‌مهیار عیار‌

آشا محرابی، که نقش دزددل، پیشکار خاتون، را ایفا می‌کند، نیز در همین راستا مورد توجه قرار گرفته است. در حالی که شاید کارگردان و تیم تولید تلاش کرده‌اند تا از گریم و تکنیک‌های مختلف برای تطبیق چهره‌ها استفاده کنند، اما نتیجه نهایی نتوانسته است به طور کامل از نظر بصری مخاطب را قانع کند. به نظر می‌رسد که در عصر حاضر، استفاده از چهره‌های طبیعی در آثار تاریخی به شدت نایاب شده و این معضل حتی در سریال‌هایی همچون «جیران» نیز به چشم آمد. با این حال، در نهایت باید پذیرفت که سینما و تلویزیون همیشه به نوعی یک دروغ بزرگ است و شاید این ناهماهنگی‌ها بخشی از ذاتی این رسانه باشد.

بازیگران؛ درخشش‌ها و ناکامی‌ها

در رابطه با بازیگری، متین ستوده در نقش خاتون از خود عملکردی قابل توجه را ارائه نداده. او در 10 قسمت ابتدایی سریال نتوانسته شخصیت یک زن رنج‌کشیده را به نمایش بگذارد. این نکته قابل توجه است که ستوده نتوانسته بازی درخشانی ارائه دهد ولی خب هنوز عده‌لای معتقدن که او در میان سایر بازیگران سریال برجسته‌تر به نظر می‌رسد!

آشا محرابی نیز در نقش دزددل، شخصیت جذابی از خود به نمایش گذاشته و تعاملات او با همسرش، که توسط رامین ناصر نصیر ایفا می‌شود، به نوعی جالب توجه است. هرچند که در مجموع توجهات بیشتر به چهره‌های بازیگران و مسأله «چهره نچرال» جلب شده، اما نباید از کیفیت بازی آن‌ها غافل شد.

اما در مورد کامران تفتی، که نقش اصلی یعنی مهیار را بر عهده دارد، باید گفت که این انتخاب چندان موفق نبوده است. در قسمت‌های ابتدایی، تفتی نتواست نقش مهیار را به خوبی ایفا کند، به ویژه در صحنه‌های اکشن و احساسی که به نظر می‌رسید او نتواسته به درستی از پس آن‌ها برآید. گریم و صدای منحصر به فرد تفتی نیز نتوانست کمکی به ایفای بهتر نقش کند. او در مجموع حضور ضعیفی در نقش خود داشت و شاید باید از ابتدا بازیگر دیگری برای این نقش انتخاب می‌شد.

در این میان، سیامک صفری در نقش داروغه اصفهان، بهترین بازی را در میان بازیگران سریال ارائه داده است. او با ارائه نوعی شخصیت پیچیده و متفاوت در این نقش، توانسته است به خوبی از پس بازی خود برآید. این شخصیت با صدای خاص و بازی دقیق، قدرت و استیصال را به طور همزمان به نمایش می‌گذارد.

داستان و گره‌گشایی؛ کم‌رمقی در روایت تاریخی

اگرچه سریال در ابتدا با وعده‌ای از ماجراهای مهیج و اطلاعات تاریخی جذاب شروع به کار کرده بود، اما به مرور زمان داستان کم‌جان و کم‌رمق شده است. گره‌گشایی‌هایی که در ابتدای داستان نوید یک روایت پرتنش را می‌دادند، به مرور با تکرار و یکنواختی مواجه شدند. گره‌افکنی و پیگیری ماجراهای مهیار و سایر شخصیت‌ها دیگر جذابیت اولیه خود را از دست داده‌اند و تماشاگر دیگر آن هیجان اولیه را احساس نمی‌کند.

فضاسازی سریال که قرار بود مخاطب را به عصر صفویه ببرد، نتوانسته است به درستی این احساس را ایجاد کند. این مسأله به ویژه به دلیل چهره‌های بازیگران و همچنین جزئیات فنی مانند سبیل‌های مصنوعی بازیگران مرد به چشم می‌آید. در حقیقت، این جزئیات می‌توانستند به شدت بر عمق و تأثیرگذاری داستان بیفزایند، اما در عمل نتایج مطلوبی به بار نیاورده‌اند.

جمع‌بندی

با گذشت ده قسمت از سریال «مهیار عیار»، می‌توان گفت که این اثر در تکرار موفقیت‌های سریال‌های تاریخی قبلی خود ناکام بوده است. مشکلاتی مانند انتخاب بازیگران نامناسب، گره‌گشایی ضعیف و فضاسازی ناکارآمد باعث شده‌اند که این سریال نتواند همانند آثار موفق تاریخی پیشین، نظر مخاطب را جلب کند. برای آنکه سریال‌های تاریخی موفق و جذاب باشند، باید در جزئیات دقت بیشتری به خرج داده شود، و بدون شک، «مهیار عیار» هنوز نتواسته است این انتظارات را برآورده کند.