چشم

خلیج فارس: یک زن بخاطر پاهای وارونه ای که دارد زندگی سختی را می گذراند.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از منیبان؛یک خانم چینی حدود ۳۰ سال پیش با شرایط خاصی چشم به این دنیا گشود. او برخلاف همه انسان های دیگر پاهای برعکسی داشت که همین به نظر یک معلولیت بزرگ می آید ولی هرگز اینگونه نبوده است.

«ونگ فنگ» خانم چینی است که در منطقه چوگکینگ زندگی می کند و در سراسر دنیا به خاطر داشتن پاهای برعکس شهرت دارد. این خانم از جمله انسان های عجیبی به شمار می رود که در طول تاریخ به دنیا آمده و زندگی خود را ادامه داده اند.

خلیج فارس: دشت همیشه این‌طور است. همه چیزش رو است. در دشت باد هم با شما خیلی رو‌راست است؛ در دشت می‌پیچد و از روی بیابان خشک عبور می‌کند، بعد ناگاه بلند می‌شود و خودش را محکم توی صورتت می‌کوبد. باد که عصبانی بشود، خیلی تند می‌شود و سر راه‌تان می‌ایستد، بعد در چشم‌تان نگاه می‌کند و می‌گوید: اجازه نمی‌دهم به‌راحتی از این راه عبور کنی. خب! شما هم مجبور می‌شوی، سرت را پایین بیندازی و کلاهت را محکم روی سر بچسبانی و راهت را ادامه دهی تا بر باد فائق بیایی! برف که بیاید دیگر واویلاست؛ باد و برف، دست به دست هم می‌دهند و بوران راه می‌اندازند. سرما از لابه‌لای برف‌ها بلند و هم‌آغوش باد می‌شود. سراسر وجودشان را وجد فرا‌می‌گیرد و توی دشت می‌پیچند. سال گذشته هم همین‌طور بود. برف روی دشت را گرفته بود و باد سرما را در آغوش! پیچیده‌ بودند توی دشت و از سر و کول بیابان بالا می‌رفتند. بعد رسیده بودند به چهاردیواری مسقف آقا غلام. همان آقا غلام که همین اطراف پایتخت در همسایگی دشت، مجبور بود صبح تا شام را پای دستگاه بایستد. توی همان چهار‌دیواری! آقا غلام صبح تا شام، پای دستگاهی که دو طرفش دو تا در شش‌متری باز‌مانده بود، کار می‌کرد. همان اول ساعت کاری، درهای دو طرف آن چهار‌دیواری مسقف را باز می‌کردند تا گرد پی‌وی‌سی توی حلق و بینی‌اش خانه نکند. مبادا خانه کند و مریضی شود و بریزد توی جانش! حالا باد رسیده بود به آن چهاردیواری! باد از روی دشت برف‌خیز عبور کرده بود و سرما را در آغوشش گرفته بود. بعد رعشه‌ آن را ریخته بودند توی استخوان‌های آقا غلام. آقا غلام می‌گفت: هوا بس ناجوانمردانه سرد است! اما خودش هم می‌گفت: هنوز برای لرزیدن زود است.

سوز سرما در جان کارگر

هوا این روزها سرد شده است. هر‌جا که می‌روی، آدم‌هایی را می‌بینی که لا‌به‌لای لباس‌هایشان پنهان شده‌اند. شال و کلاه کرده‌اند و یقه لباس را بالا داده‌اند تا مبادا سوز سرما با باد، گزندی به آنها برساند. این‌طور جاها یادت می‌افتد که زیر سقف این آسمان در همین حال که مردمان لابه‌لای لباس پنهان شده‌اند یا در اتاق‌های گرم، خودکار را به آرامی روی کاغذ می‌چرخانند تا «کار» انجام دهند، آدم‌هایی در همین نزدیکی شاید کمی آن‌طرف‌تر از شهری بزرگ مانند پایتخت، زیر سقفی خالی از گرما، کار می‌کنند. کار می‌کنند تا نانی به «کف» آورند و همراه خانواده به «غفلت» نخورند! اینها را «حمید اطهری» بهتر از هر‌ کس دیگر روایت می‌کرد. او مدیر‌عامل یکی از واحد‌های تولیدی اطراف پایتخت است. سال‌ها پیش خودش کارگر بوده و سودایی در سر داشته است. همین چند روز پیش در واحد صنعتی او هم‌کلام شدیم. می‌گفت: سال‌ها پیش من خودم به‌عنوان کارگر فعالیت می‌کردم. از همان زمان این تصور همیشه در ذهنم بود که شاید بتوانم مجموعه‌ای ایجاد کنم که در آن خدمات مناسبی به کارگران بدهم. در ذهنم این بود که بتوانم برای این آدم‌ها کاری کنم که دست‌کم هر‌کدام یک ماشین زیر پای‌شان باشد. می‌خواستم مجموعه‌ای را ایجاد کنم که متشکل از آدم‌های راضی باشد؛ اما شرایط این اجازه را به من نمی‌دهد. اوضاع طوری شده که دیگر نه من حرف آنها را می‌فهمم، نه آنها حرف من را. اصلا مجال نمی‌یابیم که حرف هم را بفهمیم! او خاطره‌هایی از روابطش با کارگران داشت که انگار مثل خوره به جانش می‌افتاد. یادش که می‌افتاد، توی صورتش فریاد می‌شد. می‌گفت: یک روز یکی از همین کارگران، به من گفت آقای مهندس خیلی دوست دارم بدانم غذا چه می‌خوری! از آن روز به بعد بود که هر وقت داخل مجموعه باشم، غذا را با کارگران می‌خورم. اطهری می‌گفت: بگذارید یک خاطره برایتان تعریف کنم. من در داخل کارخانه واحدی دارم که گاهی شب‌ها در مجموعه می‌مانم. سال قبل در یک روز بسیار سرد وارد خط تولید شدم. هوا طوری بود که سرما استخوان را هم می‌سوزاند. خودم دست‌هایم را نمی‌توانستم از جیب کاپشنم خارج کنم. به خط تولید رسیدم و حتی نمی‌توانستم به دلیل سر‌و‌صدای مخلوط‌کن صنعتی (میکسر) دستم را بیرون بیاورم و با اشاره با متصدی حرف بزنم. گفتم مخلوط‌کن را خاموش کنند. از او پرسیدم سردت نمی‌شود؟ چطور است که یک در شش‌متری این‌طرف باز است و یک در شش‌متری دیگر آن طرف، اما در این هوا همچنان کار می‌کنی؟ من در این هوا وقتی از ماشین پیاده می‌شوم، راه نمی‌توانم بروم. به‌سختی خودم را تا خط تولید رساندم. تو چطور پای این ماشین از صبح تا شب کار می‌کنی؟ گفت: آقای مهندس ما در این هوا سرما نمی‌خوریم و لرز نمی‌کنیم. ما وقتی سرما می‌خوریم و لرزه توی تن‌مان می‌افتد که وقتی شب به خانه می‌رویم، همسرمان می‌گوید صاحبخانه آمده و گفته اجاره دیر شده، اگر نمی‌توانید جمع کنید بروید والا اسباب و اثاث‌تان را می‌ریزم بیرون. آقای مهندس ما آنجا لرز می‌کنیم. پس اجازه نده حقوق‌مان با تأخیر پرداخت شود و تا دهم ماه به تعویق بیفتد.

او می‌گفت: می‌خواهم بگویم ما در چنین شرایطی هستیم؛ آن ایده که آدم‌ها در مجموعه ما راضی باشند، همین الان هم وجود دارد؛ اما گاه به قدری شرایط سخت می‌شود که تأمین ابتداییات هم با مشکل همراه است. بارها خواستم این مجموعه را به دلیل سختی شرایط تعطیل کنم، اما نشد، یعنی نتوانستم.

اطهری درباره وضع اقتصادی کلی حرف زد. کلی درباره معیشت کارگران که روزی خودش جزء آنها بوده نیز حرف زد. او میزان افزایش حقوق سالانه کارگران را درست نمی‌دانست، اما این را هم اعتقاد داشت که راه‌حل تنظیم معیشت کارگران، صرفا افزایش حقوق نیست. می‌گفت: من به‌عنوان یک مدیر حتما برای کارهایم برنامه‌ریزی دارم. مگر می‌شود آدم‌ها برنامه‌ریزی نداشته باشند. حتما آن کارگر هم برنامه‌ریزی دارد؛ بنابراین تصمیمات ما نباید تصمیمات احساسی باشد. گاه ما با یک تصمیم کل زندگی یک کارگر را زیر‌و‌رو می‌کنیم و حواس‌مان هم به این تصمیمات نیست. تصمیم درباره افزایش حقوق هم از همین موارد است. یکباره گوجه کیلویی چهار هزار ‌تومانی افزایش می‌یابد و مثلا می‌شود 30 هزار تومان. خب او چه کند؟ چطور برای سر‌و‌سامان‌‌دادن به زندگی‌اش برنامه ‌بریزد؟ من برای او چه کار می‌توانم انجام دهم؟ حقوقش را سه برابر کنم؟ تصمیم‌گیران، حقوق او را مثلا 30 درصد اضافه می‌کنند، اما تورم مثلا می‌شود 50 درصد یا بیشتر. تازه دولت که حقوق کارمندانش را 20 درصد افزایش می‌دهد. اینها همه باعث به‌هم‌خوردن برنامه‌ریزی زندگی آدم‌ها می‌شود و هیچ‌وقت هم هیچ‌کس راضی نیست. این اقدامات فاصله طبقاتی را نه‌تنها زیاد می‌کند، بلکه متأسفانه خشونت بین طبقات را افزایش می‌دهد. شما نمی‌بینید و نمی‌دانید در ذهن کارگر چه می‌گذرد، اما او را مملو از خشونت کرده‌اید و در او دانه بیزاری را کاشته‌اید؛ چون او شما را مسبب این موضوعات می‌داند.

بااین‌حال، اطهری این اعتقاد را هم داشت که این وضع، نه تقصیر کارگر است و نه کارفرما. این دو، بدون تقصیر در وضعیتی گیر افتاده‌اند که در شکل‌گرفتن آن، هیچ‌کدام‌شان سهیم نبوده‌اند.

منبع: شرق

خلیج فارس: مردم با دیدن زنی که چشم هایش از حدقه بیرون زده است فرار می کنند.

به گزارش خلیج فارس؛ کیم گودمن زنی آمریکایی است که می‌تواند چشم های خود را از حدقه‌شان بیرون بزند، توانایی‌ای که شاید برای برخی ترسناک باشد. او می‌تواند کره‌ی چشم‌هایش را ۱۲ میلیمتر از حدقه‌شان بیرون آورد. به این توانایی پروپتوز (Proptosis) گفته می‌شود، اصطلاحی که برای بیرون زدگی چشم‌ها به کار می‌رود. گودمن این توانایی را زمانی کشف کرد که یک بار ضربه‌ای به سرش وارد شد و حالا می‌تواند این کار را به طور خودخواسته انجام دهد.

منبع: برترین ها

خلیج فارس: راز زندگی دردناک دختر ۱۰ساله زمانی فاش شد که مادرش به پلیس شکایت کرد و سپس نزد یک وکیل رفت و درخواست کمک کرد.

به گزارش خلیج فارس؛ نسترن، مادر جوان دختر ۱۰ساله، گفت: شوهر دوم من که پدر دخترم نیست به او تعرض و شرایط وحشتناکی برای دخترم ایجاد کرده است و من درخواست کمک دارم.

او درباره زندگی‌اش گفت: خانواده‌ها با ازدواج من و مصطفی مخالف بودند. آن‌قدر مخالفت و سخت‌گیری‌ها ادامه یافت تا بالاخره من و مصطفی شبانه راهی شیراز شدیم و پس از چند روز آوارگی در شاهچراغ عقد کردیم و در این شهر ماندگار شدیم. اول زندگی با تمام سختی‌ها و مشکلاتش برای من و مصطفی که عاشق هم بودیم، شیرین و جذاب بود تا اینکه دخترم نازنین دنیا آمد.

با تولد دخترم فکر کردیم خانواده‌ها گذشته را فراموش می‌کنند و به خاطر تولد اولین نوه خانواده هم که شده در این شیرینی با ما شریک می‌شوند و ما را می‌بخشند؛ اما گذشت زمان نه‌تنها باعث فراموشی نشد بلکه نفرت و خشم خانواده‌ها بیشتر شده بود.

این زن ادامه داد: طرد شدن از سوی خانواده در کنار اوضاع بد مالی و گرفتارهای جور کردن مایحتاج ابتدایی یک زندگی سه‌نفره آن هم با حقوق کارگری واقعاً سخت بود. به چشم می‌دیدم که مصطفی مثل شمع آب می‌شد و دم نمی‌زد.

او در یک هتل کار می‌کرد تا اینکه یک روز صبح از هتل زنگ زدند و گفتند بیا جنازه شوهرت را تحویل بگیر. شوهرم خودکشی کرده بود.

چند روز پس از خودکشی مصطفی پیام‌های گوشی‌ام را چک کردم و متوجه شدم شوهرم قبل از خودکشی برایم پیام فرستاده و نوشته است: «نسترن جان، هر روز و شبی که میام خونه و دستم خالی هست پیش تو و دخترمون خجالت می‌کشم، من مرد این شرایط نیستم حلالم کن…»

نسترن ادامه داد: پس از مرگ مصطفی، مدیر هتل من را استخدام کرد و چند سال بعد با یکی از کارگران هتل به نام مراد ازدواج کردم. هر چقدر مصطفی مرد بود این مراد از خدا بی‌خبر نامرد بود.

نازنین ۱۰ساله بود که با مراد ازدواج کردم. چاره‌ای نداشتم و باید با بدخلقی و بددلی‌های مراد کنار می‌آمدم و دم نمی‌زدم.

او هم نهایت سوءاستفاده را از بی‌کسی من می‌کرد و همه‌جوره ظلم می‌کرد. کافی بود ببیند با یکی از کارگرهای هتل حرف می‌زنم. تا یک هفته باید جواب پس می‌دادم که با طرف چه سر و سری دارم.

این زن درباره شکایتش از شوهرش گفت: چند مرتبه که از سرکار برمی‌گشتم می‌دیدم نازنین چشماش سرخ شده و گریه کرده است.

هر بار به او می‌گفتم مادر چه شده، می‌گفت دلم برای بابا مصطفی تنگ شده و گریه کرده‌ام؛ تا اینکه چند روز پیش از هتل مرخصی گرفتم و مخفیانه داخل خانه رفتم که دیدم مراد دخترم را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهد.

وقتی دختر ۱۰ساله تحت بازجویی قرار گرفت، گفت: حدود دو سال است که مراد، من را آزار می‌دهد و اذیت جنسی می‌کند.

او من را تهدید کرده بود که اگر به مادرم یا معلمم حرفی بزنم مادرم را طلاق می‌دهد و ما آواره می‌شویم. من از ترس اینکه بدبخت شویم چیزی نگفتم تا اینکه مادرم فهمید.

با توجه به شکایت مطرح‌شده و مدارک موجود، حکم بازداشت ناپدری نازنین صادر، اما متهم متواری شد.

محمدهادی جعفرپور وکیل نازنین و مادرش درباره این خبر گفت: حسب اظهارات نازنین و مادرش، ابتدا با کلینیک مشاوره خانواده هماهنگ کردم تا نازنین را تحت درمان و روانکاوی قرار دهد.

با توجه به وضعیت نازنین از دادستان وقت ملاقات گرفتم تا پیش از ارائه شکواییه و شروع تشریفات دادسرا به سبب نبودِ پدر روند صدور دستور تعیین قیم اتفاقی در دفاع از حقوق نازنین و نظارت ایشان بر تحقیقات مقدماتی تسریع شود.

این وکیل دادگستری ادامه داد: اعلام جرم در چنین مواقعی همواره با دو چالش بزرگ روبه‌روست؛ یکی ترس بزه‌دیده از بیان حقایق و دیگری نقصان ادله اثبات وقوع جرم. لذا حین تنظیم شکواییه درخواست اخذ نظر پزشکی قانونی و کارشناس روانشناسی با موضوع شناسایی مدت‌زمان آزار جنسی و تعیین نوع آزار و اذیت‌های مراد علیه دختر بچه را مطرح کردم.

خوشبختانه دادستان نهایت همکاری را در این مورد داشت و با دستوری خاص ضابطان قضایی و کارشناسان مرتبط با قضیه را متوجه حساس بودن موضوع کرد. اگر چه متواری شدن مراد تا حدودی روند رسیدگی را دچار مشکل می‌کرد اما عدم حضورش قرینه‌ای بود بر اثبات ادعای ما که باید نهایت استفاده را از آن می‌کردم.

او ادامه داد: بنا بر گواهی پزشکی قانونی، فارغ از اینکه آسیب‌های روحی‌روانی فراوانی به نازنین وارد شده بود، آسیب‌های جنسی وارده بر او در قالب رابطه نامشروع غیر از زنا مشخص بود.

بنابراین از دادستان استدعا کردم بنا بر ماده ۵ قانون حمایت از کودکان و نوجوانان (مصوب ۸۱/۹/۲۵) که چنین جرائمی ‌را از جمله جرائم عمومی‌ معرفی کرده، شخصاً علیه مراد اعلام جرم کنند تا مستند به ماده ۶۳۷ قانون مجازات اسلامی‌ و ماده‌های ۲ و ۴ قانون حمایت از کودکان، کیفرخواست علیه مراد صادر شود

جعفرپور توضیح داد: با این درخواست این فرض را که ممکن است مراد نسترن را تحت فشار قرار دهد تا از ادامه شکایت خویش صرف نظر کند نیز مردود کردم و راه برای خلاص شدن نسترن از تهدیدات مراد باز شد. بنا بر دستور دادستان حکم جلب سیار مراد صادر شد و ماموران آگاهی با ردیابی خط موبایل، او را در روستاهای اطراف شیراز دستگیر و به بازداشتگاه اعزام کردند.

با توجه به وضعیتی که پیش آمده بود ادامه زندگی مراد و نسترن امری باطل و غیرممکن بود اما تنها حربه و ترفند مراد همین بود که از این طریق نسترن را تحت فشار قرار دهد. لذا به موازات پرونده تعرض، پرونده مطالبه مهریه، نفقه و… به انضمام طلاق از سوی نسترن را علیه مراد مطرح و در جریان پرونده کیفری، از سوی نازنین دادخواست ضرر و زیان ناشی از جرم را نیز تقدیم محکمه کردم تا هزینه‌های روانکاوی و… نازنین تامین شود.

این وکیل در ادامه گفت: به‌رغم پیشرفت پرونده کیفری، ترس و نگرانی نسترن از وضعیت آینده مراد و فارغ شدن او از زندان و… را احساس می‌کردم تا جایی که بعضاً برخلاف میل باطنی‌اش، با روند پرونده طلاق و… مخالفت می‌کرد؛ اما اصرارهای نازنین او را تشویق به ادامه مسیر می‌کرد. برای آرامش خاطر این زن ماده ۲۳ قانون مجازات اسلامی‌ را در باب مجازات‌های تکمیلی مانند الزام به اقامت در مکان مشخص و… برایش شرح دادم تا خیالش از بابت تهدیدات احتمالی مراد راحت شود.

محمدهادی جعفرپور در پایان توضیح داد: در نهایت حکم محکومیت به تحمل ۹۹ ضربه شلاق بابت رابطه نامشروع به انضمام تحمل حبس و… به استناد قانون حمایت از کودکان و نوجوانان به مراد ابلاغ شد.

سپس از قاضی ناظر زندان درخواست کردم اجازه دهند ملاقاتی با مراد داشته باشم که پذیرفتند. در ملاقات با مراد با این هدف که با شرایط تعیین‌شده در باب مهریه و طلاق نسترن و… کنار بیاید از عواقب احتمالی پرونده‌هایی که علیه او مطرح شده بود صحبت کردم.

به‌رغم بدقلقی ابتدایی‌اش، زمانی که کل جریان را برایش شرح دادم قبول کرد تا وجهی به عوض مهریه و… به نسترن بپردازد و از داخل زندان ترتیب تفویض وکالت در طلاق را بدهد. به این ترتیب و با توجه به مجازات تکمیلی مندرج در حکم، خیال نسترن از بابت اذیت و آزارهای احتمالی مراد راحت شد و مادر و دختر گوشه‌ای از این شهر به زندگی خویش مشغول شدند.

منبع: خبرفوری

خلیج فارس: یکی از شاهدان گفته بود که هنگام عبور از اتوبان دیده که یک خودروی۲۰۷، پسر جوان را زیر گرفته و گریخته است.

به گزارش خلیج فارس؛ با اظهارات شاهد حادثه، تحقیقات آغاز و مشخص شده که یکی از سرنشینان خودروی پژو۲۰۷ با جوانی که در اتوبان جانباخته، اختلاف داشته است؛ بنابراین فرضیه اینکه او عمدا این جوان را با ماشین زیرگرفته باشد، مدنظر قرار گرفته است. در ادامه هر ۳سرنشین خودروی پژو دستگیر شدند و دیروز برای انجام تحقیق به دادسرای جنایی تهران انتقال یافتند.

آنها در بازجویی‌ها گفتند که مرگ متوفی یک حادثه بوده است و آنها نقشی در ماجرا ندارند. با وجود این هر3 جوان در بازداشت هستند و تحقیقات به شکل ویژه، زیرنظر قاضی امیرحسین علیمردان، بازپرس جنایی تهران ادامه دارد تا معمای این حادثه مرگبار رازگشایی شود.

اختلافات قدیمی
3جوان دستگیر شده 21ساله هستند. آنها دوست، همکلاسی قدیمی و بچه محل هستند. یکی از آنها نامش پیمان است و آثار جراحت روی سر و دستانش دیده می‌شود. او می‌گوید: چند روز قبل با جوان جانباخته در خیابان درگیر شده بود اما نقشی در مرگ او ندارد. گفت‌وگوی همشهری با وی را می‌خوانید.

اتهامت قتل است؟
قتل؟ نه اصلا. قتل کجا بود. همه‌چیز یک حادثه بود. بهروز خودش از ماشین پرت شد بیرون و تمام.

اختلافت با او بر سر چی بود؟
از مدت‌ها قبل با هم کل‌کل داشتیم. او می‌خواست ثابت کند قدرتش از من بیشتر است اما اینطور نبود. او هیکل درشتی داشت و دلش می‌خواست همه از او حساب ببرند.

بهروز بچه محل شما بود؟
نه. در یک محل دیگر زندگی می‌کرد اما من او را می‌شناختم.

از شب حادثه بگو، چه شد که بهروز جان باخت؟
ما سوار 207 بودیم و در خیابان دور می‌زدیم که متوجه شدیم بهروز با دوستانش که سوار بر یک ون بودند در تعقیب ما هستند. باور کنید بالای 20نفر داخل ون بودند! آنها چاقو، قمه و شمشیر داشتند و تهدیدمان می‌کردند. سپس به ماشین ما کوبیدند که هردوخودرو چپ کردند! همان موقع بهروز از پنجره ون به بیرون پرت شد در حالی که ما هم آسیب دیدیم. سپس پیاده شدیم و ماشین‌مان را به حالت اول برگرداندیم و از آنجا رفتیم.

آنهایی که سوار ون بودند چه کردند؟
آنها هم ماشین را به حالت اول برگرداندند و با جا گذاشتن بهروز در اتوبان، رفتند. البته فکر می‌کنم بهروز فوت شده بود و دیگر کاری ازدست کسی بر نمی‌آمد.

اما ظاهرا یک شاهد گفته که ماجرا حادثه نبوده است؟
دروغ گفته. همه ماجرا همین بود که تعریف کردم.

روی سر و دستانت آثار چاقو به چشم می‌خورد، چرا به این روز افتادی؟
زخم هایم تازه است. یک هفته قبل از این تصادف، در شهرک غرب با بهروز و دوستانش درگیر شدم. بهروز با چاقو مرا زخمی کرد و راهی بیمارستان شدم. شب حادثه هم بهروز افتاد دنبالم تا حال مرا بگیرد اما به قیمت جانش تمام شد.

سابقه داری؟
نه اصلا. این نخستین باری است که دستگیر می‌شوم. من پولدارم و خانواده ای آبرودار و تحصیلکرده‌ای دارم. تا به حال پایم به کلانتری باز نشده است. دوستانم که دستگیر شده‌اند هم آدم‌حسابی هستند. باور کنید خیلی زود بی گناهی ما ثابت خواهد شد.

منبع: دیده‌بان