زیدآبادی

خلیج فارس:فعال اصلاح طلب در یادداشتی نوشت: ذهنم اصلاً آمادگی پذیرش ترامپ در کاخ سفید را با آن کارنامه قبلی‌اش ندارد! حسم نسبت به پیروزی او شبیه اعلام پیروزی محمود احمدی‌نژاد در سال ۸۸ است.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از برترین‌ها؛ احمد زیدآبادی فعال سیاسی اصلاح طلب در یادداشتی با عنوان «گندش بزنن!» در واکنش به پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات آمریکا، در کانال تلگرامی خود نوشت:

تحمل یک آدم خودشیفته و نادرست‌گو و غیرقابل پیش‌بینی برای چهارسال آینده در کاخ سفید، برای امثال من در این فاصلۀ چندهزار کیلومتر عذاب الیم است چه رسد برای آن نیمی از مردم آمریکا که به او رأی ندادند!

مشکل اول این است که نمی‌دانیم او دقیقاً می‌خواهد در برابر بحران‌های جهانی بخصوص بحران خاورمیانه چگونه عمل کند؟ من به سهم خود باید سه شبانه روز در ارتفاعات اطراف روستای شورچشمه اعتکاف کنم تا چینش مهره‌های شطرنج ذهنم را برای فهم شرایط جدید دانه به دانه تغییر دهم!

مشکل دوم این است که اگر در منطقۀ ما خرابکاری کرد، چگونه باید در برابر او موضع بگیریم؟ به هر حال توان ما محدود و قدرت دستگاه تحت کنترل و رهبری او غول‌آساست!

مشکل سوم این است که من واقعاً تحمل بازگشت دیوید فریدمن به عنوان عضوی از هیئت حاکمۀ آمریکا به خاورمیانه را ندارم! مشکل چهارم….مگر همان سه مشکل مذکور کم است که بخواهم به بقیه‌اش بپردازم!

ذهنم اصلاً آمادگی پذیرش ترامپ در کاخ سفید را با آن کارنامه قبلی‌اش ندارد! حسم نسبت به پیروزی او شبیه اعلام پیروزی محمود احمدی‌نژاد در سال ۸۸ است!

توکل بر خدا! شاید در پیرانه‌سری پختگی پیدا کرده باشد. با این همه در بارۀ عملکرد و رفتارش با پیشداوری و بیزاری داوری و تحلیل نخواهم کرد. کار درست تحلیل مورد به مورد است. ممکن است در مواردی عملکرد مثبتی هم داشته باشد!

خلیج فارس: احمد زیدآبادی به حمله اسرائیل به ایران واکنش نشان داد و تاکید کرد: گام بعدی ایران است که یکی از سناریوهای قابل تصور در این بحران را متحقق می‌کند.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از فرارو؛احمد زیدآبادی، فعال سیاسی اصلاح طلب در واکنش به حمله نظامی اسرائیل به پایگاه های نظامی ایران در تهران، ایلام و خوزستان، با انتشار یادداشتی در کانال تلگرامی‌اش نوشت: پس از حدود ۲۵ روز تبلیغات دامنه‌دار و دامن زدن به انواع انتظارات، سرانجام ارتش اسرائیل چند “هدف نظامی” را در خاک ایران مورد حمله قرار داد.

نفس‌الامر اهمیت این حمله هر چه باشد، نمود آن به گونه‌ای است که کم‌اهمیت شمردن آن را برای جمهوری اسلامی امکانپذیر کرده است. پاسخ فوری به حمله‌ای که بتوان آن را “کم‌اهمیت” شمرد، قاعدتاً تردیدهایی را در بین نهادهای تصمیم‌گیر به وجود می‌آورد. به نظرم هدف از آن تبلیغات پرحجم و دامن زدن به انتظارات و سپس اقدام در حد کمترین سطح انتظار، ایجاد همین تردید بوده است.

یک پاسخ فوری از سوی ایران به معنای تشدید جنگ و بروز عواقب سیاسی و اقتصادی آن بخصوص کمک به کمپین انتخاباتی دونالد ترامپ در آمریکاست و تعلل در پاسخ و یا عدم پاسخ هم مایۀ تشدید فشارِ نیروهای تندروی داخلی به بدنۀ حاکمیت و متهم کردن آنان به تسلیم و در نتیجه ایجاد التهاب سیاسی در کشور است.

با این حساب، نوع حملۀ اسرائیل، کار را از جهاتی ساده و از جهتی دیگر سخت‌تر کرده است. در هر صورت گام بعدی ایران است که یکی از سناریوهای قابل تصور در این بحران را متحقق می‌کند.

خلیج فارس:رضا نصری حقوقدان بین الملل با انتشار پیامی در ایکس به اظهارات احمد زیدآبادی درباره وزیرخارجه واکنش نشان داد.

رضا نصری نوشت: آقای دکتر زیدآبادی عزیز این موضع وزیر امور خارجه درباره طلوع خورشید از شرق را «خودفریبی» خوانده‌اند. اما موضع دکتر عراقچی کاملا با سیر تکامل سازمان بریکس همخوانی دارد. در فاز اول تشکیل بریکس، بسیاری از تحلیل‌گران غربی این گروه را نامتجانس و غیرمؤثر توصیف می‌کردند و معتقد بودند که کشورهای عضو به‌دلیل تنوع و تفاوت‌هایشان هرگز نمی‌توانند به‌طور هماهنگ عمل کنند.

در فاز دوم، آن را به‌عنوان یک پلتفورم سیاسی بی‌اثر و صرفاً یک باشگاه برای تبادل نظر معرفی می‌کردند. پس از آنکه در بریکس نهادسازی صورت گرفت و «بانک توسعه نوین» تأسیس شد، کمی جدی‌تر به آن نگاه کردند و مباحث مربوط به «جهان پسا غربی» بیش‌تر مورد توجه قرار گرفت. با توسعه بریکس و ورود اعضای جدید، برخی آن را با گروه G۷ مقایسه کردند. امروز، کمتر تحلیل‌گری بریکس را به‌عنوان یک بلوک نوظهور و مؤثر در شکل‌دهی به نظم جدید نادیده می‌گیرد.

لازم به ذکر است که زیدآبادی با انتشار مطلبی با عنوان خودفریبی نوشت: سیدعباس عراقچی: “خورشید در حال طلوع از شرق است و حقیقتاً در حال غروب در غرب…”!

اگر منظور از خورشید همین ستارۀ شعله‌ور منظومۀ شمسی باشد، این خورشید از همان ابتدای آفرینش خود در شرق طلوع و در غرب غروب کرده است. اما اگر منظور از خورشید “تمدنی جدید” و یا “قدرتی هژمونیک” باشد، فعلاً که چنین خورشیدی در شرق عالم دیده نمی‌شود! به نظرم این تلقی از نظم جهان، گونه‌ای “خودفریبی” برای فرار از دیدن واقعیت است که متأسفانه وزیر محترم خارجه هم مثل برخی اصولگرایان افراطی در دام آن گرفتار آمده است. اگر واقعاً چنین خورشیدی در حال طلوع از شرق است چرا این خورشید در برابر بحران خانمانسوز خاورمیانه خاموشی و انفعال در پیش گرفته و قادر به هیچ عمل و ابتکاری نیست؟

خلیج فارس:سید عباس عراقچی وزیر امور خارجه کشورمان در صفحه شخصی خود در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «خورشید در حال طلوع از شرق است، و حقیقتا در حال غروب در غرب.»

وی گفت: «پس از مشورت‌های نزدیک با ١١ کشور در عرض کمتر از سه هفته گذشته، رئیس جمهور را در اجلاس سران بریکس در قازان همراهی کردم.»

وزیر امور خارجه افزود: «تبادل‌نظرهای ثمربخشی با مجموعه‌ای از رهبران کشورها داشتیم، از جمله روسیه، چین، هند، آفریقای جنوبی، امارات و مصر.»
در همین رابطه احمد زید آبادی در کانال تلگرامی خود نوشت: سیدعباس عراقچی: “خورشید در حال طلوع از شرق است و حقیقتاً در حال غروب در غرب…”! اگر منظور از خورشید همین ستارۀ شعله‌ور منظومۀ شمسی باشد، این خورشید از همان ابتدای آفرینش خود در شرق طلوع و در غرب غروب کرده است. اما اگر منظور از خورشید “تمدنی جدید” و یا “قدرتی هژمونیک” باشد، فعلاً که چنین خورشیدی در شرق عالم دیده نمی‌شود! به نظرم این تلقی از نظم جهان، گونه‌ای “خودفریبی” برای فرار از دیدن واقعیت است که متأسفانه وزیر محترم خارجه هم مثل برخی اصولگرایان افراطی در دام آن گرفتار آمده است. اگر واقعاً چنین خورشیدی در حال طلوع از شرق است چرا این خورشید در برابر بحران خانمانسوز خاورمیانه خاموشی و انفعال در پیش گرفته و قادر به هیچ عمل و ابتکاری نیست؟

خلیج فارس:احمد زیدآبادی در روزنامه هم میهن نوشت: جمهوری خلق چین با عموم کشور‌های خاورمیانه روابط عادی و یا نزدیکی دارد، به همین دلیل تصور می‌شد که آنان به ابتکار خود یا به همراه آمریکا، طرحی را برای کنترل و مهار جنگ در خاورمیانه ارائه کنند.

در زمستان ۱۴۰۱ پس از یک دوره تشنج شدید در روابط جمهوری اسلامی و پادشاهی سعودی که به قطع رابطۀ دو کشور انجامید، چینی‌ها پا پیش گذاشتند و زمینۀ عادی‌سازی روابط تهران و ریاض را تسهیل کردند؛ پیمانی که بین ایران و عربستان در آن تاریخ با میانجی‌گری چینی‌ها به امضا رسید، تشنج در روابط جمهوری اسلامی با کشور‌های عرب حوزۀ جنوبی خلیج‌فارس را به شدت کاهش داد و به‌خصوص موجب پایان جنگ بین حوثی‌های یمن و سعودی‌ها شد. پس از امضای این پیمان انتظار می‌رفت که دولت چین بنا به نفوذی که بین بازیگران منطقه‌ای پیدا کرده است، ابتکار خود را ادامه دهد و به حل دیگر بحران‌های فعال یا خاموش منطقه کمک کند. چینی‌ها، اما به طور علنی گام دیگری در این جهت برنداشتند و خود را از معرکه کنار کشیدند.

چه چیزی باعث عدم تحرک دولت چین در این زمینه شده است؟ آیا برخلاف تصور برخی از صاحب‌نظران، چینی‌ها هنوز از قدرت سیاسی و دیپلماتیک لازم برای تأثیرگذاری بر بحران‌های بین‌المللی برخوردار نیستند و همچنان حوزۀ منافع اصلی خود را مسئلۀ تایوان و موضوعات مربوط به دریای چین جنوبی محدود می‌دانند و یا اینکه ورود عمقی به مناقشات خاورمیانه چنان پردردسر و گرفتارکننده است که چینی‌ها عطای آن را به لقایش بخشیده‌اند؟

چین به لحاظ توان اقتصادی و نظامی، یکی از ارکان قدرت نظام بین‌الملل به شمار می‌رود، اما توان سیاسی و دیپلماتیک آن هنوز به اندازه‌ای نیست که بخواهد در بحران‌های دور از قلمرو خود ورود جدی داشته باشد. با این همه، خاورمیانه در حوزۀ علایق چینی‌هاست و آنها به دلیل تأمین بخش بزرگی از انرژی مورد نیاز خود از این منطقه و روابط پرسود اقتصادی با عموم کشور‌های آن، از به هم خوردن ثابت در این ناحیه از جهان نگرانند و در صورت بروز بی‌ثباتی گسترده به شدت از آن متضرر می‌شوند.

از این رو، انگیزۀ چینی‌ها از انفعال در برابر بحران جاری، عدم علاقه و یا نداشتن منافع مهم در این بخش از جهان نیست. به احتمال زیاد آنها ریشه‌های مناقشه در خاورمیانه را چنان پایدار و درهم‌پیچیده و درگیر شدن با آن را چنان سخت و دشوار یافته‌اند که دامن خود را از آتش آن برچیده‌اند و عملاً زمین را برای آمریکا و برخی متحدان اروپایی و منطقه‌ای آن خالی گذاشته‌اند.

در واقع چندان روشن نیست که آیا چینی‌ها پس از موفقیت در آشتی دادن ایران و کشور‌های عرب حاشیۀ جنوبی خلیج‌فارس اصولاً بخت خود را برای کمک به حل بخش‌های حساس‌تر بحران خاورمیانه آزموده‌اند یا اینکه از اساس، شانسی برای خود در این باره قائل نبوده‌اند.

در ظاهر امر منطقی به نظر نمی‌رسد که چینی‌ها هیچ تلاشی در این زمینه نکرده باشند. به احتمال بیشتر، آنها شانس خود را در این مورد هم آزموده‌اند، اما به در بسته برخورد کرده‌اند. به عبارت روشن‌تر، هر جا که پای اسرائیل در میان باشد، دولت جمهوری اسلامی به دلیل حساسیت‌های ایدئولوژیک و فشار پایگاه حامی خود، به دیپلماسی روی خوش نشان نمی‌دهد. از این رو این فرض که چینی‌ها در این باره هم طرح بحثی کرده باشند و با واکنش منفی طرف ایرانی روبه‌رو شده باشند، چندان غیرمنطقی به نظر نمی‌رسد.

شاید راز سردی رابطۀ پکن و تهران در یک سال گذشته بی‌ارتباط به همین موضوع نباشد. روشن است که چینی‌ها نوع نظمی را در خاورمیانه به سود خود می‌بینند که مسئلۀ فلسطین بر مبنای فرمول دوکشوری به نقطۀ پایان خود رسد و روابط اسرائیل و کشور‌های عرب منطقه حالت عادی به خود گیرد. سیاست جمهوری اسلامی، اما همواره پرهیز از هر نوع نزدیک شدن به این فرمول بوده است.

در حقیقت، چینی‌ها منافع خود را در همراه کردن جمهوری اسلامی با این فرمول می‌دانند، حال آنکه جمهوری اسلامی، رابطۀ نزدیک با جمهوری خلق چین را در چارچوب رویارویی با آمریکا و به تبع آن، پیشبرد سیاست خاص خود در برابر اسرائیل می‌خواهد. به عبارت دیگر، هر کدام از دو کشور، انتظارشان از دیگری بازی در زمین خود است. به نظر می‌رسد چینی‌ها این انتظار را دون شأن خود می‌بینند و برای همین از ماجرا کناره گرفته‌اند تا منطق قدرت آن را به پیش ببرد.

بدین ترتیب، به‌رغم شعله‌ور شدن آتش جنگ در خاورمیانه، چینی‌ها تلاش خود را بر رزمایش نظامی در نزدیک آب‌های تایوان متمرکز کرده‌اند و وانگ ئی، وزیر خارجۀ آن کشور در گفت‌وگوی تلفنی ایزرائیل کاتز همتای اسرائیلی‌اش که به قصد اطلاع از موضع چین د بارۀ جنگ لبنان و پاسخ به حملۀ موشکی ایران صورت گرفته است، تنها به تأکید بر لزوم پایان فاجعۀ انسانی در غزه و اجتناب از چرخۀ خشونت در منطقه اکتفا کرده است.

خلیج فارس:احمد زیدآبادی با انتشار یادداشتی با عنوان «شتاب کنید که حاجت به استخاره نیست» نکته‌هایی را پیرامون اظهارات اخیر کامران غضنفری مطرح کرد.

احمد زیدآبادی در کانال تلگرامی‌اش نوشت:

کامران غضنفری عضو مجلس از حوزۀ تهران گفته است: “اگر پزشکیان در روز‌های آینده ظریف را خلع نکند، خودش را دادگاهی خواهیم کرد و به ۱۰ الی ۱۵ سال محکوم و از ریاست جمهوری هم عزل خواهد شد. ”

به نظرم آقای غضنفری و دوستانش بهتر است تعلل را کنار بگذارند و هر چه زودتر این کار را انجام دهند، چون در آن صورت حداقل سه مشکل حل خواهد شد. مشکل اول اینکه پزشکیان از عذابِ حرکت بر روی میدان مینِ پاستور نجات پیدا می‌کند و بقیۀ عمرش را با خیال راحت به آشامیدن آب خنک در گوشۀ دنج یک زندان سپری می‌کند. دوم اینکه، شهروندانی که در انتخابات اخیر به او رأی داده‌اند، از زیر بار فشار روانی این همه سرزنش و متلک و بدگویی و ناسزای اطرافیان خود خلاص می‌شوند و نفسی تازه می‌کنند. سوم اینکه، چون بحران در خاورمیانه به نقطۀ اوج خود نزدیک می‌شود، بسیاری از مردم علاقمندند دولت تحت کنترل کامل آقای غضنفری و دوستانش باشد تا ببینیم پس از آن همه شعار‌های کَرکننده، چه چیزی در آستین دارند که آن را رو کنند!

بنابراین توصیه‌ام این است؛ در کاری که وعدۀ آن را داده‌اند، شتاب کنند که گفته‌اند در امر خیر نه درنگ جایز و نه حاجت به استخاره است!

خلیج فارس:احمدزیدآبادی طی یادداشتی در هم میهن نوشت: هفتۀ پیش از شبکۀ خبر صداوسیما برای حضورم در یک برنامه به قصد مصاحبه دربارۀ اوضاع خاورمیانه تماس گرفتند. با آنکه در این وضعیت، بسیار علاقه‌مندم که به نحوی نظراتم را از یک تریبون عمومی برای مردم بیان کنم، اما از حضور در شبکۀ خبر عذر خواستم و گفتم که حضورم به‌صلاح نیست. پرسیدند چرا به صلاح نیست؟ پاسخم این بود که نظرات من با سیاست رسمی فاصلۀ بسیاری دارد و طرح آن‌ها در برنامه، مایۀ شرّ می‌شود!

این بهانه را رد کردند و گفتند که از قضا تمایل‌شان به طرح نظرات انتقادی من به وضع موجود است و اصرار کردند که این فرصت را از مخاطبان آن‌ها دریغ ندارم. گفتم؛ این دم و دستگاه اعتباری ندارد! یک نهاد رسمی برای طرح نظرات انتقادی دعوت به عمل می‌آورد و بعد یک نهاد رسمی دیگر زنگ می‌زند و به دلیل بیان مطالبی مشابه، به بدترین شکل ممکن تهدید می‌کند!

از این جهت حق را به من دادند اما اصرار کردند که سردبیر برنامه حاضر است در این باره اطمینان دهد که مشکلی پیش نخواهد آمد! نهایتاً نپذیرفتم و داستان یک شهر و صدکلانتر را برای‌شان مثال آوردم.

ظاهراً صداوسیما به دلایلی از جمله شاید افت مخاطب و یا نمایش سطحی از تکثر فکری در جامعه، اجازه یافته است تا در برخی اوقات خاص، از بعضی منتقدان و مخالفان مسالمت‌جو برای حضور در برنامه‌های زنده دعوت به عمل آورد، اما از آنچه که هنوز حد مشخصی از آزادی بیان در کشور نهادینه نشده است، برای مدعوین گرفتاری تولید می‌شود.

در واقع همۀ ما می‌دانیم که آزادی بیان در جمهوری اسلامی خط قرمزهای بسیار پررنگی دارد، اما این خط قرمزها تعریف قانونی مشخصی پیدا نکرده و عمدتاً براساس سلایق و حساسیت نهادهای مختلف قبض و بسط پیدا می‌کند. در حقیقت، اظهارنظر و اموری از جنس حرف و صحبت نباید جنبۀ مجرمانه داشته باشد.

شاید به این قاعده بتوان دو یا سه تبصره هم زد که قانون به‌طور واضح و روشن باید حدود و ثغور آن تبصره‌ها را مشخص و روال رسیدگی منصفانه و علنی به آن‌ها را روشن کند. بدون ضمانت قانونی برای آزادی اظهارنظر، اصولاً تضارب آراء و افکار امری مهمل است و به فرض هم که با سطحی از آن موافقت شود جنبۀ نمایشی و تکلف‌آمیز به خود می‌گیرد.

اینکه پس از یک مناظره یا حتی مصاحبه‌ای در صداوسیما، علیه طرفِ مصاحبه‌شونده اعلام جرم شود، به‌طور طبیعی امنیت روانی افراد جامعه را به هم می‌زند و نیروهای مستقل را از حضور در برنامه‌ها پشیمان می‌کند.

کسی که در دفاع از سیاست رسمی مناظره یا مصاحبه می‌کند فرض بر این است که از توانایی و مهارت لازم برای پاسخ به طرفِ منتقد و یا مخالف برخوردار است و همان‌جا جواب طرف را می‌دهد. اگر مناظره‌کننده یا مصاحبه‌گر نتواند جواب لازم و اقناع‌کننده را بدهد، کشاندن ماجرا به دادسرا و دادگاه، فقط ضعف سیاست رسمی را به نمایش می‌گذارد. درست مثل کسی که دعوی کشتی گرفتن با دیگران را داشته باشد و چون در کشتی شکست بخورد، فوری برادر پرزورش وارد عمل شود تا حال طرف را بگیرد! قاعدتاً هیچ فرد عاقلی با این شرایط کشتی نمی‌گیرد!

خلیج فارس:احمد زیدآبادی در کانال تلگرامی‌اش نوشت: هر چه در اظهارات مقام‌های رسمی کشور دقت می‌کنم، در برابر جنگی که چون آتش بر خرمن لبنان افتاده است، هیچ برنامه و استراتژی روشنی نمی‌بینم.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از برترین‌ها؛ احمد زیدآبادی در کانال تلگرامی‌اش نوشت: هر چه در اظهارات مقام‌های رسمی کشور دقت می‌کنم، در برابر جنگی که چون آتش بر خرمن لبنان افتاده است، هیچ برنامه و استراتژی روشنی نمی‌بینم. نه طرح روشنی برای آتش‌بس و نه چشم‌اندازی برای تداوم جنگ. پنداری در انتظار نشسته‌اند تا ببینند چه می‌شود! مهمترین ابتکار آنان، سفر به بیروت است! این سفرها از نظر تبلیغاتی چیز بدی نیست، اما کدام گره را از کار مردم مصیبت‌زدۀ لبنان باز می‌کند؟

اسرائیل عملاً در حالِ خالی کردن جنوب لبنان از جمعیت شیعۀ آن و نابودی روستاها و شهرهای آن ناحیه است. این اتفاق ترکیب جمعیتی لبنان و به تبع آن، نوع آرایش سیاسی در آن کشور را به کلی به هم می‌زند. این خطری است که جبران باسیل رهبر حزب مسیحی جنبش میهنی آزاد لبنان هم نسبت به پیامدهای آن هشدار داده است.

مسئولان به جای شعارهای دهن پر کردن، باید دنبال راهی برای پایان جنگ باشند. بدبختانه نیروهای تندرو حامی حکومت، شجاعت هر نوع ابتکار دیپلماتیک را از حکومت گرفته‌اند و فقط بر طبل جنگی می‌کوبند که هیچ ارزیابی واقع‌بینانه‌ای از نتایج آن ندارند. عاقبت اینگونه دست روی دست گذاشتن و در انتظار گودو نشستن، روشن‌تر از آن است که به هشدار نیازی داشته باشد!