بخش خصوصی

خلیج فارس: جواد خواجوی بیشتر از اینکه بازیگر باشد صداپیشه و کمدین است، او را در ابتدا با ویدئوهایی که در اینستاگرام بارگذاری میکرد، می‌شناختیم. ویدیوهایی با لهجه مشهدی؛ اما بعدها در سریال‌های مختلف بازی کرد که از آن میان می‌توان به«سرباز»، «نوروز رنگی» و «محرمانه» در تلویزیون و سریال«یاغی» به کارگردانی محمد کارت و «آفتاب‌پرست» به کارگردانی برزو نیک‌نژاد در شبکه نمایش خانگی اشاره کرد.

خواجوی یکی از چهره‌های فضای مجازی است که این فضا مسیر ورودش را به حرفه بازیگری هموار کرد. این بازیگر جوان نویسندگی چند قسمت از برنامه «دیرین دیرین» را درکارنامه خود دارد و در رئالیتی‌شوی شب‌های مافیا با دیگر بازیگران حضور داشته است؛ البته حضور در صحنه نمایش هم در کارنامه هنری‌اش دیده می‌شود. او سال گذشته در نمایش «زیرزمینی‌ها» بازی کرد؛ نمایشی که توانست مخاطب خوبی داشته باشد. این بازیگر از تجربه‌هایش در بازیگری می‌گوید و اینکه چرا تلویزیون دیگر برنامه‌های جذاب ندارد.

بازیگران هم علاقه‌مندی‌هایی به برخی از بازی‌ها دارند، از گیم‌های مختلف تا بازی‌های جمعی. خودتان از چه بازی‌ای خوش‌تان می‌آید؟

از بین بازی‌ها پانتومیم را دوست دارم و در جمع شعبده‌بازی می‌کنم؛ البته مدتی است به بازی مافیا هم علاقه‌مند شده‌ام و به لیست بازی‌های گروهی‌مان اضافه شده است. من در یک سری دیگر از شب‌های مافیا هم بازی کرده بودم و از آن‌موقع با مافیا کمی آشنا شده بودم، تا اینکه قرار شد در زودیاک حضور داشته باشم. زودیاک بازی جذابی است و تفاوتش با سناریوهای دیگر مافیا این است که در زودیاک شهروندان خیلی قابلیت دارند. قبل از زودیاک هرجا مافیا بازی می‌کردم، اگر کارت مافیا جلویم نمی‌آمد، حوصله بازی‌کردن نداشتم؛ اما در زودیاک شهروندبودن برایم جذاب‌تر است چون قابلیت‌های جذابی دارد که بازی را مفرح‌تر می‌کند. تجربه زودیاک بسیار دلنشین بود.

شما هم کار هنری خود را از صحنه تئاتر شروع کردید و تجربه اجرا در شهری مثل مشهد را دارید. از شروع فعالیت هنری‌تان بگویید.

کارم را از تئاتر خیابانی در مشهد شروع کردم و در کنارش از بچگی ساززدن را دوست داشتم؛ روی قابلمه ضرب می‌گرفتم، تا اینکه بعدا‌ ساز خریدم. در هنرستان سینما خواندم چون به بازیگری علاقه زیادی داشتم. علاقه‌ام به فضای هنر باعث شد تجربه‌های متفاوتی مثل دستیاری کارگردان و تدوین و تصویربرداری و صدابرداری را هم داشته باشم. از طرفی هم با رواج فضای مجازی و تولید کلیپ‌های سرگرمی در این فضا ویدئوهای مختلفی را با لهجه مشهدی صداگذاری می‌کردم. از جایی به بعد ویدئوهایم بیشتر و بیشتر دیده شد و تعداد قابل توجهی دنبال‌کننده ‌ به صفحه‌ام اضافه شد. علاقه‌ام به فضای بازیگری باعث شد از ارتباطاتی که از طریق فضای مجازی برایم مهیا شده بود، استفاده کنم و بتوانم در فیلم و سریال‌ و تئاترهای بهتری کار کنم و این مسیر من را کم‌کم به آرزوهایم نزدیک کرد.

راه ورود شما به دنیای بازیگری تئاتر بوده؛ البته در فضای مجازی هم فعالیت گسترده‌ای دارید. کدام را ارجح می‌دانید؟

من خیلی بازیگری را دوست دارم. از طرفی هم صفحه‌ام در اینستاگرام برایم ارزشمند است. چندین سال است که آنجا، در فضای دوستانه‌ای که خودم ساخته‌ام، با مردم در ارتباطم. خیلی‌ها از آن طریق من را شناختند و به‌خاطر محتواهای آن صفحه در خیابان با من سلام‌وعلیک می‌کنند. زمانی دوست داشتم یک نقش خیلی خوب در یک فیلم یا سریال بازی کنم و صفحه‌ام خیلی برایم اهمیتی نداشت؛ ولی آن دوره‌ای که شرایط برای فعالیت در فضای مجازی مناسب نبود و علنا تعطیل شده بود، احساس کردم که خیلی داشته بزرگی را از دست داده‌ام و اهمیتش برایم بیشتر شد. درواقع می‌توانم بگویم که وقتی بچه بودم، آرزو نمی‌کردم صفحه‌ای با دنبال‌کنندگان میلیونی داشته باشم و دوست داشتم روی صحنه تئاتر یا جلوی دوربین باشم و نقش بازی کنم؛ اما الان هردو حوزه برایم مهم است و دوست دارم از هر طریقی که می‌توانم تأثیرگذار باشم.

در سریال‌های نمایش خانگی هم بازی کرده‌اید و در جایی گفته بودید علاقه‌مند به تماشای سریال‌ها هستید. کدام سریال را بیشتر دوست دارید؟

سریال خودمان، یاغی. فصل یک زخم کاری را خیلی دوست داشتم و تمام قسمت‌های سریال کرگدن را پشت هم دیدم و دوست داشتم.

از تجربه بازی در سریال یاغی بگویید.

حضور در یاغی برای من اتفاق خیلی خوبی بود؛ آن هم در زمانی که شاید خیلی‌ها فکر نمی‌کردند شخصی مثل جواد خواجوی بتواند در چنین پروژه مهمی بازی کند. تیم یاغی به من اعتماد کرد و این همکاری در زندگی‌ام تأثیر داشت. مردم هم هرجا ما را می‌دیدند از گنگ لیان‌شامپو می‌گفتند و از گروه‌های دوستی‌ای که داشتند و آنها را مثل گنگ لیان‌شامپو می‌دانستند. یاغی سریالی بود که مردم را با خودش همراه کرد و تأثیرگذار بود.

شما تجربه بازی در سریال‌های تلویزیونی و شبکه نمایش خانگی را دارید. چرا خیلی از بازیگران، نمایش خانگی را برای کارکردن انتخاب می‌کنند؟

کار در بخش خصوصی و نمایش خانگی همیشه با کیفیت بیشتری همراه است و این ویژگی برای یک هنرمند اهمیت بالایی دارد. سریال‌های پلتفرم‌ها، هم از نظر فنی و تجهیزات و هم از نظر کیفیت داستان و… هم‌رده فیلم‌های سینمایی است. من تلویزیون را هم خیلی دوست دارم و از بچگی پای تلویزیون بزرگ شده‌ام؛ اما الان به نسبت گذشته شرایطش متفاوت شده است. دسترسی مخاطب به تلویزیون راحت‌تر است و نیازی به خرید اشتراک و اینترنت ندارد؛ اما این روزها جذابیت محصولات نمایش خانگی با سهولت دسترسی به تلویزیون رقابت می‌کند و مخاطب به دیدن سریال‌ها و برنامه‌هایشان ترغیب می‌شود. درنهایت تأثیری که یک اثر نمایشی بر مخاطب و جامعه دارد، مهم و تعیین‌کننده است و بر این اساس هنرمندان با توجه به بازخوردی که از مخاطب می‌گیرند، نوع فعالیت و رسانه‌شان را اولویت‌بندی و انتخاب می‌کنند.

بااین‌حال تلویزیون و بیننده‌هایش گستردگی بیشتری دارند؛ روزگاری تلویزیون تنها قاب سرگرمی بود که در خانه‌ها وجود داشت. خودتان چه برنامه تلویزیونی را بیشتر دوست داشتید؟

تلویزیون بستر پخش برنامه‌های خیلی خوبی بوده است که این روزها جای خالی‌شان احساس می‌شود. برنامه نود، برنامه صبح شبکه 3 و شبکه یک، برنامه‌های کودک مثل عمو پورنگ و فیتیله‌ای‌ها، رضا عطاران و سریال‌های پرمخاطب ماه رمضان، دو قدم مانده‌به‌صبح، برنامه شبکه4 محمد صالح‌علا که من شب‌ها با آن می‌خوابیدم و خیلی از برنامه‌های خاطره‌ساز دیگر.
من پای تلویزیون بزرگ شدم و آرزو می‌کردم که روزی بتوانم در این جعبه جادویی باشم؛ اما نمی‌دانم چرا فضا آنقدر تغییر کرد که این روزها با حسرت از این قاب یاد کنیم.‌

منبع: برترین ها

خلیج فارس: اعطای اختیار بی‌حد و حصر به دبیرخانه شورایعالی نظارت، اعطای اختیار در تصویب بودجه اتاق و محدودیت حضور نمایندگان تشکل‌ها در هیئت نمایندگان اتاق سه تصمیمی که دولت برای اتاق بازرگانی گرفته بود و اعضای اتاق از آن به‌عنوان کودتای دوم علیه اتاق نام می‌بردند، با استقامت هیئت‌رئیسه فعلاً به تصویب نرسیده اما اعضای اتاق می‌گویند اگر دولت برای افزایش اختیارات خود در اتاق پافشاری داشته باشد، احتمال استعفای دسته‌جمعی هیئت نمایندگان اتاق وجود دارد.
به گزارش خلیج فارس؛ مجلس وکلای تجار به‌عنوان نخستین تشکل سازمان‌یافته تجار در ایران مدرن عصر ناصری شکل گرفت و اعضا رئیس آن را با آرای خود انتخاب می‌کردند. پس از مشروطه نیز در هیئت اتحادیه تجار، انتخابات به شکلی سازمان‌یافته و نظام‌مند برگزار می‌شد.

اتاق تجارت و بعدها اتاق بازرگانی نیز میراثی است که از همان پدران به یادگار مانده است. یکی از نوشته‌های به‌جامانده در آرشیو خصوصی خانواده امین‌الضرب نشان می‌دهد که تجار در عریضه‌ای خطاب به ناصرالدین‌شاه نوشته‌ بودند: «تجار در کنکاش خود چنین مصلحت دیدند از میان خود 10 نفر از رؤسا و ریش‌سفیدان را برگزینند و مجلسی به نام مجلس وکلای تجار در پایتخت تاسیس دارند.»

آنان در این عریضه خواهان وزیر تجارتی بودند که هم‌رای آنان باشد. عریضه یافته‌شده در آرشیو مرحوم امین‌الضرب، نشان می‌دهد منظور تجار این بوده که وزارت تجارت، از مجلس وکلای تجار تبعیت کند و طبعاً در امور داخلی آنان هم دخالتی نکند. با وجود اینکه بیش از یک قرن از این خواسته گذشته، استقلال اتاق همچنان مهم‌ترین خواسته نمایندگان بخش خصوصی است. به همین دلیل هم سه رکن هیئت نمایندگان، هیئت رئیسه و شورایعالی نظارت اتاق، هیچ‌یک بر دیگری برتری ندارند.

اما حالا حدود یک‌سال است که دولت سعی دارد از طریق هیئت نظارت، به‌طور غیرقانونی به آجرهای خانه بخش خصوصی رسوخ کند. بعد از جایگزینی کرسی ریاست اتاق ایران از حسین سلاح‌ورزی به صمد حسن‌زاده بسیاری از فعالان بخش خصوصی و حقوق‌دانان هشدار دادند که اینجا پایان جریان خالص‌سازی اتاق ایران نیست. همین‌طور هم شد.

شورای نظارت با وجود اینکه از منظر حقوقی چنین شأنی نداشت اما در روزهای پایانی سال، انتخابات اتاق آبادان را ابطال کرد. همچنین، به‌‌رغم اینکه یکی از اسامی اتاق، خانه تشکل‌ها و تشکلِ تشکل‌هاست اما از گوشه و کنار هم حرف و حدیت‌هایی مبنی بر کاهش تعداد نمایندگان تشکلی در اتاق ایران به گوش می‌رسد. این اقدامات تا آنجا پیش رفته که برخی اعضای هیئت نمایندگان معتقدند چنانچه نتوانند از کیان بخش خصوصی دفاع کنند، در پایان دوره دهم، استقلال اتاق بازرگانی تبدیل به افسانه می‌شود.

منبع: هم میهن

خلیج فارس: ورود کارمندان بخش دولتی به بخش خصوصی و به عبارتی دو شغله بودن این کارمندان در دو سیستم اداری متفاوت، پدیده جدیدی نیست. کارشناسان بار‌ها در این باره هشدار‌هایی داده اند، اما این وضعیت همچنان ادامه دارد.

به گزارش خلیج فارس؛ به موجب اصل ۱۴۱ قانون اساسی، رییس جمهور، معاونان رییس جمهور، وزیران و کارمندان دولت نمی‌توانند بیش از یک شغل دولتی داشته باشند و داشتن هر نوع شغل دیگر در موسساتی که تمام یا قسمتی از سرمایه‌ی آن متعلق به دولت یا موسسات عمومی است، ممنوع است. اما، بسیاری از مدیران میانی و رده بالا و کارمندان مختلف کشور در بخش دولتی، به مشاغلی در بخش خصوصی نیز مشغولند.

عدد ۴۰ هزار نفر را برای افرادی ثبت کرده است که همزمان در بخش دولتی و خصوصی فعالیت می‌کنند. عددی که بسیار قابل توجه به نظر می‌رسد. با توجه به اصل ۱۴۱ قانون اساسی و قانون ممنوعیت تصدی بیش از یک شغل، کارکنان دولت نمی‌توانند به ریاست یا عضویت هیأت مدیره یا مدیریت عاملی انواع شرکت‌های خصوصی تعیین شوند. قابل توجه است که ممنوعیت یادشده با ممنوعیت مذکور در مبحث سهامدار بودن متفاوت است؛ بنابراین تشکیل شرکت سهامی توسط کارکنان دولت (تمام سهام متعلق به کارکنان دولت باشد) موجه نیست، زیرا با توجه به ماده «۱۰۷» قانون تجارت شرکت سهامی به وسیله هیأت مدیره‌ای که از بین صاحبان سهام انتخاب می‌شوند اداره خواهد شد بنابراین چنانچه تمام سهامداران کارکنان دولت باشند باید برخی از آن‌ها به سمت عضو هیأت مدیره انتخاب شوند که براساس ممنوعیت‌های قانونی میسر نیست، لذا در تشکیل شرکت سهامی به طور کلی کلیه سهامداران نمی‌توانند کارمند دولت باشند هرچند شرکت متشکله در صدد انجام معامله با دستگاه‌های دولتی نباشد. البته در خصوص سایر انواع شرکت‌ها به علت اینکه در برخی از آن‌ها مدیران می‌توانند خارج از سرمایه گذاران باشند احکام قانونی متفاوت است.

با وجود همه پیچیدگی‌های قانونی و حتی باوجود مطرح شدن مسائل مرتبط با تعارض منافع، اما باز هم حضور کارمندان بخش دولتی در بخش خصوصی محسوس است. در خصوص علل و چرایی علاقه فعالان بخش دولتی برای پیوستن به بازار کار بخش خصوصی، فرضیات مختلفی مطرح می‌شود، اما این نوع همکاری بخش خصوصی و دولتی، تبعاتی نیز درپی خواهد داشت. تبعاتی که گاهی بسیار خطرناک به نظر می‌رسد. عمده نگرانی‌ها درباره ورود فعالان بخش دولتی به بخش خصوصی به انواع سوء استفاده‌های احتمالی بر می‌گردد که ممکن است در این مسیر رخ دهد. مرکز پژوهش‌های مجلس در گزارش بررسی لایحه بودجه سال آ ۱۴۰۰ اعلام کرده بود که ۶۰ درصد کارکنان دولت در سه دهک بالای درآمدی قرار دارند. در این گزارش آمده: «براساس آمار‌های هزینه درآمد خانوار در سال ۱۳۹۸، حدود ۸۰ درصد از کارمندان دولت در پنج دهک بالای درآمدی قرار دارند به بیان ساده‌تر وضعیت معیشتی ۸۰ درصد از کارمندان دولت از متوسط جامعه بهتر است. رقابت گسترده برای مشاغل دولتی تا حد زیادی نشان دهنده این واقعیت است.» جالب این که با وجود وضعیت بهتر کارمندان بخش دولتی نسبت به بخش خصوصی، باز هم عده از افراد مایلند از بخش دولتی به بخش خصوصی مهاجرت کنند.

مرتضی افقه گفت: «به لحاظ حقوقی، فعالیت همزمان یک شخص در بخش‌های دولتی و خصوصی هیچ ایرادی ندارد، با این وجود، این که یک شخصی در بخش دولتی در دو محل متفاوت پست و مقام داشته باشد، برای بسیاری از گروه‌ها ممنوع بود. برای مثال من به عنوان هیئت علمی دانشگاه نمی‌توانستم همزمان مدیر یک بخش دولتی هم باشم. بعد از مدتی این قانون تغییر کرد. اما به لحاظ اقتصادی می‌توان علل و پیامد‌های فعالیت همزمان کارمندان دولت در بخشی خصوصی را در دو بخش بررسی کرد. بخش اول کارمندان پایین رده هستند. افرادی که حقوق و دستمزد چندان بالایی ندارند و، چون این درامد‌ها کفاف زندگیشان را نمی‌دهد، روی به مشاغل بخش خصوصی می‌آورند. این رفتار سالهاست که رایج شده و فقط هم محدود به دولتی‌ها نیست. افراد زیادی هستند که در دو عنوان شغلی خصوصی فعالیت می‌کنند. متاسفانه دلیل اصلی این اتفاق کمبود دستمزد، حقوق و مزایا در برابر وضعیت تورم کشور است. آثار و پیامد‌های این اتفاق در درجه اول کاهش راندمان و بازدهی کاری فرد در هر دو بخشی است که کار می‌کند. به هر حال کار همزمان، احتمال ضریب خطا یا کم کاری در افراد را افزایش می‌دهد.»

وی افزود: «در این شرایط، کار کردن، آثار و پیامد‌های اجتماعی نیز خواهد داشت. برای مثال باعث می‌شود این فرد کمتر به زندگی و خانواده خود برسد و شادابی و نشاطی که باید برای فعالیت اقتصادی خود داشته باشد را از دست می‌دهد. این را هم فراموش نکنیم که وقتی در یک بخش از جامعه اختلال به وجود می‌آید با یک وقفه زمانی و اختلال در سایر بخش‌ها نیز رو به رو می‌شویم. یکی از خطرناک‌ترین تبعات دو یا چند شغله بودن و فشار‌های روانی، اجتماعی و فرهنگی، افزایش نارضایتی‌های اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی خواهد بود. افزایش پرخاشگری‌های اجتماعی و درگیری‌های خانوادگی از دیگر تبعات این وضعیت محسوب می‌شود.»

خطر سوء استفاده از جایگاه شغلی در کارمندان رده بالای بخش دولتی

این اقتصاد دان در ادامه گفت: «اما بخش دوم بررسی افرادی که همزمان با بخش دولتی در بخش خصوصی فعالیت می‌کنند، کارمندان رده بالای دولت هستند. افرادی که به لحاظ مادی درمضیقه خاصی قرار ندارند، به اطلاعات خاص و دسترسی‌های بالایی در بخش دولتی نیز مجهزند، این گروه دوم، از اساس شرایطی متفاوت با بخش اول دارند. درواقع درباره گروه دوم، ماجرا کامل عوض می‌شود. کارمندان عالیرتبه بیشتر در معرض خطر سوء استفاده از جایگاه‌های شغلی خود (در بخش دولتی) قرار دارند. این که یک کارمند عالیرتبه از رانت جایگاه و اطلاعاتی که دارد، استفاده کرده و اقداماتی انجام دهد که منافعی را برای وی در پی داشته باشد، نوع آشکار سوء استفاده است. این طیف، با افراد شاخصی در نهاد‌های مهم دولتی در ارتباط هستند و می‌توانند با جلب اعتماد کامل این افراد در شرایط مختلف بهره برداری انجام دهند. این نوع رفتار نه تنها موجب تبعیض می‌شود بلکه به افزایش نابرابری‌های اقتصادی دامن می‌زند.»

وی افزود: «باید از طریق تصویب قوانین و مقررات از وقوع چنین اتفاقاتی پیشگیری کرد. تشخیص این که فردی که می‌خواهد از بخش دولتی وارد بخش خصوصی شود و دقیقا قرار است چه کاری را انجام دهد، سخت است و نمی‌توان در این زمینه پیش بینی کرد. زمانی میبنیم که یک شخص بعد از بازنشستگی و با اطلاعاتی نسبتا سوخته یا با حداقل اطلاعات وارد بخش خصوصی می‌شود و چنین اتفاقی از هیچ نظر، هیچ ایرادی ندارد. اما این که شخصی همزمان با شغل فعال دولتی خود، در یک شغل خصوصی فعالیت کند، ابهامات زیادی ایجاد می‌کند. در اغلب کشور‌های جهان اگر یک شخص از اطلاعاتی که از محل دولتی کسب کرده، برای درامدزایی در بخش خصوصی استفاده کند و یا حتی ناخواسته درگیر سود مالی شود، باید پاسخگو شود. اما نکته واضح این است که بخشی از ریشه این مشکلات به «تنگدستی» و بخشی دیگر به «زیاده خواهی» بر می‌گردد.»

این عضو هیئت علمی دانشگاه چمران گفت: «در کشور‌های دیگر، این نوع اتفاقات چندان رایج نیست و بهتر است بگویم در ایران، اختلالات به وجود آمده در اقتصاد کشور به شکل دومینووار، منجر به اختلالات بعدی می‌شود. این نکته را هم فراموش نکنیم که وقتی فردی که در مسند قابل توجهی دربخش دولتی کشور ما شاغل است و دوباره یک مسند شایان توجه دیگر را در بخش خصوصی اشغال می‌کند، به معنای واقعی کلمه جای یک شخص دیگر را که ممکن است بیکار هم باشد و به دنبال شغل می‌گردد را می‌گیرد. بخش خصوصی هم به دنبال این است که از رانت این شخصی که استخدام کرده نهایت بهره برداری را داشته باشد. مشکل ثانویه این است که برخی از افراد نه یکی و دو تا، بلکه چندین مسئولیت همزمان در کشور دارند. بخش خصوصی به دنبال افرادی است که ارتباطات بالایی داشته باشند و از این طریق به دنبال کسب درامد بیشتر است؛ بنابراین گرچه این نوع استخدام به نفع هر دو طرف می‌شود، اما این رفتار‌ها در هیچ کجای جهان عادی نیست. بسیاری از ناهنجاری‌های اقتصادی در کشور ما مولود همین نوع رفتار‌های اشتباه است. در حال حاضر بر اساس آمار‌های رسمی، ۵ هزار فارغ التحصیل دکترا داریم که بیکار هستند. این رقم بسیار تکان دهنده است و نشان می‌دهد این همه سرمایه گذاری کشور روی نیرو‌های انسانی، هیچ زمینه خاصی برای استفاده ندارد؛ بنابراین این رفتار‌ها به افزایش نرخ بیکاری نیروی کارازموده نیز دامن می‌زند»

منبع: فرارو