ثریا صفری
مشکلات کشور کلاف سر در گمی است که گویا کسی راه رهایی اش را نمی داند. این روزها لایحه ی بودجه سال آینده توسط پزشکیان به مجلس تقدیم شد. او گفته تمام مردم را در این لایحه دیده است.
باور کنید نه من، که خیلی های دیگری که در دل خبرهای تلخ و تلخ تر مملکت غوطه می خورند بلکه چیزی برای دل خوشی بیایند، آرزو می کنند و امیدوارند پزشکیان درست بگوید و همه را دیده باشد. یعنی می شود که بودجه صدا و سیمای میلی بنابر کم کاری در حق مردم کم شده باشد؟ یا اینکه برخی از بنیادهایی که بی خود و بی جهت در ردیف بودجه جا گرفته اند، حذف یا مبالغ دریافتی شان کاهش پیدا کرده باشد؟ 
من از علم اقتصاد چیزی نمی دانم، اما باور دارم که روسای جمهور و دولت ها در چند دهه گذشته چیزی نمی دانستند که اوضاع تا این اندازه اسفبار است.
طرفداران دولت سیزدهم یا بهتر است بگوییم سینه چاکان پایدارچی خزانه دولت مرحوم رئیسی را در وقت فوت ایشان، سر ریز اعلام می کردند، بدون هیچ گونه بدهی و کم آوردن اما واقعیت چیز دیگری بود که هر اندازه خزانه خالی باشد، جور آن را مردم می کشند و تاوان کم کاری مسولانِ مسوولیت ناپذیر بر دوش مردمی است که نجیب ترین مردم دنیا هستند.
دیدن همه مردم ادعای بزرگی است که بعيد است دولت پزشکیان از عهده ی آن برآید. دولتی که با اسم وفاق و به کام پایدار چی ها پست ها را بين آنها تقسیم می کند، نمی توانند و نمی شود همه مردم را بیند.
تکلیف بسیاری از مناصب و استاندارهایی که نماینده ی عالی دولت در استان ها هستند هوز روشن نشده در حالی که فقر و فلاکت در آن به گواه آمارهای دولتی، بیداد می کنند.
قیمت ها هر روز بالاتر می رود و مردم ناچار به حذف برخی مواد غذایی هستند. بعضی ها تلاش می کنند گوشت قرمز را از یاد ببرند و تصور کنند چنین چیزی وجود نداشته است. البته که توقع آباد کردن ویرانی ها یک شبه از عهده هیچ کسی برنمی آید و نباید انتظار داشته باشیم دکتر پزشکیان معجزه کند، اما برون داد تصمیم هایی که در این مدت گرفته شده به ویژه در حوزه ی انتصاب ها، چشم انداز امید بخشی پیش روی مردمی که برای تغییر خود را به زحمت انداختند و پای صندوق های رای رفتند ندارد.
هر چند آدمی به امید زنده و ناامیدی هم دستی با شیطان است، اما روش اداره دولت توسط پزشکیان آن چیزی نیست که بتوان بوی تغییرات مثبت را از آن دریافت کرد.
دیدن مردم و مصائب و مشکلات آنها کم ترین کاری است که دولت می تواند انجام دهد اما نه به حرف و سخن، بلکه به عمل.
دولتی که در اول راه است، می تواند اشتباهات را اصلاح کند تا مردم در مدار زندگی قرار گیرند.
