خلیج فارس:تصاویر برگزیده و فینالیست مسابقه عکاسی اقیانوس در سال ۲۰۲۴ منتشر شدند که تعدادی از بهترین عکس‌های ساحلی، هواپیما‌های بدون سرنشین و زیر آب را نشان می‌دهند که از بین بیش از ۱۵۰۰۰ عکس ارسالی انتخاب شده‌اند.
خلیج فارس: صیادان ایالت مین در شمال شرقی آمریکا در ناحیه نیوانگلند، خرچنگی شکار کرده‌اند که دو ویژگی جالب دارد. این خرچنگ دو رنگ و دو جنسیت دارد.
به گزارش خلیج فارس؛ «جیکوب نولز»، یکی از کاربران شبکه‌های اجتماعی، تصویر خرچنگی را که دوست صیادش به او داده بود، در اینترنت با دیگران به اشتراک گذاشت. نیمی از بدن این خرچنگ آبی و نیم دیگر آن قرمز و نصف بدن این خرچنگ نر و نصف ماده بود.
جیکوب و دوستش، اسم این خرچنگ را به افتخار دیوید بویی، یکی از چهره‌های پیشتاز صنعت موسیقی که چشم‌های دو رنگ داشت (یکی از چشم‌هایش بر اثر ضربه، صدمه دیده بود)، بویی سخت‌پوست گذاشتند.
«جردن بیکر»، زیست‌شناسی از نیوانگلند می‌گوید، «از هر ۵۰ میلیون خرچنگ، یکی از آنها دو رنگ متولد می‌شود. در واقع جنین خرچنگ هنگام رشد دچار جهش یا تغییراتی می‌شود که در نهایت به خرچنگ‌های دو رنگ با ویژگی‌های آندروژینی (دارای دو ویژگی زنانگی و مردانگی) تبدیل می‌شود.
در حال حاضر این بویی سخت‌پوست، در قفسی که در آب‌های اقیانوس درست شده است، نگهداری می‌شود.
منبع: برترین ها
خلیج فارس:در دوران هوش مصنوعی نمی‌توان به راحتی هر عکسی را واقعی دانست، اما این یکی واقعی است و جسد یک ماهی از اعماق اقیانوس را نشان می‌دهد که در رویدادی نادر به ساحل افتاده است.
با بدن سیاه و دندان‌های تیز و ترسناک، پیکری توپ‌مانند و البته شاخکی غیرعادی و عجیب روی سر چند سال پیش در ساحل کالیفرنیا پیدا شد. این ماهی عجیب نام عجیبی هم دارد. فوتبال‌ماهی اقیانوس آرام (Himantolophus sagamius) که در عمق ۱۰۰۰ متری زندگی می‌کند.
در عمقی که این ماهی زندگی می‌کند، نور را جایی نیست و تاریکی مطلق است. آنجا طعمه نایاب است و از این رو هر چه که در دهانش جا گیرد، غذایش می‌شود. دهانی ترسناک که به شکلی شگفت‌انگیز بزرگ است. شاخک عجیب روی سرش نیز نقش طعمه را بازی می‌کند. در انتهای این شاخک تکه‌ای درخشان وجود دارد که، چون قلاب ماهی‌گیری طعمه را به سمت قتلگاه می‌کشاند.
در این گونه جانوری جنس ماده به شکلی قابل‌توجهی بزرگتر از جنس نر است و طول بدنش به بیش از ۶۰ سانتی‌متر می‌رسد در حالی که جنس نر بسیار کوچک‌تر است.
معمای اصلی این است که ماهی اعماق اقیانوس چگونه به ساحل افتاده است؟
منبع:خبر آنلاین
خلیج فارس:این دندان‌های ترسناک بلند ویژگی جالب دیگری هم دارند. دندان‌های وایپرفیش کاملا شفاف هستند.
به گزارش«خلیج فارس» به نقل از خبرآنلاین؛ وایپرفیش یا همان افعی‌ماهی شکارچی ترسناکی است که در اعماق اقیانوس زندگی می‌کند و دندان‌های به تیزی تیغش به قدری بزرگند که در دهانش جا نمی‌شوند!
شکل آرواره پایینی وایپرفیش به این ماهی مهیب اجازه داشتن دندان‌هایی چنین بلند را می‌دهد و در عین حال چهره‌ای نمادین به این شکارچیان اعماق اقیانوس می‌بخشد که با یک نگاه تا همیشه در ذهن حک می‌شود.
منطقه گرگ‌ومیش در مرز تاریکی مطلق اقیانوس، در عمق ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ متری آب محل زندگی و شکار وایپرفیش است. این دندان‌های ترسناک بلند ویژگی جالب دیگری هم دارند. دندان‌های وایپرفیش کاملا شفاف هستند.
دندان‌های وایپرفیش هم مثل دندان‌های ما از مینا و عاج دندان ساخته شده‌اند اما نانوساختار پیچیده‌ای دارد که نور بسیار کمی را بازتاب می‌دهد و در عوض به نور اجازه می‌دهد مستقیما از آن عبور کند.
در عمق تاریک دریا این ویژگی به چه کار می‌آید؟ برخی پژوهشگران حدس می‌زنند که عبور نور از دندان وایپرفیش به پنهان ماندن این شکارچی از دید موجوداتی که نور زیستی تولید می‌کنند کمک می‌کند.
آرواره‌های این شکارچی در جای خود ثابت نشده‌اند و با رباط‌ها و غضروف‌های ویژه به طرز شگفت‌انگیزی باز می‌شود و به وایپرفیش اجازه می‌دهد شکارهای بزرگی را به دام بیاندازد.
خلیج فارس: در یونان قدیم معتقد بودند که به دلیل تقارن هندسی این قاره باید در آن سوی جهان وجود داشته باشد.
به گزارش«خلیج فارس» به نقل از خبرآنلاین؛آبل تاسمان، کاشف هلندی، زمانی که در سال ۱۶۴۲ سرزمین جدیدی را پیدا کرد – گروهی از جزایر که اکنون آنها را نیوزیلند می‌نامیم – در جستجوی آن قاره بود. اما این سرزمین از آن چیزی که او به دنبالش بود بسیار کوچک‌تر به نظر می‌رسید.
حدود ۳۷۵ سال گذشت تا وجود این قاره به نام زیلندیا تأیید شد.
در نگاه اول زیلندیا نامرئی است زیرا ۹۴ درصد آن زیر آب است، اما این قاره که در زبان مائوری به نام ته‌ریوآ مائوی (Te Riu-a-Māui) نیز شناخته می‌شود، اکنون نقشه‌برداری شده است.
دانشمندان جی‌ان‌اس ساینس در نیوزیلند نقشه دقیق جدیدی از گستره نیوزیلند ترسیم کرده‌اند، که آن را از نمونه‌های سنگ لایروبی شده از کف اقیانوس تهیه کردند. مطالعه آنها در مجله تکتونیکس منتشر شد.
