خلیج فارس:پس از کردی حرف زدن رئیس جمهور در اقلیم کردستان عراق حالا ترکی حرف زدن در سازمان ملل مورد توجه کاربران فضای مجازی قرار گرفته است.
خلیج فارس:اگر تنها دستاورد سفر نیویورک پر ازدحام همین باشد که باب مذاکرات جدید باز شود، باید به تیم دیپلماتیک دولت دستمریزاد گفت. طبیعتا با رفع مشکل برجام، فرصت تازه‌ای برای بهبود رابطه ایران و امریکا ایجاد می‌شود. آن‌وقت می‌توان مطالبه ملاقات دو رییس جمهوری را داشت حتی اگر مقابل پزشکیان دونالدترامپ باشد.
به گزارش«خلیج فارس» به نقل از خبرآنلاین، رییس‌جمهوری ایران امروز راهی نیویورک شد تا در مجمع عمومی سالانه سازمان ملل شرکت کند. این فرصت هر ساله برای کشورها در نیویورک، مقر سازمان ملل متحد است تا با حضور در مجمع، به توان و ظرفیت دیپلماتیک خود بیفزایند. اعلام مواضع، یارگیری‌ها و طرح برخی دیدگاه‌ها در مورد مسایل مورد اختلاف از جمله ابزار‌های دیپلماتیک مورد استفاده در فرصت مجمع عمومی سازمان ملل است. اما امسال چطور؟ برای دولت تازه روی کار آمده ایران چه فرصت‌ها و نگرانی‌هایی در پیش است؟
راهی که روحانی رفت
بعد از تماس تلفنی نه دقیقه‌ای حسن روحانی با باراک اوباما در اولین سال دولت دوازدهم، سوالی که هر ساله برای رییس جمهوری وقت ایران قبل و در روز‌های مجمع عمومی مطرح می‌شود این است که آیا ملاقات یا تماسی بین روسای جمهور ایران و امریکا برقرار می‌شود؟
امسال هم این سوال از مسعود پزشکیان در نشست خبری هفته گذشته پرسیده شد. او در جواب گفت که «آمریکایی‌ها اول باید برادری خود را ثابت کنند و بعد از ما ارثیه بخواهند، چیز‌هایی را که نوشته‌ایم پاره نکنند، بگذارند ما زندگی کنیم، بعد با هم گفتگو هم می‌کنیم، با آن‌ها دعوا نداریم… ما با همه برداریم و با آنان نیز برادر هستیم.»
که البته جمله آخرش حاشیه‌های سیاسی داخلی ایجاد کرده که اینجا موضوع بحث ما نیست.
ملاقات یا تماس؟ آیا مهم است؟
آیا واقعا باید ملاقاتی بین پزشکیان و بایدن صورت بگیرد؟ اگر صورت بگیرد مشکلی از مشکلات کشور یا مسیر دیپلماسی کشور رفع می‌شود؟ شاید انجام چنین ملاقات یا تماسی تنها می‌تواند تنفسی مقطعی برای اموری مانند کاهش قیمت دلار باشد، اما در امور دیگر بعید است تغییر چندانی ایجاد شود.
به‌عنوان روزنامه‌نگاری که در تمام دوره دولت روحانی در دفاع از گفت‌وگوی تلفنی او با اوباما نوشتم و در سال‌های بعد دولت یازدهم و دوازدهم از ایده گفتگو با رییس جمهوری امریکا دفاع کردم، این بار معتقدم که نه، نباید ملاقاتی بین دو رییس جمهوری رخ دهد. به چند دلیل ساده.
آیا امریکایی‌ها موافق هستند؟
ضرب‌المثلی داریم که می‌گوید «اول ببینید در ده راهتان می‌دهند بعد سراغ کدخدا را بگیرید.» اصلا ببینیم طرف امریکایی تمایل به چنین ملاقاتی دارد یا نه؟ به نظر من نه. نه آن‌ها مایل به انجام چنین ملاقاتی هستند و نه چنین ملاقاتی برای ما وضعیت مناسبی ایجاد می‌کند.
هنوز دو ماه نیست که دولت چهاردهم تشکیل شده و حتی هنوز روسای برخی سازمان‌ها و استانداران تعیین نشده‌اند. برنامه‌ریزی برای ملاقات‌های مهم و حساس در مجمع عمومی سازمان ملل عمدتا زمان بیشتری نیاز دارد. اساسا بعید به نظر می‌آید چنین برنامه‌ریزی در دستور کار نمایندگی ایران در سازمان ملل از دوره ریاست‌جمهوری ابراهیم رییسی بوده‌باشد. اگرچه همیشه قرار‌ها و ملاقات‌ها و تماس‌های فوری می‌تواند هر نوع برنامه‌ریزی اولیه را تغییر دهد، ولی در صورتی که دو کشور خواهان این ملاقات باشند یا موضوع موردعلاقه‌ای در بین باشد. اکنون شرایط منطقه بیشتر موضوع افتراق بین ایران و قدرت‌های غربی است، تا موضوع اشتراک.
پس باید گفت بعید است که دولت امریکا علاقمند به چنین ملاقاتی باشد.
دولت ایران مایل است؟
به نظر می‌رسد دولت ایران نیز علاقه‌ای به چنین ملاقاتی ندارد و حتی اگر علاقمند بوده باشد بعید است که قابل برنامه‌ریزی باشد. علاوه بر آن مسعود پزشکیان به نظر نمی‌رسد رییس جمهور کار‌های خارق العاده باشد. بیشتر به نظر می‌رسد که سیاست او تغییرات بطءی و آرام باشد نه حرکت‌هایی که بخشی از بدنه سیاسی را علیه او بشوراند. یادمان نرفته که تماس تلفنی روحانی و اوباما نقطه عزیمت گروهی برای مخالفت جدی با دولت روحانی بود.
منافعی در آن هست؟
بیایید در ظرف واقعیت ببینیم که آیا چنین ملاقاتی نفعی برای ایران دارد؟ به زعم من نه، دولت جمهوری‌خواه ایالات متحده امریکا ۶ سال پیش از برجام خارج شد و قطار دیپلماتیک ایران را به سنگلاخ انداخت. دولت دموکرات امریکا با وقت‌کشی بالاخره به مذاکره تن داد، ولی نهایتا آن‌ها هم برجام را احیا نکردند و وضعیت به شکل فعلی درآمده که از برجام پوستی بی‌جان روی زمین افتاده به جا مانده است. حال ملاقات با بایدن به چه عنوانی قرار است صورت بگیرد؟ رییس جمهوری کشوری که فرصت احیای برجام را تلف کرد و اکنون هیچ نقشی در این توافق ندارد؟ عملا چنین ملاقاتی معنی ندارد.
علاوه بر این‌ها بایدن نهایتا سه ماه آینده بر سرکار است و در کشوری که درگیر انتخابات است مذاکره با بایدن تنها شرط‌بندی سر اسب بازنده است. چه آنکه کامالا هریس بر سر کار بیاید تازه ورق جدیدی از مسایل دو کشور باز می‌شود و اگر ترامپ رای بیاورد صحنه باید از نو چیده شود.
در چنین شرایطی اساسا پرسش و طرح اینکه آیا با بایدن ملاقاتی صورت می‌گیرد یا نه؟ اشتباه و طرح درخواست انباشته‌ای در فضای عمومی کشور است که بعد از گذر زمان دیگر عملی‌بودن یا نبودنش به بحث گذاشته نمی‌شود بلکه جزو لیست تقاضا‌های عملی نشده از دولت محسوب می‌شود.
چه می‌توان کرد؟
– در مقابل همه نه‌های بالای، در نیویورک ایران چه می‌تواند بکند.
– در مورد برجام ایران از پایبندی خود به این تعهد به رغم عدم وفاداری دیگر اعضا می‌تواند نهایت دفاع را بکند و آن‌را به عنوان یک مزیت مهم کشور در عرصه بین‌المللی عرضه کند.
– در مورد منطقه به یارگیری علیه رژیم اسراییل بپردازد و تعلل دیپلماتیک خود در سال گذشته را جبران کند. به‌ویژه با حوادث جدید در لبنان این مساله باید بعد مهمی از فعالیت‌های دیپلماتیک را شامل شود. اما این بعد از رایزنی‌ها باید محتوایی فراتر از ابراز نگرانی یا محکوم‌کردن اقدامات اسراییل داشته باشد. ایران باید نشان دهد که می‌تواند نقشی در حل مساله ایفا کند.
– در مورد اتهام ارسال موشک از ایران به روسیه و اتهام همدستی در جنگ روسیه و اوکراین، توان دیپلماسی ایران باید از خود اتهام‌زدایی کند. در گفتگو با هر کشوری، در حضور هر اندیشکده و مصاحبه‌ای که باشد باید این اتهام از ایران رفع شود تا تبعات خسارات سنگین آن بر کشور بار نشود.
– علاوه بر نکات بالا گفته، باید امیدوار باشیم که نیویورک فرصت جدیدی برای ایران باشد تا دستکم بتوان باب مذاکرات احیای برجام را باز کرد و برای شروع گفتگو‌ها به برنامه‌ریزی برای آغاز آن دست یافت. وضعیت فعلی به گونه‌ای است که حتی آغاز مذاکرات کار سختی به نظر می‌رسد. یعنی دور یک میز نشستن نمایندگانی از ۱+۴ به همراه اتحادیه اوپا، در حالی‌که روسیه یک سوی میز است و در مقابل اتحادیه اروپا، انگلیس، فرانسه و آلمان قرار دارند که عملا در جنگ اوکراین مقابل روسیه ایستاده‌اند.
– این نوبت از نشست سازمان ملل حتی فرصتی برای دست‌یافتن به این جمع‌بندی است که آیا مذاکرات را باید با همان ترکیب قدیمی ادامه داد یا از فرصت جنگ اوکراین و روسیه استفاده کرده و ترکیب را به شکلی مطلوب‌تر برای ایران نزدیک کرد.
– اگر تنها دستاورد سفر نیویورک پر ازدحام همین باشد که باب مذاکرات جدید باز شود، باید به تیم دیپلماتیک دولت دستمریزاد گفت. طبیعتا با رفع مشکل برجام، فرصت تازه‌ای برای بهبود رابطه ایران و امریکا ایجاد می‌شود. آن‌وقت می‌توان مطالبه ملاقات دو رییس جمهوری را داشت حتی اگر مقابل پزشکیان دونالد ترامپ باشد.
خلیج فارس: تصاویری از بدرقه رئیس جمهوری و همراهان او به نیویورک توسط دولتمردان را مشاهده می کنید.
به گزارش«خلیج فارس» به نقل از ایرنا؛مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهوری، جهت حضور در هفتاد و نهمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل، صبح یکشنبه (۱ مهر ۱۴۰۳) با بدرقه محمدرضا عارف، معاون اول رئیس‌جمهور، در راس هیئت عالی‌رتبه سیاسی، تهران را به مقصد نیویورک ترک کرد. در ادامه تصاویری بدرقه رئیس جمهور توسط دولتمردان را مشاهده می کنید.
خلیج فارس: مسعود پزشکیان با بدرقه معاون اول جهت عزیمت به آمریکا تهران را به مقصد نیویورک ترک کرد.
منبع:ایسنا
خلیج فارس:فروش و عرضه رسمی آیفون ۱۶ همزمان با آمریکا در امارات نیز آغاز شد.
خلیج فارس: رئیس جمهور فردا برای حضور در نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل نیویورک سفر می‌کند.
به گزارش«خلیج فارس» به نقل از ایسنا؛مسعود پزشکیان فردا؛ یکشنبه اول مهر ۱۴۰۳ در رأس هیأتی برای حضور در نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد به نیویورک سفر خواهد کرد.
رئیس‌جمهور پیش از سفر به نیویورک ابتدا برای نواختن زنگ مدرسه‌ای در یافت‌آباد به مناسبت آغاز سال تحصیلی به منطقه ۱۸ تهران می‌رود.
تعدادی از وزرا و معاونان رئیس جمهور و برخی نمایندگان مجلس رئیس‌جمهور را در این سفر همراهی می‌کنند.
پزشکیان بامداد سه‌شنبه به وقت تهران در نشست مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی خواهد کرد.
وی همچنین در حاشیه این نشست، دیدارهایی با برخی مقامات و سران کشورها خواهد داشت.
خلیج فارس:وزیر امور خارجه در صدر هیئتی به منظور شرکت در هفتاد و نهمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل وارد نیویورک شد.
به گزارش«خلیج فارس» به نقل از مهر؛ سید عباس عراقچی وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران در صدر هیئتی جمعه شب به وقت محلی (آمریکا) به منظور شرکت در هفتاد و نهمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد وارد فرودگاه جان اف کندی نیویورک شد.
هفتاد و نهمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل در سطح سران از روز سه‌شنبه برابر با 24 سپتامبر 2024 (سوم مهرماه 1403) در مقر سازمان ملل در نیویورک گشایش می‌یابد.
خلیج فارس:کنفرانس بین المللی بررسی مداخلات آمریکا در ایران به مدت چهار روز در تاریخ ۱۲ خرداد ۱۳۵۹ در تهران آغاز به کار کرد.
به گزارش«خلیج فارس»؛نمایندگان مجلس، دانشمندان و روزنامه‌نگاران و فعالین ضداستعماری در قالب هیئت‌های نمایندگی کشور‌های مختلفی مثل اتریش، دو آلمان شرقی و غربی، لبنان، پاکستان، مالزی، مکزیک، فیلیپین، سوئد، دانمارک، اسپانیا، لهستان، شیلی، شوروی، انگلستان، هلند، عربستان، آلبانی، مجارستان، ژاپن، هند، یوگسلاوی، آرژانیتن و الجزایر در این کنفرانس حضور داشتند.
این کنفرانس پیام امام که توسط صادق قطب‌زاده وزیر وقت امور خارجه و حضور هیات‌های مختلف از حدود ۵۰ کشور جهان آغاز شد. ۱۴ خرداد، میهمانان کنفرانس به دیدار امام در حسینیه جماران رفتند.
خلیج فارس: رضا فیض نوروزی و زهره مجابی، زوج بازیگر مشهور تلویزیون به آمریکا مهاجرت کردند.
به گزارش«خلیج فارس» به نقل از برترین ها؛رضا فیض نوروزی و زهره مجابی، بیشتر از ده سال است که از صحنه بازیگری کنار کشیده‌اند، علت این غیبت طولانی مهاجرت این دو بازیگر کهنه‌کار به آمریکا است، جایی که رضا فیض نوروزی درس بازیگری و کارگردانی خواند و بعد در سال هفتاد و شش به ایران بازگشت، بازگشتی که البته شانزده سال بیشتر طول نکشید و باز به مهاجرت به آمریکا منتهی شد. سریال دست بالای دست آخرین بازی این زوج مشهور در تلویزیون است.
خلیج فارس:روزنامه جمهوری اسلامی به انتقاد از دوستی ایران با روسیه پرداخت و عنوان کرد که روسیه کمتر از آمریکا به ایران جفا نکرده است.
به گزارش«خلیج فارس»؛این روزنامه نوشت: به گذشته تاریخی و تجاوز و تصرف خاکمان کار نداریم. از قرارداد تحمیلی ترکمانچای و گلستان هم چشم می‌پوشیم. حتی اشغال خاک میهنمان در جنگ دوم جهانی را هم فراموش می‌کنیم. تصرفِ تبریز و سپس حمایت تمام قد روس‌ها از عراق در جنگ تحمیلی را هم به رو نمی‌آوریم.
همه این‌ها به کنار. جفایی که در جامه دوستی در حق ما روا داشتند را چطور تحلیل کنیم؟ در ماجرای برجام و کارشکنی‌های گوناگون نواده‌های تزار در موضوع هسته‌ای را کجای دلمان بگذاریم؟ هی ما کوتاه می‌آییم و باز اینان در کاسه ما می‌گذارند. ما ندید می‌گیریم و اینان سرمه چشم می‌کنند.
آن از امضا گذاشتن پای بیانیه عرب‌ها علیه تمامیت ارضی ایران و این هم از هم پیاله شدن با علی‌اف و ماجرای کریدور زنگزور.
پا روی چیزی می‌گذارند که می‌دانند خط قرمز ماست. آیا این رسمِ التزام به توافقات راهبردی است؟! البته بسیاری از ما براساس تجربه از آنان امید همراهی نداریم هرچند توقعی چنین در شرایطی که هزینه همراهی با آنان از حساب ما کسر می‌شود، بیجا نیست. اما آنان آدم‌های به جایی نیستند که بتوان توقع به جا داشت. آنان – مثل همیشه – ما را به چشم سپر نگاه می‌کنند. به سفره ما با دهان باز نگاه می‌کنند و همزمان، منافع خود را در سبدهای مختلف می‌جویند.
اما بی‌توقعی از خود ماست که هر توقع روس‌ها را دولا پهنا برآورده کرده‌ایم. غرب دارد ما را به اتهام حمایت از روسیه در جنگ اکراین، یقه می‌گیرد و گلو می‌فشارد آن وقت روسیه هم با ماجراهایی چون جزایر سه‌گانه ایران و کریدور زنگزور ما را تحت فشار قرار می‌دهد.
دوستان «روسفیل» چه دارند که بگویند اما از دولت پزشکیان انتظار می‌رود هرگز بیش از آنچه روس‌ها روی میز می‌گذارند، به میان نیاورد. توقع است که در تعامل با همه کشورها به اولویت منافع ملی توجه داشته باشد. به هیاهوی «شرق‌زدگان» توجه نکند همان‌طور که حرفِ «غرب‌زدگان» را نمی‌شنود.
او باید و باید و هزار باید به منافع ایران فکر کند. برای به دست آوردن آن نیز از همه ظرفیت‌ها در تعامل با دیگر کشورها هم بهره گیرد. شمشیر ملت ایران باشد برای قطع دست‌های فزونخواه و پندارهای پر ولع. اما روس‌ها هم باید بدانند ما کارت بازی پوتین نیستیم. او باید بداند تا زمانی می‌تواند روی ما حساب کند که دفتر خود را برای حساب کردن ما باز بگذارد. جز این کند، با رفتار متقابل ما مواجه خواهد شد.
باید بدانند که تنها گزینه جهانی ما نیستند که ناچار در خانه آنان را بکوبیم. در جهان تعاملات، شریک فراوان است. قرار نیست در همراهی با همسایه شرقی، هر قیمتی گه بگذارند را نسنجیده چشم بگوئیم. از این خبرها نیست. خبر را به گوش آنان باید رساند که ما هم گزینه‌های جایگزین داریم. دور بزنند، دور می‌خورند.
روی خطوط قرمز ما پا بگذارند، خطوط قرمزشان را سیاه می‌کنیم. همان‌طور که وقتی در باره جزایر سه‌گانه، گزافه امضا کردند، صدای ما را درباره جزایر اشغالی «آوانگاری» ژاپن، شنیدند.