خلیج فارس:احمد زیدآبادی، روزنامه‌نگار و تحلیلگر سیاسی با انتشار یادداشتی از لزوم رجوع به اصل ۵۹ قانون اساسی برای برگزاری همه‌پرسی در برخی از مسائل مهم و مراجعه مستقیم به آراء مردم اشاره کرد.
به گزارش«خلیج فارس» به نقل از عصر ایران؛در دو ماه آینده از ورود کشور به جنگ یا توافق گریزی نیست. به ناچار باید بین یکی از این دو انتخاب کرد.
تصمیم‌گیران کشور آمادگی انتخاب هیچکدام از این دو گزینه را ندارند. توافق را ذلت و جنگ را ویرانگر می‌دانند. بلاتکلیفی، بی‌تصمیمی، تعلیق و تعلل آشکارا خود را نشان می‌دهد. شاید برخی از آنها به راه سومی می‌اندیشند، اما چنین راهی نه تعریف و تبیین شده و نه واقع‌بینانه به نظر می‌رسد.
بلاتکلیفی بدترین وضعیت است چون نهایتاً خوردن چوب و پیاز را توأمان با دنبال دارد.
برای نخستین بار پس از انقلاب سیاست تراژیک‌ترین چهرهٔ خود را به مسئولان جمهوری اسلامی نشان داده است. این وضعیت قابل پیش‌بینی و پیشگیری بود، اما گوش شنوایی برای شنیدن هشدارها پیدا نشد و به تقاص آن، سیاست با تمام وجود، بی‌رحمی خود را به نمایش گذشت! این هم بخشی از سرشت سیاست در همهٔ دوران‌هاست.
حال چه می‌توان کرد؟ از سران کشور خواست که در مقابل سیاست “قلدرمآبانه” ترامپ کوتاه بیایند و به آنچه “ذلت” می‌دانند تن در دهند؟ یا اینکه آمادهٔ جنگ شوند و کشور را در معرض نابودی قرار دهند؟
در صورت بروز چنین معضلی در دموکراسی‌های نهادینه شده، دولت‌ها معمولاً با انحلال نهادهای قانونی، انتخابات زودهنگام برگزار می‌کنند تا گرایش عمومی مردم ظاهر شود و گزینهٔ مورد نظر آنان و حزبی که حامی آن گزینه است، زمام قدرت را به دست گیرد.
در جمهوری اسلامی چنین سازوکاری نه تعریف و پیش‌بینی شده و نه به آن تن داده می‌شود.
با این حال، در قانون اساسی اصلی وجود دارد که ظاهراً برای همین موقعیت‌های بغرنج و تراژیک در نظر گرفته شده است. طبق اصل 59 قانون اساسی: “در مسائل بسیار مهم اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ممکن است اعمال قوه مقننه از راه همه‌پرسی و مراجعه مستقیم به آراء مردم صورت گیرد. درخواست مراجعه به آراء عمومی باید به تصویب دو سوم مجموع نمایندگان مجلس برسد.”
چرا این اصل در قانون اساسی گنجانده شده است؟ به قصد تفنن؟ یا برای استفاده به وقت ضرورت؟
مهمل بودن این اصل را نمی‌توان پذیرفت هر چند که ظاهراً برخی نهادها و محافل آن را لغو و بی‌هوده می‌شمارند و حتی توصیه به اجرای آن را هم مستوجب توبیخ می‌دانند!
به هر صورت، این اصل اکنون می‌تواند تصمیم‌گیران کشور را از بلاتکلیفی نجات دهد و بار انتخاب بین دو گزینهٔ دشوار را از دوش‌شان بردارد.
در عین حال این حق مردم است دربارهٔ سیاستی که آیندهٔ کشور و سرنوشت تک تک آنان را رقم می‌زند، به طور مستقیم نظر دهند. مهمتر از انتخاب بین جنگ و توافق هم مگر مسئله‌ای وجود دارد؟
اینک زمان همه‌پرسی برای دریافت نظر عموم مردم در مورد انتخاب بین دو گزینهٔ سرنوشت‌ساز است. راه نجات از مخمصهٔ کنونی همین است.