ثریا صفری

ثریا صفری

مهم ترین وزارتخانه به باور بسیاری از انسان های موثر و دلسوز در کشور، وزارت آموزش و پرورش است.

گاهی ممکن است برخی تصور کنند وزارت امور خارجه یا اقتصاد و هر کدام دیگر از وزارتخانه ها جایگاه ویژه تری دارند، اما واقعیت این است که وزارت آموزش و پرورش به طور مستقیم نسلی را تربیت می کنند که قرار است در آینده کشور نقش آفرینی کنند، در واقع این وزارتخانه آینده کشور است.

اما در ایران، توجه چندانی به وزارات آموزش و پرورش نشده و نمی شود، به طوری که در ردیف بودجه ممکن است این وزارتخانه از فلان بنیاد که ناندانی برای گروهی شده، جایگاهی پایین تر داشته باشد.

در این صورت، مدارس به دلایل متعدد ناچارند از والدینی که به خاطر سوء مدیریت های دولتمردان و سیاست مداران، اوضاع اقتصادی بسامانی ندارند، به نام کمک به به مدرسه هزینه هایی دریافت کنند که دیگر اختیاری نیست و به اجبار مبدل شده است.

از مدیران کل تا معاونان وزارتخانه و وزیر در گفتگو با رسانه ها دریافت های اجباری را انکار می کنند، اما هرگز نمی گویند که اوضاع این وزارتخانه طوری است که ناچاریم برای سر پا نگهداشتن مدارس، از والدين دانش آموزان کمک بگیریم.

در این اوضاع، اصل ۳۰ قانون اساسی که می گوید: «دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا حد خودکفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد» اصلا اجرا نمی شود.

قانون گذاران مجلس هم شاهد عدم اجرای قانون اساسی هستند و هیچ بند و تبصره ای به آن اضافه نمی کنند.

دولت ها در طول سالیان گذشته تا آنجایی که از دست شان برآمده این وزارتخانه را ضعیف تر کرده اند. به همین دلیل کیفیت آموزشی در بدترین حالت ممکن قرار دارد و میانگین معدل دانش آموزان در امتحانات نهایی که اخیرا اعلام شد نشان می دهد اوضاع چقدر ویران است.

هر چند ممکن است در مدارس نمونه دولتی، تیزهوشان یا وابسته به دانشگاه اوضاع بهتر باشد اما همه مردم که نمی توانند از این تبعیض برای تحصیل فرزندان شان استفاده کنند.

معلم ها بخش مهمی از بدنه وزارت آموزش و پرورش هستند که عدم دریافت حقوق کافی باعث شده کیفیت کار آنها نیز دست خوش افت و تقلیل شود. از معلمی که پس از کار تدریس، درگیر شغل دوم است و در طول سال هفت اش گرو نه است، چگونه می توان توقع داشت، کارش را به بهترین شکل ممکن انجام دهد؟

هرچند چرخ مملکت نمی چرخد و وضعیت وزارتخانه ها چنگی به دل نمی زند، اما واقعا وزارت آموزش و پرورش درمانده و در این اوضاع، توقع تربیت نسل آینده ساز، بیهوده است.

در این زمینه

ثریا صفری

محمدرضا ظفرقندی وزیر پیشنهادی بهداشت در دفاع از خویش در مجلس گفت: “امروز آماده ام که با تمام توان و ظرفیت و تجربه تلاش کنم تا مردم به جز رنج بیماری رنج دیگری را تحمل نکنند.”

این جمله عصاره همه برنامه های حوزه سلامت و محصول نهایی سیاست های ابلاغی مقام معظم رهبری و برنامه های سلامت است که مردم به جز رنج بیماری رنج دیگری را تحمل نکنند، جمله معروفی که مدتی پشت دفترچه های درمانی نیز نوشته شد، اما بعدها حذف گردید؛ لابد متوجه شدند بین نوشتن و گفتن تا عمل، فرسنگ ها فاصله است.

بسیاری از مردم کشور به دلیل مشکلات اقتصادی و مالی از خیر آزمایش های چکاب می گذرتد یا به پزشک مراجعه نمی کنند، مگر اینکه عرصه بر آنها تنگ شود و کار به بستری بکشد.

از طرفی، محصولاتی که به عنوان خوراکی در اختیار مردم قرار می گیرد، نا سالم است و کشورهای دیگر آنها را معدوم می کنند با به ایران برگشت می دهند.

هوا به دلیل آلاینده های زیست محیطی آلوده است و در مجموع ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند که مردم ایران به انواع
بیماری ها مبتلا شوند.

از سونامی سرطان هم چیزی نگوییم بهتر است، چرا که کمتر خانواده ای در ایران پیدا می شود که در اطراف خود دست کم یک بیمار سرطانی نداشته باشد. هر چند برای بیماران سرطانی پرونده ای تشکیل می شود تا هزینه های دارو کاهش یابد، اما همه داروها را پوشش نمی دهند و طبق پروتکل های تعریف شده عمل می کنند. در صورتی که پزشک معالج ممکن است دارویی را تجویز کنند که تحت پوشت بیمه نباشد و در روند بهبودی درصد قابل توجهی، تاثیر مثبت داشته باشد.در این شرایط، بیمار و خانواده ای که او را دوست دارند ناچار می شوند با هزینه گزاف، آن دارو را تهیه کنند.

این تمام ماجرا نیست. همین بیمار سرطانی برای تکمیل دوره درمان نیاز به مراجعه به استان های دیگر دارند یا نیازمند دریافت ویتامین هاست که این موارد در بیمه ها دیده نشده و باعث می شود بسیاری که دست شان به دهان شان نمی رسد، دوره درمان را ناقص رها کنند.

بیماران در ایران نه تنها رنج بیماری بلکه فلاکت نداری را بارها و بارها تجربه می کنند. با آنکه آماری از کسانی که به دلیل عدم مراجعه به پزشک و درمان بیماری فوت شده اند در دست نیست، ولی هر کدام از ما اگر به ذهن خویش رجوع کنیم کسانی را به خاطر می آوریم که به دلیل نداری و با دردی قابل درمان از دنیا رفته اند.

از این رو، حمایت از مردم در حوزه بهداشت و درمان کمک به اقتصاد کشور است، اما شوربختانه مسوولان به این مساله بسیار مهم توجه ویژه ای ندارند.

نهایتا اینکه، اوضاع درمانی مردم بسامان نیست و دولت چهاردهم که به ریاست یک پزشک کارش را شروع کرده، باید بتواند بخشی از این مشکلات را از میان بردارد، خصوصا اینکه رییس دولت در تبلیغات انتخاباتی تاکید کرد دو بخش مهم درمان و آموزش و پرورش نیازمند حمایت های ویژه دولت است و نباید گرفتار بازار آزاد شود که این مهم توقعات را در این بخش بالاتر برده است.