دارو

خلیج فارس: هم اکنون ۲۰ کامیون شامل دارو، تجهیزات پزشکی و مقدار محدودی غذا در حال عبور از گذرگاه رفح هستند. امروز فقط ۲۰ کامیون کمک وارد غزه می شود

منبع: برترین ها

خلیج فارس: سال‌هاست که پزشکان به ورزش لقب «ضدافسردگی طبیعی» داده‌اند و اکنون یک مطالعه جدید این تصور را تأیید می‌کند.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از مهر؛این یافته در پی بررسی چهار ماهه تأثیر دویدن بر اضطراب و افسردگی در مقایسه با یک داروی ضد افسردگی رایج بدست آمده است. SSRI‌ها (مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین) با افزایش سطح سروتونین، یک انتقال دهنده عصبی که نقش کلیدی در تنظیم خلق و خو، افسردگی و اضطراب دارد، کار می‌کنند.

اما در میان ۱۴۰ بیمار مبتلا به افسردگی، آن‌هایی که درگیر دویدن گروهی منظم بودند- یعنی دو یا سه دفعه دویدن ۴۵ دقیقه‌ای در هفته- میزان افسردگی شأن کمی بیشتر از کسانی که داروی SSRI اسیتالوپرام (Lexapro) مصرف می‌کردند، کاهش یافت؛ و کسانی که افسردگی خود را با ورزش درمان کردند، پاداش بیشتری دریافت کردند و و سلامت جسمانی شأن نیز بهبود یافت.

به گفته «برندا پنینکس»، نویسنده این مطالعه از مرکز پزشکی دانشگاه آمستردام در هلند، «این گروه همچنین وزن شأن کاهش یافت، بهبود در تناسب اندام داشتند و ضربان قلب و فشار خون شأن کاهش یافت. در گروه دارویی این فواید مشاهده نشد.»

به گفته او، یافته‌ها نشان می‌دهند که «ما باید توجه بیشتری به بهبود سبک زندگی در مراقبت‌های بهداشت روانی داشته باشیم». همه بیماران در این مطالعه با افسردگی و یا اضطراب دست و پنجه نرم می‌کردند.

هنگامی که دو گزینه مطرح شد، تقریباً دو سوم تصمیم گرفتند با جلسات دویدن که به طور منظم در یک دوره چهار ماهه برنامه ریزی شده بود، با افسردگی خود مقابله کنند. یک سوم باقیمانده مصرف اسیتالوپرام را انتخاب کردند.

این تیم خاطرنشان کرد که در هر دو گروه بیمارانی وجود داشتند که هیچ فایده‌ای از این شیوه‌ها در کاهش افسردگی یا اضطراب نداشتند. در واقع، تنها بیش از ۴ نفر از هر ۱۰ بیمار (۴۴٪) در هر دو گروه دویدن و دارو، افزایش سلامت روان را تجربه کردند.

اما آن‌هایی که در گروه دویدن بودند هم کمی وزن کم کردند و هم اندازه دور کمرشان کاهش یافت. بهبود در فشار خون و عملکرد کلی قلب نیز مشاهده شد. این مورد در بین کسانی که از اسیتالوپرام استفاده می‌کردند مشاهده نشد.

اما یک جنبه منفی در گروه دویدن مشاهده شد: احتمال اینکه یک بیمار در گروه دویدن، برنامه تمرینی خود را کامل انجام دهد، بسیار کمتر از بیمارانی بود که اسیتالوپرام را انتخاب کردند. بین ۵۲ تا ۵۸ درصد از دوندگان روال دویدن خود را در طول دوره مطالعه حفظ کردند، در حالی که این میزان در گروه دارو ۸۲ تا ۸۵ درصد بود.

خلیج فارس: راهکارهایی برای رفع یبوست وجود دارد که می‌تواند کمک‌کننده باشد.

ما اغلب یبوست را جدی نمی‌گیریم، اما این موضوع خنده‌دار و بی‌اهمیت نیست. وقتی روز‌ها متوالی نمی‌توانید به دستشویی بروید، احساس نفخ و بدحالی می‌کنید. زور زدن روزانه و زیاد هم می‌تواند منجر به مشکلات جدی‌تری مانند هموروئید یا حتی افتادگی (برآمدگی) بافت رکتوم (بخش پایانی روده بزرگ) شود.

تخمین زده می‌شود که ۴۰ تا ۶۰ درصد از سالمندان به طور منظم با یبوست دست و پنجه نرم می‌کنند، اگرچه خود روند پیری مقصر نیست. این چیزی است که با پیری همراه می‌شود. مواردی مانند فعالیت بدنی کمتر، که به حرکت منظم روده کمک می‌کند یا دارو‌هایی که بسیاری از افراد مسن مصرف می‌کنند، از عوامل آن محسوب می‌شوند.

عوامل اصلی

یکی از بزرگترین عوامل ایجاد یبوست رژیم غذایی است. خوردن غذا‌های پرفیبر، مانند میوه‌ها و سبزیجات خام و غلات کامل، به منظم نگه داشتن شما کمک می‌کند. نوشیدن مایعات کافی نیز ضروری است. فیبر آب را در روده نگه می‌دارد، بنابراین می‌تواند با مدفوع مخلوط شود و آن را نرم‌تر کند.

چند توصیه مهم

هیدراته بمانید: حداقل چهار تا شش لیوان مایعات در روز بنوشید. آب و آب میوه برای جلوگیری از یبوست بهترین هستند. نوشیدنی‌های کافئین دار مانند نوشابه و قهوه را محدود کنید، که در واقع می‌توانند مایعات بیشتری را از بدن شما خارج کنند.

فیبر حجیم مصرف کنید: سعی کنید روزانه حداقل ۲۵ گرم فیبر از رژیم غذایی خود دریافت کنید. منابع غذایی خوب عبارتند از: کلم بروکسل، سیب، انجیر، غلات سبوس دار و لوبیا سیاه.

زور نزنید: زور زدن می‌تواند منجر به هموروئید، شقاق مقعد (پارگی پوست اطراف مقعد) یا افتادگی رکتوم (زمانی که بخشی از روده از دهانه مقعد بیرون می‌زند) شود. فیبر و مایعات بیشتری به رژیم غذایی خود اضافه کنید یا از نرم کننده مدفوع استفاده کنید تا حرکات روده را آسان‌تر کنید.

هر چه مدفوع طولانی‌تری در روده شما بنشیند، بیرون راندن آن دشوارتر می‌شود. به همین دلیل داشتن اجابت مزاج منظم مهم است. از آنجایی که رفلکس تخلیه بعد از غذا به بهترین وجه عمل می‌کند، یک عادت مفید این است که بعد از صبحانه به حمام بروید و ببینید که آیا تمایل به اجابت مزاج دارید یا خیر.

اگر همچنان به سادگی نمی‌توانید اجابت مزاج کنید، بروید و می‌توانید ملین‌های دارویی را امتحان کنید.

اگر همه چیز را امتحان کرده اید و هنوز منظم نیستید، به پزشک خود مراجعه کنید، که می‌تواند شما را از نظر یک مشکل پزشکی ارزیابی کند. در صورت داشتن علائم انسداد روده، که می‌تواند شامل درد شکم، استفراغ، تورم شکم یا ناتوانی کامل در اجابت مزاج باشد، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید.

منبع:مهر

کودک را از آمپول و پزشک نترسانید

وقتی درباره دارو خوردن کودکان صبحت می‌کنیم باید سن کودک را در نظر بگیریم. اصولا کودکان نسبت به چیزی که به آن عادت ندارند و جزو برنامه‌هایشان نیست، مقاومت نشان می‌دهند. آنها واکنش‌های تندی هنگام تزریقات و خوردن داروها اعم شربت، قرص و قطره از خود نشان می‌دهند. گاهی اوقات دلیل دارو نخوردن کودکان، تهدیدهای والدین و ترساندن او از پزشک و آمپول است؛ مثلا جملاتی مانند «اگر این کار را انجام دهی می‌بریمت پیش دکتر تا بهت آمپول بزنه» نتایج سویی دارد.

این نوع رفتارها باعث واکنش منفی از سوی بچه‌ها می‌شود. به هر حال دارو خوشمزه نیست و حتی اگر هم خوشمزه باشد چون کودک این مزه را حس نکرده، نسبت به آن احساس خوشایندی ندارد و واکنش نشان می‌دهد. به‌خصوص اگر دارو تلخ باشد این واکنش‌ها شدیدتر می‌شود. زمانی که کودک دارو می‌خورد باید دید در چه شرایطی است. به احتمال زیاد، بیمار است که نیاز به خوردن دارو پیدا کرده است. هر فرد بزرگسالی هم که بیمار باشد، بیقرار می‌شود و این بیقراری روی روح و روان او تاثیر می‌گذارد.

معمولا کسی که بیمار است بی‌اشتها می‌شود و علاقه‌ای به دارو، غذا یا نوشیدنی ندارد. چه برسد به اینکه کودک هم باشد. در این شرایط قرار است کودک یک ماده تلخی مانند قرص یا شربت هم بخورد، طبیعی است که واکنش منفی از خود نشان دهد.

چگونه به کودکی که از دکتر می ترسد کمک کنیم؟

برایِ مقابله با ترسِ کودکان، والدین باید توضیح دهند که هنگامِ ملاقات با دکتر چه چیزی رخ می دهد. توضیح جزئیات، بسیار کمک کننده است؛ مثلاً:گوشی ای که دکتر برایِ شنیدنِ صدایِ قلبِ کودک از آن استفاده می‌کند ممکن است سرد باشد، چوبی که دکتر برایِ دیدنِ گلویِ کودک موردِ استفاده قرار می دهد ممکن است زِبر باشد.

والدین همچنین باید الگویی از نگرشی باشند که تمایل دارند کودکانشان آن را بیاموزند. استفن نویسنده کتابِ «کتابخانه ای کامل برای تبادل اطلاعات تربیت فرزند» می‌گوید:«بسیاری از کار هایی که کودکان باید در طولِ زندگیِ خود انجام دهند ترسناکند، اما کودکان به اندازه کافی شجاع هستند که بدونِ آویزان شدن به میزِ غذاخوریِ خانه با ما راه بیایند، ما معمولاً به آن ها دلگرمی داده و می گوییم، کارت را خوب انجام دادی!»

توانایی دریافتِ خدماتِ پزشکی، مهارتِ مهمی در زندگی است که باید کسب شود؛ اما اگر کودکان ترس و اضطرابِ والدینشان را احساس کنند، ملاقات با پزشک را سخت تر از آنچه که واقعاً هست تعبیر و تفسیر می‌کنند.

پس از ملاقات با پزشک باید چه کنید؟ استفن می گوید:«من زیاد طرفدارِ جایزه دادن نیستم، اما شدیداً طرفدارِ داشتنِ یک تفریح به همراهِ یکدیگر هستم.» و این شیوه ای است که می توانید این مطلب را بیان کنید:«بیا شجاعت و هماهنگیِ تو را جشن بگیریم، به این دلیل که در واقع زمانی که من کاری چالش انگیز را انجام می‌دهم، دوست دارم آن را جشن بگیرم.»

کمک به کودک جهتِ آماده شدن برایِ ملاقات با دکتر

آیا به زودی قرار است با دکتری ملاقات داشته باشید؟ شما می توانید از این راهکار ها برایِ کمک به کودکِ خود استفاده کنید.

این رویداد را برای کودک عادی کنید. یک جعبه بازیِ لوازم پزشکان را برای کودکتان خریداری کنید و به او اجازه بدهید تا شما و عروسک هایش را معاینه کند.

بسیاری از کتاب های تصویری به کودکان نشان می دهند که باید در حین ملاقات با دکتر انتظار وقوعِ چه اتفاقاتی را داشته باشند.

دروغ نگویید. بله، تزریقِ آمپول درد دارد، اما دردِ آن بسیار زود خوب می شود و این کار برایِ سلامتی طولانی مدت، مهم و ضروری است. استفن توصیه می کند که هیچگاه دروغ نگویید که آمپول هیچ دری ندارد.

آمادگی ایجاد کنید. کودکانِ کوچک تر را به همراهِ خواهر یا برادرِ بزرگترشان به ملاقات های پزشکی ببرید؛ به این ترتیب آن ها می توانند اعمالی که به طورِ معمول توسطِ پزشک انجام می شوند را مشاهده کنند. حتی در ملاقات های پزشکی خودتان نیز اجازه دهید کودکتان شما را همراهی کند. به آن ها اجازه دهید ببینند چه رخ می دهد و شما چگونه عکس العمل نشان می دهید.

یک عروسک را به همراهِ خود ببرید. دکتر می تواند ابتدا آن عروسک را معاینه کند تا کودک در موردِ آنچه که در مطبِ دکتر رخ خواهد داد، احساسِ آرامش و راحتی بیشتری بکند.

از خود اعتماد به نفس بروز بدهید. به کودکتان بگویید:«من می دانم که در مطبِ دکتر به بهترین نحو رفتار خواهی کرد.»

منبع: نمناک

خلیج فارس: برای برخی از بیماران مبتلا به سرطان سینه پیشرفته، داروی alpelisib (Piqray) ممکن است مدت بقا را افزایش دهد. اما تحقیقات جدید تأیید می کند که این دارو اغلب باعث افزایش شدید قندخون می‌شود.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از مهر؛دکتر «نیل آیینگار»، یکی از نویسندگان این مطالعه از مرکز سرطان مموریال اسلون کترینگ در نیویورک، توضیح داد: «این یک داروی بسیار مؤثر است که باید برای درمان سرطان سینه از آن استفاده کنیم، اما مشکل این است که باعث افزایش قند خون می‌شود که می‌تواند اثربخشی دارو را نیز کاهش دهد».

آیینگار گفت: «این یافته‌ها دلیلی برای اجتناب از مصرف این دارو نیستند اما نشان می‌دهند که قبل از مصرف دارو، اقدامات احتیاطی لازم است. نکته کلیدی این است که قند خون بالا قابل پیشگیری است.»

Piqray که به صورت قرص مصرف می‌شود، یک مهارکننده کیناز است که سیگنال‌هایی را که باعث تکثیر سلول‌های سرطانی می‌شوند، مسدود می‌کند. این دارو همراه با فاسلودکس (فولوستران)، یک داروی هورمون درمانی، برای مبارزه با تومورهایی که جهش PIK۳CA را بیان می‌کنند و گیرنده هورمونی مثبت و HER۲ منفی هستند، استفاده می‌شود.

محققان خاطرنشان کردند که این جهش‌ها در حدود ۴۰ درصد از سرطان‌های سینه یافت می‌شود. سطوح بالای قند خون یا گلوکز زمانی رخ می‌دهد که بدن انسولین بسیار کمی داشته باشد یا نتواند به درستی از انسولین استفاده کند و زمینه را برای دیابت فراهم می‌کند.

این مطالعه شامل ۱۴۷ نفر بود که با Piqray تحت درمان قرار گرفتند. از این تعداد، بیش از ۸۰ درصد به قند خون بالا (هیپرگلیسمی) مبتلا شدند و حدود ۴۰ درصد به هیپرگلیسمی جدی مبتلا شدند.

این مطالعه نشان داد که اکثر افراد در عرض ۱۶ روز پس از شروع دارو دچار قند خون بالا شدند. این خطر در میان افرادی که هموگلوبین A۱c شأن قبل از شروع دارو افزایش یافته بود بیشتر بود. هموگلوبین A۱C تصویری از قند خون در دو یا سه ماه گذشته ارائه می‌دهد. در میان افرادی که قند خون بالایی داشتند، دو سوم از آنها تحت درمان قرار گرفتند که بیشتر با داروی دیابت متفورمین بود.

آیینگر توضیح داد که Piqray انسولین را در سلول‌ها که منجر به افزایش سطح قند خون در گردش می‌شود، مسدود می‌کند. وی گفت: «اکنون محققان در حال بررسی این موضوع هستند که چگونه رژیم‌های غذایی مختلف یا داروهای دیابت می‌توانند بر سطح قند خون در بیمارانی که از این دارو استفاده می‌کنند تأثیر بگذارد.»