گردشگری،
اکنون، پس از سالها حمله به سنتها و شیوههای زندگی اویغورها، برای جذب مسافران داخلی و خارجی تلاش میکند.
در بازدید اخیر خبرنگاران خبرگزاری فرانسه از کاشغر قدیم، هزاران گردشگر در غرفههای کنار خیابان که روسریهای ابریشمی و نان بخارپز میفروختند، تجمع کردند. سایر بازدیدکنندگان در مقابل مسجد عیدگاه به رنگ زرد پاستلی عکس سلفی گرفتند.
یک راهنمای تور اویغور در حالی که بازدیدکنندگان را که عمدتاً از گروه قومی اکثریت هان در چین بودند از خیابانهای باریک عبور میداد، گفت: شهر قدیمی قلب و روح کاشغر است، با تاریخ طولانی، فرهنگ غنی و معماری منحصر به فرد.
وی افزود: بسیاری از گردشگران آنقدر آن را دوست دارند که بازمیگردند، کسب و کار راه میاندازند… و در کنار سایر اقلیتهای قومی به عنوان یک خانواده بزرگ در اینجا زندگی میکنند.
گردشگران میتوانند با پرداخت ۱۵۰۰ یوان (۲۰۵ دلار) برای پوشیدن روبندههای پوشیده و ژست گرفتن در شهر با لباس اویغور بپردازند و عکس یادگاری بگیرند.
جشن لباس سنتی علیرغم ممنوعیتی که مقامات چند سال پیش برای زنان اویغور با روبنده و مردانی که ریش بلند دارند، ممنوع کرده بودند، برگزار میشود.
با نگاهی فراتر از فعالیتهای توریستی، نشانههای دیگری وجود داشت که به از دست دادن سنتها و سبک زندگی ساکنان اویغور اشاره میکرد.
وسعتی از آوار در محل بازار بزرگ سابق کاشغر درست آن سوی حاشیه شهر قدیمی قرار داشت. این بازار وسیع که زمانی هزاران تاجر در آن پارچه، ادویه و سایر اجناس را داد و ستد میکردند، سال گذشته توسط مقامات ویران شد.
بسیاری از شهر قدیمی نیز در دهههای اخیر به عنوان بخشی از برنامه توسعه دولت تخریب و بازسازی شده است.
مقامات چینی مدت هاست که گردشگری را راهی برای توسعه سین کیانگ غنی از منابع، اما از نظر تاریخی فقیر میدانند. این استراتژی امسال انگیزه جدیدی به دست آورده است، زیرا اقتصاد از سیاست سختگیرانه صفر کووید خارج شده است که سفرهای داخلی را مختل کرده بود.
ماه گذشته، شیجینپینگ رئیس جمهور چین از مقامات خواست تا تبلیغات مثبت را تقویت کنند و فضای جدید سین کیانگ از گشایش و اعتماد به نفس را نشان دهند.
دفتر گردشگری منطقه قصد دارد در سال ۲۰۲۳ بیش از ۷۰۰ میلیون یوان هزینه کند که بیش از دو برابر بودجه قبل از همه گیری کرونا در سال ۲۰۱۹ است.
مجموعهای از پروژههای جدید در سراسر سین کیانگ اعلام شده است، از هتلهای لوکس گرفته تا کمپینگ، مسیرهای راه آهن و پارک ها.
روزنامه دیلی پیپل در ژوئن گزارش داد که این قراردادها شامل قراردادهایی به مبلغ ۱۲.۶ میلیارد یوان (۱.۷۲ میلیارد دلار) با برندهای هتلهای غربی مانند هیلتون، شرایتون و اینترکانتیننتال است.
گردشگری همچنین فرصتی را برای پکن فراهم کرده است تا در برابر انتقاد از سیاستهای خود در منطقه عقب نشینی کند.
گروهی از محققان، مبارزان و اویغورهای خارج از چین ادعا میکنند که سالها پیش در سینکیانگ نقض سیستماتیک حقوق وجود دارد، از جمله توقیف دسته جمعی، کار اجباری، کنترلهای اجباری زاد و ولد، تلقینات سیاسی و محدودیتهای مذهبی.
چین گزارش سازمان ملل در مورد سوء استفادههایی که ممکن است “جنایت علیه بشریت” باشد را رد کرده و ادعاهای ایالات متحده در مورد “نسل کشی” را به باد انتقاد گرفته است.
وزارت خارجه این کشور به خبرگزاری فرانسه گفت که در سین کیانگ زندگی مردم به طور مداوم در حال بهبود است، فضاهای فرهنگی در حال رونق است و مذهب هماهنگ و موافق است.
در خارج از مسیر اصلی منطقه توریستی، در منطقه ینگیسار، خبرنگاران خبرگزاری فرانسه تابلویی را در قبرستانی دیدند که در آن فعالیتهای مذهبی اسلامی مانند زانو زدن، سجده، نماز خواندن با کف دستهای رو به بالا و خواندن کتاب مقدس ممنوع بود.
حدود ۱۲ مسجد در شهرها و روستاهای اطراف کاشغر قفل شده و فرسوده یافت شدند.
به نظر میرسد برخی منارهها و دیگر علائم اسلامی را حذف کردهاند، و بسیاری از آنها شعار حکومتی مشابهی داشتند: «مملکت را دوست داشته باش، به حزب عشق بورز».
خلیج فارس:جزیرهای که زندان آلکاتراز در آن قرار دارد سالانه میزبان ۱.۵ میلیون گردشگر است.
به گزارش«خلیج فارس» به نقل از فرارو، جزیره آلکاتراز، یکی از مهمترین نمادهای سانفرانسیسکو، محل زندان آلکاتراز نیز هست که به عنوان معروفترین زندان جهان و موضوع فیلمها شناخته میشود.
جزیره آلکاتراز در سمت چپ مرکز خلیج سانفرانسیسکو در کالیفرنیا واقع شده است و تا سالها پیش به عنوان یک محدوده نظامی شناخته شده بود و پس از آن نیز امنترین زندان در جهان بهشمار میرفت، اما امروزه این جزیره با نظارت آژانس پارکهای ملی آمریکا، به مکانی تاریخی تبدیل شده و به عنوان بخشی از جاذبههای گردشگری این ایالت در معرض دید همگان قرار دارد.
بازدیدکنندگان میتوانند با استفاده از قایق به این جزیره که در لیست مکانهای تاریخی ملی قرار دارد، سفر کنند و از آن دیدن میکنند. در حال حاضر آلکاتراز ساکنان ثابتی ندارد.
این جزیره از سال ۱۹۷۳ که شروع به استفاده از آن به عنوان یک منطقه عمومی گردشگری شد، هر سال میزبان ۱.۵ میلیون گردشگر بوده است.
در ۲۱ ماه مارس سال ۱۹۶۳، به دستور رابرت اف کندی، این تبعیدگاه که حدود ۲۵۰ زندانی در آن اقامت داشتند برای همیشه تعطیل شد.
در طول ۲۹ سال، هیچ فرار موفقی در این تبعیدگاه ثبت نشد و در تمام تلاشهایی که انجام شد یا زندانیان هدف شلیک گلوله قرار گرفتند یا در آبهای خلیج غرق شدند. از بین ۳۶ نفر زندانی که اقدام به فرار کردند، ۷ نفر با شلیک گلوله به قتل رسیدند، ۲ نفر غرق شدند، ۵ نفر مفقودالاثر شدند و بقیه مجدداً توسط مأموران زندان دستگیر شدند.
اما در میان باید اشاره کنیم که دو زندانی موفق به فرار از جزیره شدند، یکی در سال ۱۹۴۵ و دیگری در سال ۱۹۶۲ که هردو دستگیر شدند و مجدداً به زندان برگردانده شدند.
از دیگر فرارهای معروف میتوان به سه زندانی یکی به نام فرانک موریس و دو برادر به نامهای جان و کلارنس انگلین، اشاره کرد. آنها در تاریخ ۱۱ ژوئن سال ۱۹۶۲ از سلولهایشان ناپدید شدند، داستان این فرار در فیلمی به نام «فرار از آلکاتراز» به تصویر کشیده شدهاست.
سلولهای برادران جان و کلارنس آنگلین که در ۱۱ ژوئن ۱۹۶۲ از زندان فدرال آلکاتراز فرار کردند، توجه بازدیدکنندگان را به خود جلب میکند.