محمد جعفری

محمد جعفری

آگهی اخیر جذب نیرو پیمانکاری در مجتمع گاز پارس جنوبی که 4 استان همسایه بوشهر را بومی قلمداد کرده، بدعتی آشکار است که اگر این بار از حق جوانان استان در مورد عدم رعایت جذب اولویت دار بومی دفاع نشود، این رویه در سایر شرکت ها هم سرایت خواهد کرد.

مجتمع گاز پارس جنوبی پس از برگزاری آزمونی دکتراگونه و قرار دادن فیلترهای بسیار سخت، باعث انگشت شمار شدن برگزیدگان بومی شدند تا بهانه ای به دست متولیان دهد و موجب گسترده شدن جامعه شمول بومی به چهار استان همسایه شود!

برای اشتغال آن ها هیچ مصوبه قانونی موجود نیست، در صورتی که برای جذب جوانان استان بوشهر شیوه نامه ای به شماره “م ت م س ۱/۱۲۳۵۰۷ مورخه ۱۳۹۷/۰۳/۲۱” وزارت نفت موجود است که هیچگاه از ظرفیت های قانونی آن برای کامیابی کارجویان استان استفاده نشد.

متاسفانه استان بوشهر در اجرای تفویض اختیار ریاست جمهوری برای انتصاب مدیران بومی در پتروشیمی ها نیز ناموفق بود و اینک دومینو وار امتیازات بیشتری می دهد، درحالی که استان های دیگر چنین امتیازاتی برای بوشهری ها حتی در صنایعی که در مرزهای استانی هست، قائل نیستند.

مثال آن استخدام در ماهشهر (خوزستان)، منطقه ی انرژی بر پارسیان (هرمزگان)، نفت مرکزی و زاگرس جنوبی (فارس) و تاسیسات نفت در گچساران (کهگیلویه و بویراحمد) است. همه این مناطق جزو بومیان جدید استان بوشهر محسوب شده اند، اماوقتی بحث جذب در صنایع مستقر در آنها به میان می آید، بوشهری ها بومی آنجا قلمداد نمی شوند.

البته این گسترده شدن بومیان به استان های دیگر، از زمانی قابل پیش بینی بود که شهرستان هایی در خارج از مرزهای استان بوشهر فقط به دلیل همسایگی با پارس جنوبی بومی محسوب شدند، ولی هیچ مسئولی در استان واکنش موثری نشان نداد و اینک باید شاهد اجرای ظلم آشکار در حق جوانان مستاصل و بیکار استان باشیم.

البته باید موضوع استخدام بی ضابطه و چراغ خاموش قومیتی در پتروشیمی های با مدیرعامل های خاص را نیز به این موضوع اضافه نمود.

محمد جعفری

بعد از سال ها حضور کم رنگ نمایندگان استان در کمیسیون مهم انرژی که بسیار به استان مرتبط است، این بار شاهد ریاست شیخ جنوب بر مسند یکی از تخصصی ترین کمیسیون ها هستیم.

این حضور می تواند نویدبخش اثربخشی بیشتر وزارت نفت در استان بوشهر باشد تا با تعامل سازنده و موثر به پیشرفت و توسعه بینجامد.

البته این نقش سازنده زمانی قابل لمس خواهد بود که شیخ موسی احمدی به عنوان نماینده کل استان در این مسند چند نکته را سرلوحه کار خود در این کمیسیون حساس و جذاب قرار دهد:

۱- با توجه به حضور فقط یک نماینده از استان در کمیسیونی که همه استان تحت تاثیر تصمیمات و فعل و انفعالات آن قرار خواهند گرفت بایستی نگاه فرا منطقه ای، جایگزین عمل منطقه ای گشته و مطالبات استانی به تناسب تأثیرپذیری همه مناطق مورد توجه قرار گیرد و از نگرش های صرفا منطقه ای و شهرستانی پرهیز گردد.

۲- با عنایت به تعداد اندک نمایندگان استان به نسبت سایر استان های مرتبط با این کمیسیون، سایر نمایندگان بوشهر نیز در حد توانایی و وسع خود در پیشبرد اهداف توسعه ای به شیخ جنوب مساعدت نمایند که البته این مورد در وهله اول نیازمند روی خوش و آغوش گشاده نماینده جنوب استان برای هم فکری و هم رایی خواهد بود.

۳- با توجه به نقش مستقیم این کمیسیون در تقسیم و پراکنش امکانات در دست وزارت خانه های متناظر این کمیسیون، هم اندیشی و اخذ نظرات نخبگان و صاحبان اندیشه و برنامه به صورت مدون و مستمر باعث به روز بودن و موثر بودن کارهای وزارت نفت در استان خواهد شد.

در آخر و فارغ از هرگونه پیش داوری، این ریاست با توجه به نقش مستقیم آن در سیاست گذاری های کلان انرژی به سان شمشیر دو لبه است که استفاده درست از یک لبه آن آبادانی استان را به ارمغان خواهد آورد و خدای ناکرده در صورت به کارگیری لبه مخرب آن، عایدی و نتیجه خوبی برای استان ثروتمند اما محروم بوشهر نخواهد داشت و فرصت سوزی در عین قوت را به همراه خواهد داشت.

در این زمینه

موسی احمدی رییس کمیسیون انرژی مجلس شد؛ رضایی سخنگو، زارعی دبیر

محمد جعفری

برخی از فعالین رسانه و حتی مسئولین جنوب استان مدتی است که علم مخالفت و شورش علیه همه تصمیمات و برنامه های اعلام شده از سوی مرکز استان برافراشته اند و خود را هماره متضرر و حق از کف داده در تعامل با استان می پندارند.

در این باب ذکر چند نکته و پیش بینی اتفاقی نامیمون حاصل از این اشتباه استراتژیک و تفکر ناصواب که حاصل توسعه نامتوازن و نام نهادن رستم بر فرزند و ترسیدن از صدا زدن با آن نام است ضروری می نماید.

در حال حاضر و حتی با پذیرفتن همه انتقادات فعالین جنوب استان، آیا این چهار شهرستان از نظر وضعیت آلودگی زیست محیطی، اشتغال، زیرساخت و سایر مسائل مشابه هم هستند؟ آیا آب و هوای جم با عسلویه و سواحل کنگان با دیر شبیه‎اند؟

برخی از دوستان به گونه ای از استفاده مرکز استان و سایر شهرستان ها از بودجه جنوب سخن می گویند که اگر کسی نداند، می پندارد که مرکزنشینان پردیسی با خیابان هایی از سنگفرش طلا برای خود ساخته اند و نمی بینند که با هر بارندگی جزئی حتی در مرکز استان، بلم و قایق از اتومبیل و موتور در همان خیابان ها کاراترند! مرکز استانی که از یک سینما محروم است!

این تفکر حتی برخی را به سمت و سوی دایه های مهریان تر از مادر در فراسوی مرزهای استان کشانده است.

نتایج مخرب بلند مدت این تفکر جزئی نگر و سطحی که اتفاقا بیشتر از سوی اصحاب رسانه و صاحبان قلم شهرستان های کمتر آلوده و به تعبیر همان دوستان دورتر از اگزوزهای صنعتی نشات می گیرد، مطالبه گران جم و دیر و حتی برخی مناطق کمتر آسیب دیده از تبعات استقرار صنایع آلاینده در دو شهرستان دیگر بدانند که در آینده نه چندان دور عوارض همین تفکر دامن آنها را نیز خواهد گرفت و دامنه مدعیان محدودتر خواهد شد.

در دور تسلسل باطل و ویرانگر حتی به مرافعه بین شهر ها و روستاها در یک شهرستان نیز بست خواهد یافت و مثلا فردی که ساکن روستای بزباز عسلویه است هیچ حقی برای همشهرستانی خود در بندو به دلیل تاثیر کمتر آلودگی بر وی قائل نخواهد شد و این وضعیت فقط باعث سوء استفاده هایی مانند بومی شدن شهرهایی پشت کوه های بلند و با دستانی همیشه گشاده برای شکار فرصت های به ناحق و بادآورده و در پناه این اختلافات ناشی از توسعه نامتوازن و عدم اتحاد و درک شرایط موجود خواهد شد.

در آخر این که قرار نیست همه مثل هم منتفع گردند ولی از دور خارج ساختن به این شکل، مانند صندلی بازی دوره کودکی، نتیجه ای جز افتادن همه و در اتفاقی تکراری، تصاحب صندلی به وسیله فردی خارج از بازی، عایدی دیگری در بر نخواهد داشت.

در این زمینه
عبور از شیخ موسی یا خطای راهبردی فرمانداران؟