یادداشت

محمد مالی

«مسعود پزشکیان» رئیس جمهور منتخب هنوز دولت را تحویل نگرفته، تنفیذ و تحلیف نشده، وزیران خود را معرفی نکرده؛ اما شاخ و شانه کشیدن، طعنه و تمسخر و رجزخوانی، کد دادن های متوهمانه سیاسی، تحلیل های آبکی و تهدیدها با هدف ماندن در قدرت یا کسب قدرت و باج گیری آغاز شده است.

این اما در حالی است که اگر تن به صندوق می دهیم و حکمیت اکثریت را می پذیریم، دیگر نباید و البته اخلاقاً روا نیست که زیر میز بزنیم….

با شیوه ای که برخی در پیش گرفته اند، پرسش اساسی این است که آیا ما به دوره هر ۹ روز یک بحران خواهیم رسید؟ خیر، شاید به دوره هر ۸ روز یک بحران یا هر ۶ روز یک بحران و حتی به هر روز یک بحران برسیم!

حقیقت این است ملتی بازی را از اقلیت می برد که بداند «انتخابات» با «رأی دادن» تمام نمی شود، اعلام نتیجه صندوق ها نه پایان راه آمده که تازه آغاز یک مسیر طولانی است. مسیری که ممکن است هموار نباشد. مسیری که شاید سنگلاخ باشد. مسیری که پیچ های خطرناک رو به دره دارد.

تجربه سالهای اول ریاست جمهوری های منتخب در جامعه ایرانی نشان داده است که رقبا و گروه های تندرو اقلیت که البته از زور و قدرت و ثروت و نفوذ زیادی برخوردارند نه تنها راه تعامل و کمک به منتخب راه یافته به پاستور را در پیش نمی گیرند بلکه از هر اقدام و عملی که منجر به انحراف او از معیار وعده هایش شود، یا سرعتش را کند و ماشین حرکت اش را متوقف نماید، فروگذار نیستند و البته خطر همین جاست که ما ملی نمی اندیشیم و منافع فرقه و گروه، دسته و تیم، قبیله و منطقه خود را بر هر آن چه پیشوند و پسوند ایران و ایرانی دارد، غلبه می دهیم و در پس این جنگ مغلوبه که البته هیچ مرز اخلاقی و حریم و حرمت محدود کننده ای برای آن نمی شناسیم، یاس و ناامیدی را می پراکنیم و برای ما مهم نیست که اعتماد عمومی به مثابه مهمترین سرمایه یک ملت در این تقابل های درون گروهی به تاراج می رود و بر خرمن استراتژیک باورهای یک نسل آتش می افتد.

پیام رأی دهنگان ۱۵ تیر را اگر نمی گیریم، اگر سیگنال مخابره شده از ۵۰ درصد ملت نیامده پای صندوق های رای را نمی فهمیم، اگر از درِ همکاری با منتخب ملت وارد نمی شویم، چند صباحی سکوت کنیم. این را که می توانیم همین.