خلیج فارس: حسن لطفی در روزنامه اعتماد نوشت: با پخش قسمت پایانی سریال گناه فرشته حالا دیگر به راحتی می‌توان درباره حضور بزرگان شعر و داستان ایران در این سریال سخن گفت . بزرگانی همچون احمد شاملو، فروغ فرخزاد، رضا براهنی، عباس معروفی و…که اگر چه متن و زیر متن سریال هیچ نسبتی با ایشان و آثارشان نداشت در هر قسمت به شکل برجسته‌ای بر بخشی از اثرشان تاکید شد.
در نگاه اول، این حضور می‌تواند ادای دینی به ایشان باشد . می‌تواند نشانه ارادت سناریست و کارگردان (حامد عنقا) به بزرگانی باشد که سال‌های نسبتا درازی مغضوب رسانه‌های رسمی و بخشی از حامیان و طرفداران حاد عنقا بود . البته هنوز هم هستند.
هنوز هم تریبون‌های رسمی جایی برای آنها در نظر نمی‌گیرند . بزرگانی که نام بردم هم در زمان حیات‌شان،رغبتی به این جا دادن‌ها نداشتند . (مثل بسیاری از هنرمندان صاحبنام و در قید حیات) . انگار نخواستنی دوطرفه بود . البته فروش آثار و اقبال و نامداری و محبوبیت امثال شاملو، شجریان، فروغ فرخزاد، دولت‌آبادی، عباس معروفی و… هم نشان داد این نفرات چندان نیازی به این تریبون‌ها هم نداشتند .
آواز و شعر و داستان‌شان هم اگر پخش می‌شد با اجازه و پرداخت حق مولف و هنرمند نبود . برگردم به سریال گناه فرشته ! سریالی که نشانی از قدرت نویسنده‌اش در سریال قبلی‌اش (آقازاده) هم ندارد . منظور از این گفته قرار دادن حامد عنقا کنار فیلمنامه‌نویسان خوب کشور نیست و نمی‌خواهم بگویم حامد عنقا فیلمنامه‌نویس خوبی است که به‌زعم من نیست . (حداقل درجه یک نیست)
دردنیای سریال‌سازی سال‌های اخیر هم سریال‌هایی ساخته شده که فیلمنامه‌اش به مراتب بهتر از آقازاده و گناه فرشته است . (پوست شیر، رهایم کن، شهرزاد، می‌خواهم زنده بمانم و…) اما حامد عنقا با سریال‌هایی که ساخته (قلب یخی، پدر، آقازاده) نشان داده که خیلی هم از دنیایی که درام در آن نقش دارد، دور نیست .
می‌داند چه سوژه‌ای را انتخاب کند (البته اگر برایش انتخاب نکرده باشند و به او سفارش نداده باشند) . اقبال مردم هم از آثارش بدک نیست . با این حساب انتظار بیشتری از او می‌رفت .اما عجالتا و در این نوشته کاری به این انتظار ندارم . خبط و خطای حامد عنقا مثل هر فیلمساز دیگری می‌تواند دلایلی داشته باشد (یا نداشته باشد) که ته‌ته‌اش باعث خلق فیلمنامه ضعیفی می‌شود که از ماندگاری اثر کم می‌کند .
اما حامد عنقا در مرتبه نخست به عنوان سناریست و در مرتبه دوم به عنوان کارگردان با استفاده ابزاری از بزرگانی که یاد شد، گناه بزرگی مرتکب شده است .
نمی‌دانم او از این بهره چه قصدی دارد (چون سریال ربطی بین وقایع، شخصیت‌ها و… با بزرگان مشخص نمی‌کند) اما اگر قرار است خودش را بین دگراندیشانی همچون احمد شاملو، عباس معروفی، رضا براهنی و… جا بزند، گناه بزرگی مرتکب شده است.
با آنچه از او دیده‌ام و حرف‌هایی که از او شنیده‌ام به نظر نمی‌رسد این بزرگان آدم‌های دنیای ذهنی او باشند. البته اگر هم اشتباه بکنم هم باز جای این بزرگان در سریال گناه فرشته نیست . هر سال و فیلمسازی باید آدم‌های خودش را به عنوان نشانه داشته باشد.
