مسعود باستی
اول از همه بگویم که این اولین یادداشت نبوده و آخرین یادداشت هم درباره نداری های ورزش استانم نیست، چرا که تا جایی که قلم و زبان یاری می کرد، گفتیم و نوشتیم.
ورزشگاه پیر بوشهر، در جشن صعود شاهین بوشهر به لیگ برتر در سال 1388
وقتی مالکیت جدید تیم های سرخابی پایتخت چندین بانک و پتروشیمی می شوند آدم «گُر» می گیرد؛ البته اگر اهل بوشهر باشی و دلسوز همیشگی این دیارِ سراسر محروم نه، بلکه مظلوم…
اینجا مرغ همسایه غاز هست و به جای آن که صنایع نفتی و گازی که در همین استان کسب در آمدهای مولتی میلیاردری می کنند، اسپانسر تیم های همیشه ندارِ استان باشند، از آنجا که خون تیم های سوگلی پایتخت رنگین تر هست، بسان آهن ربایی جذب آن ها شده اند!
اینجا همیشه تیم های استانم خصوصا رده های پایه «مِنْمِنِه» هزینه اتوبوس و جای خواب و لباس داشتند و دارند.
و حالا پیشنهادی دارم به صنایع نفت و گازی که پولشان را دارند خرج تیم های قرمز و آبی می کنند؛ اگر می توانند بروند همان پایتخت نیز کسب در آمد و به همان تیم ها نیز کمک کنند!
در این زمینه
ما هیچ، ما نگاه…