مونالیزا

خلیج فارس: یک زمین شناس و مورخ هنر رنسانس معتقد است که بالاخره معمای یکی از مشهورترین نقاشی‌های جهان را حل کرده است.

به گزارش خلیج فارس؛ چشم‌انداز پشت تابلوی مونالیزای لئوناردو داوینچی بحث‌های بی‌پایانی را برانگیخته است و برخی از مورخان هنر معتقدند این منظره تخیلی است و برخی دیگر ادعا می‌کنند که پیوند‌های مختلفی با مکان‌هایی خاص در ایتالیا دارد.

«آن پیزوروسو» دو زمینه تخصص خود را با هم ترکیب کرده است تا نشان دهد که لئوناردو داوینچی چندین ویژگی قابل تشخیص منطقه لکو در سواحل دریاچه کومو در منطقه لومباردی در شمال ایتالیا را در اثر معروف خود نقاشی کرده است.

وی پل، رشته کوه و دریاچه به تصویر کشیده شده در نقاشی مونالیزا را با پل آزون ویسکونتی قرن چهاردهمی لکو در جنوب غربی آلپ مشرف به این منطقه و دریاچه گارلات مطابقت داده؛ منطقه‌ای که گفته می‌شود لئوناردو داونیچی ۵۰۰ سال پیش از آن بازدید کرده است.

«پیزوروسو» با اشاره به این که شباهت‌های یافت شده غیرقابل انکار است، گفت: «من در این مورد بسیار هیجان زده هستم. من واقعاً احساس می‌کنم که این یک موفقیت بزرگ است.»

پیش از این تئوری‌های دیگری نیز در این باره مطرح شده است شامل ادعای سال ۲۰۱۱ مبنی بر اینکه پل و جاده نقاشی شده در تابلوی مونالیزا متعلق به بابیو، شهر کوچکی در شمال ایتالیا است و یافته‌های سال ۲۰۲۳ مبنی بر اینکه لئوناردو پلی در استان آرتزو را نقاشی کرده است.

اما این مورخ معتقد است تمرکز روی پل کافی نیست، زیرا پل قوسی در سرتاسر ایتالیا و اروپا در همه جا وجود داشته و بسیاری از آن‌ها بسیار شبیه به هم بودند. تشخیص مکان دقیق از روی پل به تنهایی غیرممکن است. همه فرضیه‌های قبلی در مورد پل صحبت می‌کنند و هیچ کس در مورد زمین شناسی صحبت نکرده است.

او افزود: «زمین شناسان به نقاشی‌ها و مورخان هنر به زمین شناسی نگاه نمی‌کنند. مورخان هنر می‌گویند لئوناردو همیشه از تخیل خود استفاده می‌کرد، اما شما می‌توانید این تصویر را به هر زمین‌شناس در جهان بدهید و آن‌ها همان چیزی را که من درباره لکو می‌گویم، خواهند گفت. حتی یک غیر زمین‌شناس هم اکنون می‌تواند شباهت‌ها را ببیند.»

«پیزوروسو» اشاره می‌کند که صخره‌های لکو از سنگ‌های آهکی هستند و لئوناردو سنگ‌هایش را به رنگ خاکستری-سفید به تصویر کشیده است، زیرا این نوع سنگی است که در آنجا وجود دارد. همچنین برخلاف لکو، نه بابیو و نه آریزو دریاچه ندارند، بنابراین ما شواهد واقعا عالی در لکو داریم.»

تحقیقات قبلی او در مورد لئوناردو شامل مطالعه هر دو نسخه از تابلوی «باکره صخره‌ها» است: نسخه موجود در لوور پاریس و نسخه کپی در گالری ملی لندن. تا سال ۲۰۱۰، گالری ملی لندن بر این باور بود که نسخه‌ای که در اختیار دارد عمدتاً کار دستیاران داوینچی است، اما پس از مرمت نقاشی اعلام شد که ممکن است لئوناردو تمام تابلو را خودش نقاشی کرده باشد.

او خاطرنشان کرد که لئوناردو همیشه اهمیت به تصویر کشیدن طبیعت را به طور دقیق بر دانش آموزان خود تاکید می‌کرد. برای آخرین تحقیقاتش در مورد مونالیزا، او از منطقه لکو دیدن کرد و ردپای لئوناردو را دنبال کرد. از یادداشت‌های داوینچی مشخص است که او زمان زیادی را صرف کاوش در منطقه لکو و قلمرو شمالی‌تر آن کرده است.

«مایکل دیلی» مدیر دیده‌بان «ArtWatch» انگلستان، درباره یافته‌های پیزوروسو گفت: «از آنجایی که او دانش علمی درستی دارد، وقتی متوجه چیز‌هایی در اثر لئوناردو ـ علمی‌ترین هنرمند تاریخ ـ می‌شود، بسیار حائز اهمیت است. مورخان هنر همگی در مورد محل نقاشی مونالیزا حدس می‌زنند. هر کس پل را ببیند فکر می‌کند آن پل آنجا بوده است. اما پیزوروسو به طور قاطعانه محل را با اثبات حضور لئوناردو در منطقه، زمین شناسی آن و البته یک پل مشخص کرده است.»

«ژاک فرانک» مشاور سابق آثار لئوناردو داوینچی در موزه لوور، می‌گوید: «با توجه به دانش کامل او از زمین‌شناسی کشور ایتالیا – و به‌طور دقیق‌تر از مکان‌هایی که لئوناردو در آنجا حضور دارند، من حتی یک لحظه هم شک ندارم که نظریه‌اش درست است.»

«آن پیزوروسو» قرار است شواهد خود را در یک کنفرانس زمین شناسی در لکو ارائه دهد.

منبع: ایسنا

خلیج فارس: درست زمانی که فکر می کردید دیگر از این “مزاحمان آخرالزمانی” بدتان نخواهد آمد حالا رفته ‌اند و بر روی اثر هنری گران قیمت دیگری سوپ ریخته اند بر روی معروف ترین اثر هنری در جهان زیرا فکر می کنند رویای تب دارشان درباره تغییرات آب و هوایی مهم تر از شگفت زدگی مردم عادی از تماشای شاهکار خلق شده توسط داوینچی است.

به گزارش خلیج فارس؛ پیش از این نیز رخدادهای مشابهی به وقوع پیوسته بودند. برای مثال، دو زن تابلوی “گل های آفتابگردان” اثر ون گوگ با ارزش تخمینی ۷۲ میلیون پوند حمله کرده بودند. آن دو زن دو قوطی سوپ گوجه فرنگی بر روی آن تابلوی مشهور ریخته بودند. یکی از آنان به نام فیبی پلامر ۲۱ ساله پس از پرتاب قوطی سوپ فریاد زده بود: “چه چیزی بیش تر ارزش دارد؟ هنر یا زندگی”؟ حمله کنندگان اخیر به مونالیزا نیز حین پاشیدن سوپ به سوی تابلو فریاد زدند: “سیستم کشاورزی ما مریض است”. آن دو معترض پیراهن سفیدی به تن داشتند که روی آن نوشته شده بود: “واکنش غذایی”. خوشبختانه نقاشی آسیبی ندیده است. مونالیزا از دهه 1950 میلادی پس از پاشیده شدن اسید توسط یک خرابکار در پشت شیشه ایمنی قرار داشت. در سال 2009 میلادی یک زن روس که ظاهرا از رد درخواست شهروندی خود آزرده خاطر شده بود لیوانی را به سمت نقاشی پرتاب کرد و فقط لیوان آن را شکست. این اولین باری نیست که فعالان آب و هوا نیز دست به کار شده اند. در سال 2022 میلادی مرد جوانی خود را به شکل یک زن مسن درآورد بنابراین می ‌توانست به قدری به آن اثر هنری نزدیک شود تا کیک را بر روی شیشه بمالد و سپس فریاد بزند: “به سیاره زمین فکر کنید”. حمله اخیر به مونالیزا بیانگر کینه توزی عمیق، فزاینده و خشونت آمیز جنبش به اصطلاح حمایت از آب و هوا و اقلیم است. اعضای آن جنبش فکر می کنند که رویاهای تب دارشان در مورد تغییرات آب و هوایی مهم تر از شگفتی مردم عادی از تماشای شاهکار داوینچی است. شباهت شیرین کاری اخیر آنان به حمله بدنام اعضای جنبش شان به گلهای آفتابگردان ون گوگ در سال 2022 میلادی تصادفی نیست. به گزارش شبکه “خبری سی سی ان” حمله کنندگان به مونالیزا گفته اند از جنبش موسوم به “انتقام غذا” (Riposte Alimentaire) هستند بخشی از شبکه A22 که کارزار ” دیگر نفت را متوقف کنید” (Just Stop Oil) یکی از اعضای آن شبکه است.

اعضای کارزارهای آب و هوایی و اقلیمی گویا در این باره که جهان رو به پایان است به قدری اطمینان خاطر دارند که تقریبا هر اقدامی هر اندازه که مخرب باشد از دیدشان مواجه قلمداد می شود. این هم چنین حمله ای گسترده تر علیه تمدن غرب است که به نظر می رسد اعضای آن کارزار هنر غربی را “خط خطی بدون هدف مردان سفیدپوست اروپایی بر روی کاغذ” می دانند و آن را رد می کنند. جنبش اقلیمی تا خرخره در سیاست هویتی چپگرایانه موسوم به بیداری (وُک) فرورفته است. “استوارت باسدن” از جنبش “شورش علیه انقراض” (Extinction Rebellion) تا آنجا پیش رفته که گفته گروهی که او بنیانگذارش بوده در اصل در مورد تغییرات اب و هوایی نیست. او می گوید که تغییر آب و هوا صرفا یکی از “نشانه‌ های یک نظام سمی” از یک “تمدن اروپایی” است که او ظاهرا آن را با برتری سفیدپوستان، پدرسالاری، اروپامداری تعریف می کند.

به نظر می رسد افرادی که می گویند اقدام حمله کنندگان به آثار هنری سر و صدا بر سر هیچ است ساده لوح هستند. فعالان محیط زیست پیش تر در آسیب رساندن به آثار هنری گرانبها موفق بوده اند. پیش تر دو معترض محیط زیستی که به تابلوی نقاشی “گاری علوفه»” مشهورترین اثر هنری “جان کانستبل” در گالری ملی لندن حمله کرده بودند بیش از هزار پوند خسارت به آن اثر وارد ساختند.

به نظر می رسد این فعالان محیط زیست با پرتاب چیزهای مختلف به سمت آثار هنری هدف شان افشای زوال ما (غرب) باشد. گویا آنان باور دارند “چرا در حالی که جهان ظاهرا در حال سوختن در آتش است به تصاویر زیبا می کنیم”؟ یا آن گونه که یکی از معترضان پس از حمله خود به اثر هنری گفته بود:”چه چیزی بیش تر ارزش دارد؟ هنر یا زندگی”؟ از دید او گویا نمی توان هر دو را در کنار یکدیگر داشت.

با این وجود، هیچ چیز منحط تر از آن نیست که این پسر بچه ها و دختر بچه های حمله کننده که از وضعیت مالی بدی برخوردار نیستند شاهکارهای هنری بزرگ را هدف قرار می دهند و همزمان از ما می خواهند علیه جامعه صنعتی مدرنی که زندگی مخملین آن حمله کنندگان نیز به آن وابسته است اقدام کنیم. این معترضان در موزه لوور علیه شیوه های کشاورزی غیر دوستانه با محیط زیست اعتراض می کنند در حالی که کشاورزان فرانسوی به خیابان های پاریس می آیند تا علیه قوانین و مقررات وضع شده به اصطلاح دوستدار محیط زیست اعتراض کنند قوانینی که زندگی آنان را غیر قابل تحمل ساخته است.

منبع: فرارو