مهدی جعفری زاده
خودروسازان براساس برنامه سازمان حمایت از مصرف کننده تولید کننده مجددا دنبال افزایش قیمت جدید خودروها هستند. استدلال آنها هم بر مبنای صورت های مالی، آپشن های جدید و نرخ جدید تورم است.
تقریبا در تمام کشورهای جهان بازار رقابت خودرو به چند کارخانه خودروساز داخلی محدود نیست بلکه واردات خودرو از سایر کشورها و تولیدات داخل آنها در فضایی آزاد با هم رقابت می کنند. در این رقابت هم قیمت کنترل و تعدیل می شود و هم کیفیت ها رو به فزونی می رود و هر دوی اینها به نفع مصرف کننده یعنی مردم است.
اما در کشور ما چند خودروساز داخلی به صورت انحصاری کل بازار را در قبضه خود گرفته اند و هر طور بخواهند «قیمت ها» و «کیفیت» را تغییر می دهند و کسی مزاحم و مانع آنها نیست. در این شیوه انحصاری، ضرر آن متوجه چه کسانی است؟ مصرف کنندگان به نحوی مجبور است فقط میان چند خودرو داخلی یکی را انتخاب کند و لذا «قیمت نجومی و کیفیت نازل» بر او تحمیل می شود.
مشتری، مالش با افزایش قیمت خودرو از دستش می رود و جانش به خاطر کیفیت ضعیف خودروها در معرض تهدید و خطر قرار می گیرد.
اگر در کشور ما نیز همانند کشورهای دیگر دروازه واردات انواع خودروهای خارجی را باز می گذاشتند، خودروسازان داخلی مجبور می شدند در یک رقابت واقعی، هم کیفیت خودروهای تولیدی خود را بالا ببرند و هم قیمت آنها را تند و تند افزایش ندهند.
آیا این ظلم به مردم نیست که قیمت یک خودرو بی کیفیت مثل پراید را طی دو دهه از ۵ میلیون تومان به ۳۰۰ ، ۴۰۰ میلیون تومان برسانند؟ متاسفانه سایر خودروها هم قصه مشابهی دارند.
این حرکت ضعیف دولت هم که تعداد بسیار کمی خودرو واردانی آن هم دست دوم با تاخیرهای مکرر می خواهند وارد کشور کنند فقط برای خالی نبودن عریضه است وگرنه قاعده و شیوه کارآمد واردات خودرو این چنین نیست.
اینکه گفته می شود برای حمایت از تولید کنندگان خودرو در داخل نباید واردات شایسته و قابلی از کشورهای قوی داشته باشیم تاکنون تاکنون چه نتیجه ای داشته است جز افزایش نجومی قیمت ها با پایین ترین کیفیت ها؟!