سینما و تلویزیون

خلیج فارس: پولاد کیمیایی بازیگر سینمای ایران عکسی از خود و پدرش را در اینستاگرام منتشر کرد.

پولاد کیمیایی (زاده ۲۳ تیر ۱۳۵۹، تهران) بازیگر و کارگردان سینما و تلویزیون است. او فرزند مسعود کیمیایی فیلم‌ساز و نویسنده ایرانی است.

منبع: برترین‌ها

خلیج فارس:تلویزیون با ساخت سریال «پوریای ولی »به دنبال چه روایتی است؟

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از روزنامه سازندگی؛تلویزیون با ساخت سریال «پوریای ولی »به دنبال چه روایتی است؟ بسیاری از مشاهیر و مفاخر ایران‌زمین هستند که کمتر فیلمسازی به سراغ آنها رفته است. درحال حاضر بازار آثار کمدی یا آثار اجتماعی ضعیف به حدی زیاد شده است که کارگردانان ترجیح‌ می‌دهند اثری راحت‌الحقلوم را بسازند.

به تصویر درآمدن مشاهیر بزرگ در درجه اول، علاقه فیلمساز را می‌طلبد. برخی ‌گمان می‌کنند برای ساخت چنین سوژه‌هایی باید به سراغ تلویزیون بروند از این‌رو نیازمند سرمایه‌های هنگفت از سوی مسئولان صداوسیما هستند.

اما می‌توان با هزینه‌های متوسط آثار فاخری چون «کمال‌الملک» اثر زنده‌یاد علی حاتمی یا «غلامرضا تختی» اثر بهرام توکلی را ساخت و تماشاگر را با فراز‌ونشیب‌های زندگی این افراد برجسته آشنا کرد.

آن هم به دور از هرگونه شعارزدگی و پرداختن به حاشیه‌هایی که به فیلم آسیب زند. این دو فیلم ازجمله آثاری هستند که به واقعیت وفادار ماندند. علی حاتمی، سعدی سینمای ایران در یک فیلم سینمایی، مخاطب را با شخصیت کمال‌الملک با بازی درخشان مرحوم جمشید مشایخی آشنا کرد. نقاش برجسته ایرانی که به دربار ناصری وارد می‌شود و تا اوایل دوران پهلوی زندگی کرد. حاتمی، از افراد منحصربه‌فرد در دیالوگ‌نویسی سینمای ایران به خوبی توانست روایت زندگی این نقاش بزرگ از دوران جوانی تا مرگ نشان دهد که در فاصله طولانی شاهد حوادث تاریخی فراوانی در مملکت بود و اینکه دیدگاهش در مورد بسیاری از مسائل چگونه دستخوش تغییرات شد را به خوبی به تصویر کشید.

در چند سال گذشته نیز توکلی هم به خوبی توانست به داستان زندگی و لایه‌های پیچیده شخصیت غلامرضا تختی از دوران کودکی تا زمان خودکشی وی بپردازد او با زیرکی از کنار مشاجرات خانوادگی تختی گذشت و داستانش بیشتر حول قصه تختی در روزگاری بود که او را از اوج به سقوط کشاندند. کارگردان توانست، غلامرضا تختی را به‌عنوان یک فرد معمولی که با چالش‌های روزانه دست‌وپنجه نرم می‌کند اما مشکلات مردم مخصوصاً زلزله بوئین‌زهرا از دغدغه‌های اصلی زندگی‌اش بود، به زیبایی به تصویر کشاند. پرده آخر زندگی این پهلوان تاثیر بسزایی روی مخاطبان داشت.

چندی پیش مخاطب با دو فیلم «پروین» و «رگ‌های آبی» روبه‌رو شد که هر دو به زندگی مهم‌ترین شاعران زن دوران معاصر در قالب سینما می‌پرداختند که از آثار ضعیف در ژانر بیوگرافی برشمرده می‌شدند.

محمدرضا ورزی، کارگردان تلویزیونی، می‌توانست به زندگی و زیست این شاعره محبوب، پروین اعتصامی به دور از حواشی و اضافه‌گویی بپردازد اما متاسفانه این ایده را حیف‌ومیل کرد. او فیلم «پروین» را در لابه‌لای دیالوگ‌های بی‌معنا به صورت برشی از یک داستان ژورنالیستی جلوی دوربین برد که به دل مخاطبان ننشست و فروشی بیش از 4میلیاردی در گیشه نصیب آن شد.

ورزی از اساس با ساخت فیلمش درصدد آن بود که نشان دهد که در دوران پهلوی، آزادی زنان محدود بوده و بعد از انقلاب، زنان به آزادی دست پیدا کرده‌اند. او در فیلمش به زیست شاعرانه این زن نپرداخت. بلکه بخش طولانی فیلم به دوران زندگی زناشویی او پرداخته شد و بخش دیگری رابطه پروین را با یک فرد خیالی به نام آگرین (ملیکا شریفی‌نیا) به نمایش گذاشته شد.

او حتی در برخی از موضوعات دست به تحریف داستان زده بود. مدتی بعد در چهل ‌وسومین جشنواره فیلم فجر، «رگ‌های آبی» ساخته جهانگیر کوثری در مورد زندگی فروغ فرخزاد به نمایش درآمد که به تصویر نادرست از فروغ پرداخت که باعث نزول این شخصیت برجسته شد و ای‌کاش کوثری از انتخاب دختر خویش باران، برای ایفای نقش فروغ فرخزاد صرف‌نظر می‌کرد. در هر دو صورت این دو کارگردان تصویر کج‌ومعوجی از زندگی دو شخصیت مهم به نمایش گذاشتند.

هر دو اثر نمونه‌ای بارز از استفاده از رانت و پارتی‌بازی در سینمای ایران بود. حالا در لابه‌لای خبرها شنیده می‌شود که قرار است مسعود جعفری‌جوزانی، کارگردان سینما و تلویزیون، با محوریت یکی از شخصیت مهم تاریخی ایران، پوریای ولی، سریال تلویزیونی بسازد.

او دو دهه پیش فیلم‌نامه‌ای این‌ کشتی‌گیر، عارف ‌و شاعر جوانمرد را نوشته است. محمد خوارزمی متخلص به قتالی ‌‌ملقب به پوریای ولی یکی از نامدارترین کشتی‌گیران سرزمین خوارزم در قرن هفتم هجری قمری است. او در بحبوحه لشکرکشی هلاکوخان و تاسیس حکومت ایلخانیان متولد شد و از همان اوان کودکی روی به کشتی روی آورد و سپس به تعلیم کشتی به جوانان و نوجوانان پرداخت.

پوریای ولی در ورزش‌های زورخانه‌ای و پهلوانی مهارت زیادی داشت. ساده‌زیستی، دستگیری از مستمندان و ستم‌دیدگان، چشم بستن بر زرق‌وبرق دنیا فانی او را به معرفتی می‌رساند که در اواخر عمر عارف و شاعر می‌شود. او در ابتدا ملقب به پیر ولی بود چراکه در اوان کودکی به دلیل داشتن موی سپید و اندامی درشت او را پیر ولی صدا می‌زدند که به تدریج لقب پوریای ولی در اذهان به خاطر سپرده شد.

داستان زندگی این بزرگمرد را جعفری‌جوزانی می‌تواند در قالب سینما بسازد و فرازوفرودهای زندگی وی را به دور از حاشیه‌ها نمایش دهد اما او عزمش را جزم کرده که این ایده را برای تلویزیون بسازد اما با توجه به پیشینه‌اش در سریالی چون «در چشم باد» با بیش از ۴۰ قسمت، ایده را حیف‌ومیل نکند، داستان در خدمت حاشیه‌ها قرار نگیرد و تنها به زیست پهلوانانه پوریای ولی نپردازد، چراکه مخاطب دوست دارد با تمام زوایای زندگی این پهلوان آشنا شود و با تعداد قسمت‌های کوتاه اثری فاخر و در خور شایسته چنین فردی را ارائه دهد.

آنچه که در ژانر بیوگرافی بیش از هر چیز مهم است وفادار ماندن به واقعیت و دوری از افسانه‌هاست. زندگی او در واقع شامل دو قسمت است پهلوانی و کشتی‌گیری و روی‌آوردن به مسلک عارفان و شاعران که رباعیاتی هم از او به‌جا مانده است.

او در مقام یک جوانمرد و پهلوان در میان مردم جایگاه والا و انسانی دارد و می‌توان وی را با غلامرضا تختی در دوران معاصر مقایسه کرد. فیلم‌هایی که در این حوزه ماندگار می‌شوند که علاوه بر شخصیت‌پردازی به زیست و شرایط جغرافیای و حال‌وهوای دورانی که این فرد در آن رشد و ‌نمود ‌کرده به دور از هر حاشیه و اضافه‌گویی بپردازند و مخاطب بتواند با آن همذات‌پنداری کند. پوریای ولی، سوژه‌ای ناب است که باید مراقب بود تا زخمی نشود و فیلمساز به هر دو ‌جنبه زندگی او بپردازد.

خلیج فارس:استایل خیابانی و جذاب بهاره کیان‌افشار، بازیگر سینما توجه‌ها را به خود جلب کرد.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از برترین‌ها؛بهاره کیان‌افشار (زاده ۲۵ اردیبهشت ) ترانه‌سرا، بازیگر سینما و تلویزیون ایرانی است. وی بازیگری را به‌طور حرفه‌ای از سال ۱۳۸۵ با بازی در مجموعهٔ تلویزیونی کلاه پهلوی در نقش «شادی مستشارنیا» وی با همین نقش به شهرت رسید.

خلیج فارس:ترلان پروانه، بازیگر جوان و پرحاشیه سینما و تلویزیون تصاویر جدیدی از خود با یک استایل متفاوت به اشتراک گذاشت.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از برترین‌ها؛تَرْلان پروانه (زاده ۱۸ تیر ۱۳۷۷) بازیگر اهل تهران است. او در جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان به‌خاطر بازی در فیلم آهوی پیشونی سفید (۱۳۹۱) برنده پروانه زرین بهترین بازیگر دختر شد.

خلیج فارس:این روزها جواد رضویان با قهوه پدری به عرصه تصویر بازگشته. بازیگری با سابقه که با خاطرات ماندگارش در ذهن مخاطبان نقش بسته.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از برترین‌ها؛ این روزها جواد رضویان با قهوه پدری به عرصه تصویر بازگشته. بازیگری با سابقه که با خاطرات ماندگارش در ذهن مخاطبان نقش بسته و به واسطه نقش‌آفرینی‌های متعدد و متنوع خود، جایگاه ویژه‌ای در عرصه تلویزیون و سینمای ایران پیدا کرده است. اگرچه شاید نوع بازی او بیشتر مناسب نقش‌هایی با تیپ‌های خاص به نظر برسد و کارگردان‌ها می‌توانند برای او تیپ‌های خاصی بسازند، اما رضویان با توانمندی‌های خود توانسته فراتر از یک تیپ ساده، شخصیت‌های ماندگاری ایجاد کند.

چه در فیلم‌هایی مانند «شاخه گلی برای عروس» که بین تیپ و شخصیت در نوسان بود، و چه در برنامه‌های آیتمی نظیر «سیب خنده» که هنوز هم بخش‌هایی از آن در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌شود و موفقیت بازی او در آن به خوبی مشهود است.

تیپ‌سازی به سبک رضویان

هنگامی که جواد رضویان وارد آثار مهران مدیری شد، توانست تیپ‌های خاصی را به شکل متمایز و به‌یادماندنی از هم‌نسلان خود اجرا کند؛ از لهجه برره‌ای در سریال «پاورچین» گرفته تا استفاده خاص از فرم بدن و چهره‌اش که به‌طور ویژه‌ای این تیپ‌ها را برای بیننده جذاب می‌کرد. اما در سال‌های اخیر، با کمی تکرار در نوع بازی و نقش‌هایش، نگرانی‌هایی در مورد کارنامه هنری او پدید آمده. این مسئله شاید از سریال «در حاشیه» شروع شد، جایی که لهجه رضویان به عنوان یکی از عناصر خنده‌دار در اکثر سکانس‌ها و پشت‌صحنه‌های این مجموعه به کار گرفته شد. در واقع، بسیاری از لحظات خنده‌دار سریال «در حاشیه» که هنوز هم در اینستاگرام و شبکه‌های اجتماعی پربازدید است، بر اساس ته‌لهجه قمی جواد رضویان ساخته شده بود و به نظر می‌رسید که سریال از نظر متن و پیچیدگی داستانی عنصر جدید و خاصی نداشت.

همان فرمول قدیمی در حال تکرار است!

این روند حالا در سریال «قهوه‌ پدری» هم به گونه‌ای تکرار می‌شود. اگرچه قضاوت قطعی درباره این سریال هنوز زود است و شاید موفقیت بیشتری نیز در قسمت‌های بعدی به دست آورد، اما به نظر می‌رسد که مهران مدیری دوباره برای خلق لحظات خنده‌دار به همان فرمول‌های تکراری متکی شده است. در این سریال، رضویان با لحنی تندتر و بعضاً نامفهوم به نوعی تعمدی به لهجه‌اش متوسل می‌شود که بار دیگر همان حس تکراری را برای بیننده ایجاد می‌کند. این تکیه بیش از حد بر ویژگی‌های ظاهری و صدایی جواد رضویان، نه‌تنها یک قدم تازه در کارنامه هنری او به شمار نمی‌آید، بلکه باعث شده است که او به نوعی در تکرار و پیش‌بینی‌پذیری گرفتار شود.

نکته جالب دیگر این است که در همین روزها، یکی از سریال‌هایی که رضویان و سیامک انصاری آن را کارگردانی کرده‌اند و مربوط به سال‌های ۹۸ و ۹۹ و دوران کرونا است، از شبکه آی‌فیلم بازپخش می‌شود. در آن سریال هم، رضویان دوباره همان لهجه و شخصیت خاص را بازتولید کرده است و این موضوع بیشتر به این نگرانی دامن می‌زند که نکند بازیگری مانند رضویان با این پتانسیل و توانایی بالا، در معرض فرسایش و تکرار قرار بگیرد و به دلیل پیش‌بینی‌پذیری از دید مخاطب کنار گذاشته شود.
حیف هستید آقا جواد!

جواد رضویان از بازیگرانی است که کاراکتر خاص و منحصر به فردی دارد و می‌تواند به راحتی در نقش‌های متفاوتی بدرخشد. اما تکرار مداوم تیپ‌های مشابه، او را به‌گونه‌ای در قالب‌های تکراری و پیش‌بینی‌پذیر محدود می‌کند که هم به او و هم به مخاطب ظلم خواهد بود. رضویان در سال‌های گذشته به خوبی توانسته بود شخصیت‌های مختلفی را بازی کند که هر یک به شکلی منحصربه‌فرد در ذهن مخاطب جای می‌گرفتند. بااین‌حال، این روزها او به نظر می‌رسد که از این تنوع فاصله گرفته و بیشتر به کلیشه‌هایی که برایش ایجاد شده تکیه می‌کند.

حیف است که بازیگری چون رضویان، با این سابقه و توانمندی، در دام تکرار بیفتد و جایگاه خود را در دنیای سینما و تلویزیون از دست بدهد. به‌جای آنکه مخاطب را با شخصیت‌ها و جنبه‌های جدیدی از توانایی‌های خود آشنا کند، به نقش‌هایی روی آورده که شاید در گذشته برایش موفقیت‌آمیز بوده‌اند، اما اکنون بیشتر حس یکنواختی و پیش‌بینی‌پذیری را به بیننده القا می‌کنند.

در نهایت، امیدواریم که جواد رضویان در آینده به سراغ نقش‌های متفاوت و شخصیت‌های تازه برود و از این قالب‌های تکراری فاصله بگیرد. با سابقه و توانایی‌هایی که از او سراغ داریم، می‌توان انتظار داشت که در صورت تمایل به تغییر و تحول، بار دیگر به اوج برگردد و لحظات خاطره‌انگیز و جذاب بیشتری را برای مخاطبان خود خلق کند. رضویان هنوز می‌تواند با خلاقیت و انعطاف در کارهای جدید خود به‌یادماندنی شود و این‌بار با چهره‌ای نو به میان مردم بازگردد؛ چراکه او بازیگری با توانایی‌های منحصر به فرد است و حیف است که این استعداد به دلیل تکرار و یکنواختی از دست برود.

خلیج فارس:شاکردوست برای بازی در شبی که ماه کامل شد (۱۳۹۷) و ابلق (۱۳۹۹) ساخته نرگس آبیار به‌ترتیب برنده و نامزد سیمرغ بلورین بهترین بازیگر زن شد.

منبع:برترین ها