مهدی جعفری زاده
هر انتخاباتی حاوی یک پیام است و قطعا پیام مهم انتخابات 8 تیرماه، عدم مشارکت 60 درصدی بود، چیزی حدود ۳۶ میلیون نفر.
اینها ایرانی هستند و حتماً دلسوز و دوستدار ایران و باید این اکثریت ناراضی را دید و حرف آنها را شنید.
بیراه نیست اگر بگوییم حیاتی ترین پروژه سیاسی اجتماعی کنونی ایران، بازسازی اعتماد عمومی از دست رفته است؛ هرچند بسیاری از اهالی قدرت حاضر به دیدن و پذیرش این 60 درصد ناراضی نیستند. درحالی که اگر پای سنجش نارضایتی به میان باشد بسیاری از ۲۴ میلیون نفری که پای صندوق رفته و رأی دادند نیز از وضعیت موجود ناراضی اند.
پرسش اساسی اما این است، با این اکثریت ناراضی چه باید کرد؟ پاسخ ساده و روشن است باید پیام اکثریت ناراضی را شنید. باید با اکثریت ناراضی گفت و گو کرد باید اعتماد از دست رفته آنها را بازگرداند.
تحریمی ها نمی خواهند صغیر پنداشته شوند. آنها نمی خواهند درجه دو سه خوانده شوند. مردم ایران کرامت می خواهند، رفع تبعیض و مبارزه با فساد را می خواهند. آنها را باید شنید و دید. نمی توان نسبت به اکثریتی که با صندوق رای قهرند بی تفاوت بود.
از این رو، هر کس رئیس جمهور شود باید اولین برنامه اش گفتگو با این ۶۰ درصد و اجابت خواسته های آنان باشد، و گرنه در انتخابات بعدی، جلب مشارکت مردم بسیار سخت تر خواهد بود.