صندوق رای فرصتی برای رفع منازعات و برطرف سازی کشمکش های بی حاصل است، فرصتی که جامعه را از دیکتاتوری اقلیت و استبداد اکثریت می رهاند و زمینه حضور اندیشه ها را در حکمرانی، بنا بر پشتوانه رای و میزان حمایتی که از مردم می گیرند، فراهم می سازد.
حکایت انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری در 8 تیرماه نیز از همین سیاق است و قطعا پای ایران در میان آمده است…
دنیا از شرق و غرب، از دوست و دشمن، از همسایه و خاور دور و نزدیک همه می خواهند ببینند رئیس جمهور آینده ایران که قرار است پرونده هسته ای را به سرانجام رساند، یا برای چالش چند ده ساله با آمریکایی ها قرار است چه نسخه ای بپیچد. فردی که قرار است با دنیا از جانب و به نمایندگی ملت سترگ ایران سخن بگوید از چه میزان رای برخوردار است و چه پشتوانه ای دارد و او را تا چه حد می توان برآیند ملت ایران و بس امد صدای او پنداشت؟
در داخل نیز به همان اندازه فضا و انتظاری که در جامعه بین الملل حاکم است شاهد توقف همه چیز تا انتخاب رئیس جمهور نهم هستیم.
نمی توان انکار کرد میان دولت و ملت به حدی فاصله افتاده که اگر هر چه زودتر ترمیم نشود جبران ناپذیر خواهد بود و مهمترین کارویژه رئیس جمهور نهم کاستن از این فاصله ها و شاید برداشتن آن هاست.
روشن است که توفیق رئیس جمهور آینده ایران در عرصه های داخلی و بین المللی رابطه مستقیمی با میزان آرای ریخته شده در صدوقهای رأی هشتم تیر ماه خواهد داشت.
از این رو، سر راست ترین پاسخ به پرسش «چرا باید رای داد؟» همین است؛ برای ایران ایرانی که فراتر از مرزها، زمانها و نسل هاست.
اکنون تحریم یا رای پیش روی ماست، ولی کم هزینه ترین راه برای اینکه ایران مان را قابل زندگی تر به فرزندان مان تحویل دهیم، همین تک رأی های ماست که اگر خردمندانه جمع شوند، بسیاری از نقشه ها را باطل می کند.
