صادق بوقی

خلیج فارس: آذری جهرمی وزیر سابق ارتباطات با انتشار یک نمودار مقایسه ای از میزان جستجوی گوگل در هفته اخیر که نشان دهنده سبقت گرفتن ماجرای صادق بوقی به پرونده فساد چای دبش است نوشت: اگر روزنامه دار بودم، شاید پاسخ تیتر یک امروز همشهری را با این نمودار مقایسه ای جستجوی در گوگل می دادم…

روزنامه همشهری در شماره امروز خود تیتر یک را به صادق بوقی اختصاص داد و پرسید: چرا کمپین صادق بوقی فراگیر شد؟
کنایه آذری جهرمی مبتنی بر این فرض است که راه افتادن کمپین برای صادق بوقی از سوی جریان اصولگرا، پس از بستن پیج اینستاگرام او؛ هدفی جز پایین کشیدن ماجرای فساد میلیارد دلاری چای دبش از منظر افکار عمومی نداشته است. فرضی که نمودار مقایسه ای گوگل ظاهرا آن را اثبات کرده است..

تیتر یک روزنامه همشهری سه شنبه 21 آذر

نمودار مقایسه ای میزان جستجو در گوگل برای صادق بوقی و چای دبش

منبع: عصر ایران

خلیج فارس: مرکز اطلاع‌رسانی فرماندهی انتظامی استان گیلان در ارتباط با خبر دستگیری صادق بوقی توضیحاتی ارائه کرد.

به گزارش خلیج فارس؛ مرکز اطلاع‌رسانی فرماندهی انتظامی استان گیلان اعلام کرد: در پی انتشار ویدیوی فردی به‌هویت معلوم در شهر رشت و اخبار غیرواقعی در خصوص دستگیری ایشان و پلمب برخی مغازه‌ها؛ با بررسی به‌عمل‌آمده مشخص شد چنین موضوعی صحت نداشته و صِرفاً در چارچوب قانون به افراد هنجارشکنی که به‌صورت مختلط اقدام به تولید محتوای خارج از عرف و انتشار در فضای مجازی نموده بودند تذکر داده شد.
همچنین توسط فرمانده انتظامی استان بازشدن برخی صفحات فضای مجازی مرتبط با موضوع از مقام محترم قضایی درخواست شده است.

منبع: تسنیم

خلیج فارس: بعد از ماجرای صادق بوقی ویدئوهایی در حمایت از او در بوشهر و ساری ساخته شد، این یعنی کاری کرده‌ایم که رقص و آواز خواندن ماهی‌فروشان هم یک کنش مقاومتی به حساب بیایید؛ انصافا هنر این است که ما داریم.

روزنامه فرهیختگان نوشت: اما سوال جدی‌تر این است که صادق بوقی در چه بستری ساخته می‌شود؟ و راه مواجهه با آن چیست؟ آیا صادق بوقی کار بدی کرده است؟ او چه می‌خواهد؟

از پشت‌صحنه خبری نداریم اما آنچه از صفحه اینستاگرامش دیده‌ایم چند ویدئو پر کرده که نشان‌دهنده شاد بودن او و اطرافیانش است. از مخاطب بازخوردهایی گرفته و صفحه‌اش پربازدید شده.

افرادی که پیج صادق بوقی را بسته‌اند مکانیسم را نمی‌شناسند، آنها احتمالا خوشحالند که به تکلیف خود عمل کرده‌اند، چون نماینده امپریالیسم جهانی در بازار رشت را به زانو درآورده‌اند. مسرورند چون معتقدند حالا که هنجارها در بخشی از جامعه کار نمی‌کند، حداقل نمایش کارکردن نهاد را برپا کنیم و بگوییم کت تن ماست، اما واقعیت آن است که فقط مشکلی به مشکلات اضافه کرده‌اند.

سلبریتیسم بد است ولی سلبریتی خوب می‌سازیم!
همزمان با ماجرای صادق بوقی مهم‌ترین مدیر رسانه‌ای کشور، یعنی رئیس صداوسیما میهمان مهم‌ترین دانشگاه کشور، یعنی دانشگاه تهران بود و در مهم‌ترین روز دانشگاه، یعنی ۱۶ آذر سخنرانی داشت. جناب رئیس در این جلسه دو گزاره درباره‌ سلبریتی مطرح می‌کند؛ اول می‌گوید اگر می‌خواهیم از مشکل سلبریتیسیم راحت شویم باید هزینه بدهیم، کمی جلوتر حرف را عوض می‌کند و می‌گوید می‌خواهیم سلبریتی سالم تولید کنیم. به ماجرای صادق بوقی برگردیم، تکلیف او با سلبریتی مشخص است؛ او می‌خواهد مشهور شود. تکلیف آنها که پیج جناب بوقی را بسته‌اند هم با سلبریتی روشن است؛ آنها می‌خواهند سلبریتی وجود خارجی نداشته باشد. اما تکلیف رئیس صداوسیما مشخص نیست.

گزاره سلبریتیسم بد است اما سلبریتی خوب می‌سازیم، آغاز فرآیند تولید چریک از مجری‌ها و آوازخوان‌ها و فوتبالیست‌ها و… است. همه‌ اینها که امروز به‌زعم روسا سلبریتی ناسالم هستند، روزی که شروع کردند در صحت و سلامت و کاملا در مدار بودند.

این تناقض نظری البته در عمل هم لطیفه‌ بامزه‌ای می‌سازد. در همین چندماه اخیر که جناب جبلی کم‌وبیش از سلبریتیسم گفته است یک‌بار با توپ‌وتشر یک نئوسلبریتی که احتمالا سالم بوده و در دوران جدید ساخته شده جلوی ورود یک سلبریتی دیگر را گرفته و حالا بعد از مدتی و در مواجهه با مساله مخاطب درحال بازگرداندن همان سلبریتی است.

راه‌حل ساده نیست
در ماجرای رفتار متناقض با فرهنگ شهرت جناب جبلی و سیستم فرهنگی ما، نخستین تولیدکننده‌ تناقض نیست. عده‌ای در نقد منتقدان شهرت می‌گویند خود این شأن نقادی برای رسیدن به شهرت است یا اساس ایده‌ نقد شهرت و تقسیم فرهنگ به والا و توده یا فرهنگ کالایی و غیرکالایی یا هنر بورژوازی و غیربورژوازی توسط چپ‌هایی باب شده است که خود تبدیل به سلبریتی حوزه‌ اندیشه شده‌اند. ذات این رفت‌وبرگشت کمی متناقض است و نمی‌توان خیلی نتیجه‌ دقیقی گرفت. موضوع واقعا پیچیده است؛ از یک‌طرف سرمایه‌داری بلایی بر سر فرهنگ آورده است که سلبریتیسم جزء اقتضائات آن است و از سوی دیگر عوارض سلبریتی‌زدگی بی‌شمار است.

جمع بین این دو ساده نیست. عده‌ای پذیرش فرهنگ سلبریتیسم و مدیریت سلبریتی‌ها را به‌عنوان راهی میانه پیشنهاد می‌دهد که قابل‌بحث و نقد است. اما احتمالا درباره اینکه در مواجهه با سلبریتی‌ها یا طالبان شهرت چه کارهایی نباید کرد اجماع بیشتری وجود دارد. اینکه قبض و بستن موجب بسط و نشر شهرت می‌شود خیلی پیچیدگی ندارد. اگر اینها را بدانیم از آوازخوان‌ها و مردم معمولی چریک درست نمی‌کنیم یا اگر تکلیف‌مان با سلبریتی روشن نیست و با چند موضع‌گیری تغییر می‌کند در جلوت نطق انقلابی نمی‌کنیم و در خلوت آن کار دیگر.

خلیج فارس: عزت الله ضرغامی وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در مراسم افتتاحیه هفته پژوهش که صبح امروز در موزه ملی برگزار شد، اظهار کرد: نظام مسائل پژوهشی وزارتخانه باید از نو مشخص شود و بعد با همکاران مجدد بررسی شود تا در آن حدی که در توان مان است تشریک مساعی کنیم که مشکلات برطرف شود.

به گزارش خلیج فارس؛ وی در ادامه با بیان اینکه ما در تولید شادی مشکل داریم، گفت: هنوز نتوانستیم شادی را به درستی ارائه کنیم، اگر پیرمردی درب مغازه اش شادی کرد یا یک موسیقی فولکور خواند از نظر ما متهم است، ولی اگر همین شادی را در ایام یا مناسبت مذهبی انجام می‌داد تشویق هم می‌شد.

ضرغامی ادامه داد: ببینید چقدر ملاک‌های ما در این حوزه چندگانه و متضاد است، تقاضای ما این است راه‌های پیموده نشده را طی کنیم.

منبع: برنا

خلیج فارس: به لطف یکدست‌شدن قوایی که قرار بود از هم تفکیک باشند و محل برخورد آرای مختلف، دیگر می‌توان از یک کلیت واحد سخن گفت. صداوسیما هم که تکلیفش مشخص است. چنان در رپورتاژآگهی برای دولتمردان مستقر تلاش دارد که گویی روابط عمومی آنهاست.

هم میهن نوشت: در واقع، تمام ارکان کشور را مسئولانی در دست دارند که همه در نگاه به جهان به‌خصوص سیاست، اشتراک بسیار زیادی دارند. این اتفاق دو لطف دارد؛ اول اینکه وقتی تمام امکانات دست‌شان باشد معلوم می‌شود چطور می‌توانند کشور را اداره کنند و آن را به کجا خواهند برد. دوم اینکه هر تصمیمی در هر حوزه‌ای انگار که تصمیم یک کلیت واحد است. هیچ‌وقت همه نهاد‌های اساسی کشور به لحاظ تفکر حاکم چنین با یکدیگر هم‌پوشانی نداشته است. الان کاری که صداوسیما می‌کند دقیقاً همان چیزی‌است که باب میل ریاست‌جمهوری، مجلس و حتی شهرداری‌هاست.

با این مقدمه می‌توان گفت، یک کلیت واحد است که؛ در رشت پیرمردی شادی‌کننده را تحت فشار می‌گذارد، در مترو مشهد دوربین رسواکننده نصب می‌کند، در تهران تونل حجاب‌بان برقرار می‌کند، در ارشاد ستون‌نویس کیهان را به عضویت شورای پروانه نمایش فیلم می‌گمارد و همان تفکر در صداوسیما محمدرضا گلزار را برای حل مشکلاتش فرا می‌خواند تا باز بر ارج نشاندش.

در وادی امر این اتفاق متناقض به‌نظر می‌رسد. همه می‌دانند فاصله ظاهری این سلبریتی با ایدئولوژی تفکر حاکم، فاصله‌ای کهکشانی است. انگار از دو دنیای متفاوت هستند که هیچ نقطه اشتراکی در آن‌ها به‌ظاهر وجود ندارد. سلبریتی معروف انگار آیکونی اگزجره و غربی در ایران است؛ نمادی از مصرف‌گرایی و زیباشناسی منتهی‌الیه طیف رادیکال در هالیوود. از سبک زندگی لاکچری‌اش تا نوع پوشش او همان چیزی‌است که تفکر حاکم دهه‌هاست می‌خواهد با آن مبارزه کند. لااقل به‌ظاهر که می‌خواست.

به میانجی همین اراده برای مبارزه با چنین نگرشی به زندگی، قدرت سیاسی را از آنِ خود کرد. برای همین است که برای افکار عمومی این پرسش به‌وجود می‌آید؛ صداوسیمایی که تیپ، چهره و فرم محبوبش همان‌هایی بودند که پارودیِ «یار دبستانی» در برنامه سیدخندان اجرا می‌کردند، چطور سلبریتی‌ای، چون محمدرضا گلزار هم نورچشمی‌اش می‌شود؟

یا پرسشی اساسی‌تر؛ چطور همه در برابر فعل شرم‌آور دولتمردی ـ که اگر ادعا‌های اخلاقی و مذهبی دولت صحت داشت، از شرم باید همگی استعفا می‌دادند ـ سوت‌زنان می‌گذرند و در همان شهر، پیرمرد ساده ماهی‌فروش را برای یک تکان‌دادن خود، مورد عتاب قرار می‌دهند؟

از آن لحظه که صفحه پیرمرد از دسترس خارج شد و مسئولان قضایی رشت از بسته شدن ۱۲ صفحه اینستاگرام فعال در آن شهر برای این اتفاق خبر دادند، ده‌ها ویدئو توسط مردم پخش شد که در مراسم‌های دولتی در پارک‌ها، حرکاتی بسیار موزون‌تر از حرکات پیرمرد توسط مردان و حتی زنان در حال اجراست.

بخش‌های فرهنگی شهرداری‌ها و دولت، این حرکات موزون را تدارک دیده بودند و این دقیقاً نکته ماجراست و جواب این پرسش که چرا گلزار با منش و شمایل خاص خودش در صداوسیمایی که تاب یکی مثل رضا رشیدپور را هم نداشت، به صدر می‌نشیند، ولی جلوی بالا و پایین پریدن صادق بوقی در کف بازار رشت گرفته می‌شود؟ جواب این پرسش که چرا آن مسئول دولتی در رشت را کسی از مسئولان پیگیری نمی‌کند، اما برای یک بالا و پایین پریدن صادق بوقی، بیش از ۱۰ نفر دستگیر می‌شوند. این سیاست فرهنگی در ادامه همان سیاست کلی این کلیت واحد است و معنایش این است؛ انحصار تفسیر با ماست. ما تشخیص می‌دهیم کدام سلبریتی با هر شمایلی اجازه حضور در سیمایی که قرار بود ملی باشد، داشته باشد و سلبریتی دیگری نه. ما تشخیص می‌دهیم کدام بالا و پایین پریدن، عفت عمومی را جریحه‌دار می‌کند و کدام نه.

در واقع، مسئله برای تفکر حاکم این است، آنجا مطلوب است که من در آن توانایی اعمال قدرت و نظر داشته باشم، آنجا که این امکان از من سلب شود ـ ولو که هیچ منافاتی هم با سخت‌ترین تفسیر‌ها از ایدئولوژی من نداشته باشد ـ باز پذیرای آن نیستم. برای همین سلبریتی خوب برای این تفکر، گلزار است که نه می‌پرسد، نه اساساً توانایی پرسش دارد و رقص مطلوب در میدان هم آن رقصی است که پارک آب و آتش زیر نظر فلان نهاد برگزار می‌شود؛ نه صادق بوقی و امثالهم که خودش میلش کشیده چه زمانی و در کجا برقصد. این کلیت واحد صریح و بدون تعارف در حال ارسال پیامی به همه است: «آن زمان باید برقصی که من بگویم.» آن هم به مردمی که بار‌ها نشان دادند این حجم از حضور در همه ابعاد زندگی‌شان را بر نخواهند تابید.