مصطفی ارجمند
جنگ و زد و خورد، گزینه خوبی نیست؛ اولویت هیچ شخص، جامعه و حکومتی هم نباید باشد.
نسل ما جنگ ندیده ها، قطعا درکی از وحشت شنیدن صدای آژیر و موشک و اف ۳۵ و… ندارد و شاید به همین دلیل هم، از خبر جنگ، طنز می سازیم اما…
جنگ خانمان برانداز است، امید سوز است، پسرفت ۵۰ سالهی یک ملت است؛ برای همین است که معتقد نیستم خشونت درمان مشکلات دو فرد، گروه، جامعه یا حکومت است.
جنگ، برداشتن آخرین خشت از کاخ آرزوهای یک ملت است اما گاهی ناگزیر می شود؛ وقتی همه راه های رفته به بن بست می رسد و انسان دو پا، زبان دیگری را نمی فهمد!
دیشب، ایران پاسخ داد؛ پاسخی کوتاه به ماه ها و سال ها حمله به منافعش، به نیروهایش، به ساختمان هایش… باید پاسخ می داد حتی اگر به تعبیر اسراییلی ها، ۹۰ درصد پرتابه های ایران را رهگیری کرده باشند!
باید می فهمیدند هیچ ملتی دست بسته نیست و اگر راهی برایش نماند شاید قید خیلی چیزها را بزند حتی جانش را!
ماجرای ۲۶ فروردین تمام شد و اسراییل هم با توصیه برادر کمی عاقل ترش، بعید است بخواهد ریسک دیگری را بپذیرد، هر چند که بازارها، زودتر از سیاسیون خبر از پایان این درگیری مستقیم دادند وقتی صبح نبرد، روند افزایش قیمت ارز و رمزارزها، متوقف و کاهشی شد. البته که از نتانیاهوی عاشق جنگ هر چیزی بر می آید؛ اگر به توصیه امثال جان بولتون تندرو آمریکایی گوش کند!
ما همچنان ساکنان خاورمیانه ایم؛ خاور جنگ و خون و خشونت و تحجر و افراط… زیستن در این خاور خون، کار سخت و طاقت فرسایی است.
این آخرین نبرد خاورمیانه نیست و نخواهد بود؛ با همه تلخکامی های مان در زندگی، جنگ را نباید در آغوش بگیریم.
می دانم که با این روند، دنیای بهتری در انتظارمان نیست اما شاید راه های بهتری هم برای ساختن جهانی قابل تحمل تر وجود داشته باشد که قطعا جنگ و خشونت، شامل این راه ها نمی شود.
