قلب

به گزارش خلیج فارس؛ دکتر طوس کیانی با بیان اینکه بیماری تالاسمی نوعی کم‌خونی ارثی و ژنتیکی است که از طریق والدین به کودکان منتقل می‌شود، این بیماری به صورت خفیف (مینور) و شدید(ماژور) و انواع نادر دیگر دیده می‌شود، اظهار کرد: ژن تالاسمی مینور در ایران شایع است و در برخی ازدواج‌های کنترل نشده ممکن است که زوجین هر دو ژن تالاسمی مینور را داشته باشند.

وی افزود: در ازدواج‌های فامیلی که این ژن در خانواده‌ها با شیوع بالا مواجه است و با ازدواج زوجینی که هر دو تالاسمی مینور دارند، ممکن است کودک با تالاسمی ماژور متولد شود البته باید درنظر داشت زوجینی که هر دو تالاسمی مینور دارند با بارداری کنترل شده و تحت‌نظر می‌توانند فرزندانی کاملاً سالم داشته باشند، با این حال تأکید می‌شود زوجین قبل از ازدواج از نظر ناقل بودن ژن تالاسمی مینور کنترل شوند.

کیانی با بیان اینکه اگر زوجینی دارای تالاسمی مینور باشند، فرزندان آنها ممکن است دارای تالاسمی مینور یا ماژور باشند، خاطرنشان کرد: بیماری تالاسمی یک بیماری کم‌خونی ژنتیکی است به طوریکه یک اختلال در سنتز و ساخت هموگلوبین گلبول‌های قرمز که مسئول حمل اکسیژن به سلول‌های بدن هستند، به وجود می‌آید و عمر گلبول قرمز کمتر از نرمال می‌شود.

وی با بیان اینکه زوجینی که دارای تالاسمی مینور هستند، حتماً برای باروری باید زیرنظر پزشک باشند، تأکید کرد: زوجین دارای تالاسمی مینور برای باروری باید تحت کنترل باشند به طوریکه اگر پدر و مادری هر دو ناقل ژن تالاسمی باشند، در هر حاملگی این احتمال وجود دارد که کودک یک ژن معیوب را از پدر و یک ژن معیوب را از مادر به ارث برده و در نتیجه دارای دو ژن معیوب و مبتلا به بیماری تالاسمی ماژور شود.

کیانی یادآور شد: اگر شخصی تنها یک ژن معیوب را از یکی از والدین خود دریافت کند، بیمار نخواهد شد و به این شخص ناقل یا تالاسمی مینور یا نوع خفیف تالاسمی می‌گویند که می‌تواند عامل(ژن) تالاسمی خود را به فرزندان منتقل کند، بدیهی است فرزند او نیز اگر فقط یک عامل(ژن) معیوب را از والدین خود(پدر یا مادر) دریافت کند تنها ناقل بوده و بیمار محسوب نمی‌شود در حالیکه در تالاسمی ماژور یا شدید شخص دو عامل(ژن) معیوب را از والدین خود دریافت می‌کند و پدر و مادر هر دو ناقل هستند.

وی با بیان اینکه عمر گلبول‌های قرمز در تالاسمی مینور کمی کمتر است، گفت: در آزمایش و پروفایل CBC گلبول‌های قرمز کمی کوچکتر و عمر آنها کمتر است به همین علت این افراد کم‌خونی خفیف دارند که مشکلی برای این افراد ایجاد نمی‌شود و تنها در معاینات پزشکی ممکن است طحال آنها بزرگ باشد که برای بیماران دستورات مراقبتی تشریح می‌شود. آزمایش اولیه CBC می‌تواند خیلی شبیه به کم‌خونی فقر آهن باشد که باید این دو را از هم افتراق داد.

مدیر نظارت بر درمان و اعتباربخشی معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی همدان اضافه کرد: تشخیص قطعی تالاسمی از طریق یک آزمایش به اسم الکتروفورزیس انجام می‌شود و از طریق این آزمایش رشته‌های گلوبین در هموگلوبین مورد بررسی قرار می‌گیرد.

وی با بیان اینکه در تالاسمی مینور و ماژور بیمار نباید آهن مصرف کند، تأکید کرد: ممکن است در آزمایش‌ها تالاسمی مینور با کم‌خونی ناشی از فقرآهن اشتباه گرفته شود و برای بیمار آهن تجویز شود که اشتباه است. بیماران تالاسمی مینور و ماژور نباید آهن استفاده کنند چراکه این افراد با سوخت‌وساز بالای گلبول‌های قرمز، آهن به بدنشان برگردانده می‌شود و در مواردی در تالاسمی ماژور یکی از مشکلات افزایش آهن بدون رسوب در ارگان‌های حیاتی است.

کیانی با بیان اینکه اسید فولیک، آهن نیست بلکه ویتامینی از خانواده ویتامین‌های B بوده و برای افراد ناقل به تالاسمی مفید است، توصیه کرد: افراد مبتلا به تالاسمی ماژور با هم ازدواج نکنند اما اگر تصمیم به ازدواج گرفتند حتماً برای فرزندآوری زیر نظر پزشک باشند تا با انجام تست‌های ویژه فرزند مبتلا به تالاسمی ماژور متولد نشود.

وی با بیان اینکه چهره بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور خاص این بیماران است، گفت: افراد مبتلا به تالاسمی ماژور کم‌خونی شدیدی دارند به طوریکه مغز استخوان برای خون‌سازی به شدت فعال می‌شود، این افراد به علت بیماری و کم خونی شدید دفورمیتی‌هایی در استخوان‌های جناق سینه، استخوان پهن صورت و دنده‌هایشان به وجود می‌آید و باعث چهره خاص این افراد می‌شود به طوریکه ممکن است دچار شکستگی‌های خود به خودی در استخوان‌های مختلف شوند.

این متخصص داخلی یادآور شد: به علت تولید بالای گلبول‌های قرمز و عمر کم این سلول‌ها در افراد مبتلا به تالاسمی ماژور، آهن در بافت‌هایی از بدن مثل اندام‌های حیاتی کبد و قلب رسوب می‌کند و منجر به نارسایی کبد و قلب در آینده می‌شود، این افراد به علت کم‌خونی به صورت مداوم به تزریق خون نیاز دارند و همین امر باعث افزایش آهن بدن می‌شود. بنابراین لازم است داروهای دفع‌کننده آهن برای این افراد تجویز شود، چراکه این اقدام تاحدود زیادی از نارسایی ارگان‌های حیاتی پیشگیری می‌کند.

منبع: خبرآنلاین

تعریق شبانه واقعی گرگرفتگی‌های شدیدی است که در شب اتفاق می‌افتد و می‌تواند لباس و ملحفه شما را خیس کند و مرتبط با یک محیط بیش از حد گرم نیست.

توجه به این نکته مهم است که تشخیص گرگرفتگی (گرما و قرمزی صورت یا بدن) ممکن است از تعریق واقعی و نشانه یک شب سخت باشد.

دلایل مختلفی برای تعریق شبانه وجود دارد. برای یافتن علت، یک پزشک باید شرح حال پزشکی مفصلی دریافت کند و آزمایشاتی را برای تعیین اینکه چه وضعیت پزشکی مسئول تعریق شبانه است، تجویز کند. برخی از شرایط شناخته شده‌ای که می‌تواند باعث تعریق شبانه شود:

۱. یائسگی

گرگرفتگی همراه با یائسگی می‌تواند در شب اتفاق بیفتد و باعث تعریق شود. این یکی از علل بسیار رایج تعریق شبانه در زنان است.

۲. هایپرهیدروزیس ایدیوپاتیک

هایپرهیدروزیس ایدیوپاتیک بیماری است که در آن بدن به طور مزمن و بدون هیچ دلیل پزشکی قابل تشخیصی بیش از حد عرق تولید می‌کند.

۳. عفونت‌ها

سل عفونتی است که بیشتر با تعریق شبانه همراه است. اما عفونت‌های باکتریایی، مانند آندوکاردیت (التهاب دریچه‌های قلب) ، استئومیلیت (التهاب در استخوان‌ها) و آبسه‌ها می‌توانند باعث تعریق شبانه شوند. تعریق شبانه علامت عفونت HIV نیز است.

۴. سرطان‌ها

تعریق شبانه یکی از علائم اولیه برخی سرطان‌ها است. شایع‌ترین نوع سرطان همراه با تعریق شبانه، لنفوم است. با این حال، افرادی که سرطان تشخیص داده شده ندارند، اغلب علائم دیگری مانند کاهش وزن غیرقابل توجیه و تب دارند.

۵. داروها

مصرف برخی از داروها می‌تواند منجر به تعریق شبانه شود. داروهای ضد افسردگی نوعی داروی رایج است که می‌تواند منجر به تعریق شبانه شود. از ۸٪ تا ۲۲٪ افرادی که داروهای ضد افسردگی مصرف می‌کنند تعریق شبانه دارند. سایر داروهای روانپزشکی نیز با تعریق شبانه همراه بوده‌اند. داروهایی که برای کاهش تب مصرف می‌شوند، مانند آسپرین و استامینوفن، گاهی اوقات منجر به تعریق می‌شوند. بسیاری از داروهای دیگر می‌توانند باعث تعریق شبانه یا گرگرفتگی شوند.

۶. افت قند خون

قند خون پایین می‌تواند باعث تعریق شود. افرادی که انسولین یا داروهای خوراکی دیابت مصرف می‌کنند ممکن است در شب دچار افت قند خون شوند که همراه با تعریق باشد.

۷. اختلالات هورمونی

تعریق یا گرگرفتگی با چندین اختلال هورمونی از جمله فئوکروموسیتوما (تومور نادر سلولهای مدولای آدرنال)، سندرم کارسینوئید و پرکاری تیروئید دیده می‌شود.

۸. شرایط نورولوژیک

به طور غیرمعمول، شرایط نورولوژیک از جمله اختلال بازخورد اتونومیک، سیرنگومیلیای (حباب نخاعی) پس از سانحه، سکته مغزی و نوروپاتی خودمختار ممکن است باعث افزایش تعریق شود و منجر به تعریق شبانه شود.

برنا نوشت: اگر انگشتانتان در اثر سرما بی‌حس شوند، ممکن است با شروع از بین رفتن بی‌حسی، احساس سوزن سوزن شدن کنید. با این حال، اگر این احساس برطرف نمی‌شود و اغلب اتفاق می‌فتد، می‌تواند نشانه‌ای از یک وضعیت پزشکی باشد.

برخی از شایع‌ترین علل عبارتند از:

• فشرده‌سازی عصب. اگر یک عصب فشرده شود، می‌تواند باعث این احساس شود. به عنوان مثال، ممکن است به دلیل موقعیتی که در شب در رختخواب دارید، عصب بازوی خود را فشرده کنید.
• آسیب عصبی. اعصاب ممکن است در اثر آسیب و همچنین مشکلات متابولیک آسیب ببینند. نوروپاتی محیطی آسیب به اعصاب خارج از مغز و نخاع است. و یکی از علائم شایع اختلالات متابولیک مانند دیابت است. سوزن سوزن شدن پا در دیابت نیز شایع است.

• گردش ضعیف خون . داشتن مشکل در جریان خون می‌تواند باعث این حس در قسمت‌های مختلف بدن از جمله دست‌ها شود. گاهی اوقات، یک مشکل قلبی مانند تجمع پلاک در شریان‌ها بر گردش خون تاثیر می‌گذارد و می‌تواند علائمی مانند سوزن سوزن شدن ایجاد کند.

• سندرم تونل کارپال. این عارضه در اثر فشردگی عصب مدیان در مچ دست ایجاد می‌شود.

• بیماری‌های خود ایمنی. در این شرایط، سیستم ایمنی به اشتباه به سلول‌های سالم بدن حمله می‌کند. این فرآیند می‌تواند به سیستم عصبی محیطی آسیب برساند که می‌تواند منجر به این حس شود شود. سندرم گیلن باره و آرتریت روماتوئید شرایط خودایمنی هستند که علامت آن سوزن سوزن شدن دست است.

علاوه بر اینها سوزن سوزن شدن دست‌ها می‌تواند از عوارض جانبی برخی داروها باشد. به طور خاص، برخی از داروها یا ترکیبی از داروها می‌تواند منجر به آسیب عصبی شود. نمونه‌هایی از داروها و موادی که می‌توانند باعث نوروپاتی شوند عبارتند از:

• داروهای قلب یا فشار خون

• داروهای شیمی‌درمانی

• داروهای جلوگیری از عفونت

• داروهای بیماری خودایمنی

• داروهای جلوگیری از تشنج

مواقعی وجود دارد که سوزن سوزن شدن دست‌ها می‌تواند نشانه‌ای از یک مشکل سلامت جدی‌تر مانند حمله قلبی یا سکته باشد. اگر همراه با این علائم در دستانتان این احساس را دارید، فوراً به پزشک مراجعه کنید:

• بی‌حسی در سایر قسمت‌های بدن

• فلج

• سرگیجه

• گیجی

• لکنت زبان