ساختار خانه از بتن ساخته شده و در فضای داخلی بتن «نمایان یا اکسپوز» کار شده است. فضاهای نشیمن زیر طاق بلندی ترتیب داده شده‌اند که معرف فضاهای داخلی هستند و به یکی شدن ساختمان با چشم‌انداز کمک می‌کنند.
استودیو HW در توضیح پروژه گفته: «این پروژه مفهومی از تداوم در سطح زیبای زندگی در این محوطه جنگلی است. نتیجه کار، شکل گرفتن یک تپه جدید در مکانی است که تپه‌های زیادی قبلاً آن را احاطه کرده‌اند.»
همانطور که در تصویر بالا میبینید، دو دیوار بتنی راهرویی را شکل دادند که به ورودی منتهی می‌شود و چند پله پایین‌تر از سطح منطقه است. در امتداد این راهرو، یک درخت قدیمی را میبینید که در واقع مانع از دید مستقیم به درب ورودی شده است.
این مسیر به قدری عریض است که یک نفر بتواند به تنهایی در آن قدم بزند و در عین حال به اندازه‌ای باریک است که دو نفر کنار هم نمی‌توانند در آن قدم بزنند.
حضور این درخت در محوطه به قدری ارزشمند بوده که معمار در طراحی یکی از دیوارها به آن انحنای ملایمی داده است.
پس از ورود به خانه از این گذرگاه به یک راهرو می‌رسیم که سه اتاق خواب این خانه‌ی ۲۵۰ متری را که هر کدام حمام اختصاصی دارند، از آشپزخانه، نشیمن و غذاخوری جدا کرده است.
«نواحی عمومی سمت چپ خانه کاملاً در معرض دره پردرخت قرار دارند و سمت راست نمایی از حیاط اما با منظره بالای درختان و آسمان دارد.»
در دو طرف خانه، دیوارهای شیشه‌ای تمام‌قد نور را به فضای داخلی رسانده و دسترسی به بیرون را فراهم می‌کنند. به گفته استودیوی HW، طاق خانه یادآور حفاظت و سرپناه است و ما را به یاد حس جمع شدن زیر پتو می‌اندازد.
«کشیدن پتو روی خودمان یک کار بسیار اساسی است که به ابتدایی‌ترین بخش خویشتن اشاره دارد، ملحفه ما را پنهان می‌کند، از ما محافظت می‌کند، دور و بر ما می‌پیچد و فضایی زیر خود ایجاد می‌کند که در سایه‌ی امنیت آن دست هیچ روح، شبه یا شیطانی به ما نمی‌رسد.»
انحنای سازه در هر اتاق قابل‌مشاهده است و طرح کلی آن معرف ارتفاع پنجره‌هاست و ارتباط خانه با محیط طبیعی را بیشتر تقویت می‌کند.
در فضای داخلی، معماران به دنبال این بودند که غیر از بتن، چوب و فولاد، هیچ ماده‌ی دیگری نمایان نباشد: «برای کارفرما دست‌نخورده ماندن فضای خشن و بدوی کوهستان بسیار مهم بود.»
