اخبار چرخان

مهرداد خدیر

اولین حکم مسعود پزشکیان در انتصاب محمد رضا عارف به عنوان معاون اول رییس جمهوری با استقبال مواجه شده و تنها انتقاداتی  به سن او وارد آمده که آن را هم در یکی از بندها توضیح می‌دهم چرا این نیز منفی نیست:1. نخستین پیام انتصاب دکتر عارف چنان که دکتر محمود صادقی نیز نوشته این است که نشان می‌دهد فهرست‌های منتشره در روزهای اخیر قرین به صحت نیست و می‌توان امیدوار بود دربارۀ وزیران نیز به رغم گزینه‌های مطرح شده افراد دیگری مد نظر باشند. اگرچه در موارد‌ی که واقعا انتخاب کمیته‌هاست افراد موجه فراوانی می‌توان یافت.

2. هر چند محمد رضا عارف 4 سال نماینده تهران در مجلس بوده اما شهرت اصلی او به خاطر 4 سال معاون اولی در دو‌لت دوم خاتمی است که به اذعان دوست ودشمن موفق ترین دولت بعد از انقلاب بوده است. درست است که در آن سال‌ها بر روزنامه‌نگاران بسیار سخت گذشت اما آن به خاطر نقش سعید مرتضوی بود که می‌بست و می‌گرفت و ربطی به دولت نداشت. هم شاخص‌ها مؤید این واقعیت است هم قیمت دلار و هم کافی است از دوست و آشنا بپرسید یا خودتان به یاد آورید در کدام دوره امکان خانه‌دار شدن و خرید خودرو و سفر خارجی فراهم‌تر بود؟

3. انتصاب آقای عارف به منزلۀ وفاداری به آقای خاتمی است. چک سفید رهبر اصلاحات به حسن روحانی در سال‌های 92 و 96 سبب شد او خود را نسبت به اصلاح طلبان متعهد نداند و دست و‌ بال اسحاق جهانگیری معاون اول را هم باز نگذارد. این احتمال جدی است که بر سر تعیین معاون اول اتفاق نظر وجود نداشت و حتی کار گره خورده بود و با حضور خاتمی در پاستور آن هم بعد از 19 سال گره باز شد.

4. عارف، زاده و بالیدۀ یزد است. مردمان کویری استغنای خاصی دارند. او آرد خود را بیخته و الک خود را آویخته و در دانشگاه مشغول بود و مشخص است که اگر به عرصه اجرا آن هم در این سطح پرمشغله و انتظار بازگشته کیسه‌ای ندوخته است.

5. به لحاظ شخصی و با شاخص های علمی آدم باهوشی است. با خروج گسترده نخبگان متوسط ضریب هوشی جامعه پایین آمده و مدیریت انحصاری و واپس گرا از هوش متوسط جامعه هم پایین تر است و دیدیم که ذوق زیبایی شناسی هم ندارند و لباس ورزشکاران المپیکی را چگونه طراحی کرده اند. حضور فردی با هوش بالاتر از متوسط مدیران می تواند نوید‌بخش رها شدن از چنگال مدیران کم مایه با ضریب هوشی پایین‌‌تر از متوسط ایرانیان باشیم که تزریق و تحمیل آن در سه سال اخیر و در دولت سابق (بله حالا دیگر می‌گوییم سابق) سرعت گرفته بود.

 6. به سن عارف ایراد می گیرند. بله متولد 1330 است. یعنی 73 ساله است و این سن از سن بازنشستگی بیشتر است و تا سن امید به زندگی فاصلۀ زیادی ندارد. اما سیاست‌مدار فوتبالیست نیست و مدیر موسپید کمتر دست به کار آبروبر می‌زند.

7. عارف در سال 92 نامزد انتخابات ریاست جمهوری بود و ر‌وزهای پایانی به خواست خاتمی انصراف داد. البته حق او بود که به خاطر نقشی که در پیروزی حسن روحانی ایفا کرده بود پاداش درخوری بگیرد ولی این اتفاق نیفتاد و نهایت لطف رییس جمهور پیروز به او این بود که مدتی بعد در سفر به یزد همراه رییس جمهور بود! جنس عارف اجرایی بود نه مجلس و مقننه و حس او در مجلس مثل حس باقر قالیباف است که بیشتر اهل کارهای اجرایی است نه نشستن در مجلس. از این رو معاون اولی با روحیات او سازگارتر است تا نمایندگی. خاصه این که شأن او به عنوان نمایندۀ اول تهران رعایت نشد.

8. از 88 به این طرف ضربات فراوانی که به اصلاح‌طلبان وارد شده آنان را از کادرسازی بازداشته است. تنها در یک نمونه جبهۀ مشارکت اعضا و هواداران فراوانی داشت ولی آن قدر کار سیاسی را پرهزینه کردند که فعالیت سیاسی به منزلۀ کاری ضد انقلابی تلقی می‌شد و جز در نهادهای خاص و دانشگاه امام صادق مسیر ارتقا متصور نبود. این نقیصه را تا حد زیادی عارف با دوراندیشی و تشکیل بنیاد امید ایرانیان جبران کرده است. به یادآوریم اولین دیدار مسعود پزشکیان بعد از پیروزی با دکتر عارف بود و در آن بیش از بحث معاون اولی امکان تأمین مدیر از بنیاد امید ایرانیان مطرح شد. به بیان روشن‌تر عارف یک نفر نیست. یک عقبۀ مدیریتی و لجستیکی در بنیاد امید ایرانیان دارد.

9. همان‌گونه که محمد جواد ظریف تنزه طلبی نکرد و اصطلاحا کت درآورد و به صحنه آمد محمد رضا عارف هم به شکل دیگری کت درآورده است. هر چند مانند ظریف فریاد برنیاورده “هیهات من چای دبش” و تارهای صوتی او از شدت فریاد بر سر گروه فشار آسیب ندیده و بعد از پیروزی حکم گرفته ولی این هم نوعی خارج شدن از تنزه طلبی است چون تا کسی مسؤولیت می گیرد نهادهای مختلف زندگی او را می کاوند و بابت همه چیز باید توضیح دهد. اگر این شرایط نبود و کیهان کمین ننشسته بود چهر هایی چون غلامحسین کرباسچی و صفایی فراهانی  هم گزینه‌های مناسبی برای معاون اولی بودند و در این فضای انصراف و امتناع اگر عارف هم نمی پذیرفت کار گره می‌خورد و از این حیث می‌گوییم تنزه طلبی نکرد و وارد گود شد.

10. به سن اشاره شد. از وجه دیگر هم قابل توضیح است. حضور عارف میانگین سنی کابینه را بالا می‌برد. از این رو نیاز به وزیرانی حول و حوش 40 تا 50 سال را بیشتر کرده است. فراموش نکنیم اوایل جمهوری اسلامی و در دولت‌های شهید رجایی و شهید باهنر و مهندس موسوی جوانانی چون محمد علی نجفی و محسن نوربخش و حسن غفوری‌فرد و احمد توکلی تنها 30 سال داشتند که وزیر یا واجد مسوولیت‌هایی در حد وزیر شدند و حالا به آذری جهرمی 43 ساله هم هنوز می‌گویند وزیر جوان! بنا براین  73 ساله بودن دکتر عارف اتفاقا امید به جوان شدن کابینه را بیشتر کرده است نه کمتر.

11. با این که دکتر حسن ابراهیم حبیبی شخصیت برجسته‌ای بود اما انتصاب او به عنوان معاون اول سید خاتمی در سال 76 آب سردی بود بر سر کسانی که به انتصاب کرباسچی یا بهزاد نبوی دل بسته بودند. حبیبی معاون اول هاشمی رفسنجانی بود و انتصاب او با پیام تغییر سازگار نبود و به همین خاطر همین محمد رضا عارف در 50 سالگی جای او را در دولت دوم گرفت. با این نگاه اگر شایعات درست بود و برخی دیگر منصوب می‌شدند چه بسا امید به تغییر را زایل یا ضایع می‌کرد.

12. پزشکیان حوصلۀ جلسات متعدد و رعایت تام و تمام پروتکل‌ها را ندارد. نوعی بی‌قراری در او هست و به خاطر همین در 16 سالی که در مجلس بود هم یک جا آرام و قرار نداشت. حضور عارف او را آزاد می‌کند و در حکم رییس جمهور آمده که یکی از مأموریت‌های او ادارۀ جلسات هیأت دولت است. رییس دفتر ( حاجی‌میرزایی) هم سابقه دبیری هیأت دولت روحانی را قبل از مسوولیت وزارت آموزش و پرورش دارد. این دو می‌توانند پزشکیان را از محدود شدن در جلسات و کمیسیون های دولت نجات دهند تا به رایزنی با ارکان قدرت و سرکشی به امور و دیدار با کارشناسان و نشستن پای صحبت آنان بپردازد. یادمان باشد پزشکیان نه منجی که قرار است میانجی باشد.

13. با این حکم گزاره یا انگاره دولت سوم روحانی هم که از دهان آن دو نفر – زاکانی و قاضی زاده هاشمی – در مناظره‌ها نمی‌افتاد به کلی باطل شده است. هر چند آن دو با  رفتار و گفتار سخیف مدعاهای خود را پیشتر باطل کرده بودند.

14. سرانجام این که هر قدر اشتهار محمد رضا عارف به سکوت با جایگاه نمایندگی نامتناسب بود و تعبیر خود او (‌سکوت معنی‌دار) که البته ناظر به قبل از مجلس بود اسباب طنز هم شد معاون اولی اما جای هیاهو نیست و مستلزم سکوت است. با این توضیح که عارف بعد از اعتراضات مهسا به توصیه شیخ اجل عمل کرد که خاموشی همیشه هم نیکو نیست و دیدیم که به اخراج استاد دانشگاه شریف نه تنها اعتراض کرد که اعتراض خود را با استعفا ابراز کرد.

*ردیف کردن 14 دلیل در استقبال از انتصاب او به معاونت اولی دولت چهاردهم البته به این معنی نیست که قرار است زین پس قربان صدقه او برویم یا با او صنمی داریم. در استقبال از یک انتصاب بود و عملکرد بعدی جداگانه قابل بحث و نقد است.

منبع: عصرایران

خلیج فارس: لباس رسمی کاروان المپیک ایران برای شرکت در افتتاحیه پاریس نمونهٔ بسیار خوبی است تا نشان دهد نبودِ سیستم تا چه اندازه لطمه زننده است. آخر یعنی چه که هر 4 سال یک بار باید این داستان لباس زشت کاروان اعزامی ایران به المپیک تکرار شود؟ ۴ سال وقت دارند و  آخر سر لباسی که رونمایی می‌شود همین افتضاحی است که داریم می‌بینیم؟! عصرایران نوشت: امروز المیرا شریفی مقدم در تلویزیون به طعنه گفت: کاروان ورزشی تیم ایران انگار کادر پزشکی دیگر ورزشکاران بودند ولی واقعیت این است که این هم نیست و از این هم بدتر است.

از المپیک لندن 2012 ، ریو دو ژانیرو 2016 ، لندن 2021 ( که به دلیل کرونا یک سال دیرتر برگزار شد) تا همین روز گذشته در پاریس این قضیه لباس‌ها و طراحی‌های عجیب و غریب و زشت آنها همواره تکرار شده است.

حیرت آور است که وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک در این 3 سال گذشته نتوانسته‌اند یک لباس شکیل و در شأن تیم اعزامی ایران برای المپیک پاریس فراهم کنند!

مگر کسی می‌تواند آن افتضاح المپبک ریو دو ژانیرو را فراموش کند که عاقبت در دقیقه 90 با هزار بدبختی جمع شد؟ حالا چرا باز هم باید شاهد تکرار چنان موقعیتی باشیم؟

البته این بار تا ورزشکاران به پاریس نرسیدند حتی یک عکس یا تصویر هم از لباس منتشر نکردند تا دیگر جای هیچ حرف و سخنی باقی نماند و لباس‌ها را به ورزشکاران بدهند و بگویند همینی است که هست و باید بپوشید!

باید شفاف اعلام شود طراح این لباس تیم اعزامی ایران چه کسی یا چه شرکتی است و برای این طراحی چه پولی هزینه شده است. چون یک دانش آموز علاقه‌مند به طراحی لباس هم اگر طرح می‌داد نتیجه بسیار بهتر از این می‌شد.

در این قضیه در وهله اول وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک که مسئولیت اصلی را بر عهده دارند باید در این قضیه پاسخ‌گو باشند والا فقط و فقط بی احترامی به ورزشکاران و مردم ایران بوده است.

وزارت ارشاد کارگروه ساماندهی مد و لباس دارد و هر سال هم جشنواره‌های مختلفی برگزار می‌کند. آیا در تمام این کشور نمی‌توانند یک طراح برای لباس‌های المپیک کاروان ایران پیدا کنند؟

بهرنگ علوی بازیگر سینما و تلویزیون با کنایه یک استوری در صفحه اینستاگرام منتشر کرد و نوشت: «با آرزوی موفقیت برای تیم تزریقات»

وقتی این قضیه تاسف برانگیزتر می‌شود که ببینیم و بدانیم این حضور تا چه اندازه به چشم تمام مردم دنیا می‌آید و کشورهای به مراتب کوچک‌تر و کم توان‌تر از ایران در این بخش تا چه اندازه موفق‌تر عمل کرده‌اند.

برای مثال بر کسی پوشیده نیست مردم فلسطین در این 9 ماه گذشته با چه اتفاقات و ناملایمات انسانی دست و پنجه کرده‌اند ولی وقتی نمایندگان آنها در المپیک را می‌بینیم کاملا مشهود است که چه طراحی و تفکری پشت لباس رسمی آنها قرار دارد و اتفاقا هم بسیار مورد توجه جهانیان قرار گرفته است.

مقایسه لباس تیم المپیک ایران و فلسطین

المپیک مهمترین اتفاق ورزشی برای تمام ورزشکاران جهان است و هر چهار سال یک‌بار با این لباس‌های زشت، از همان روز افتتاحیه روحیه و اعتماد به نفس ورزشکارانمان را کاملا تخریب می‌کنیم بعد هم انتظار داریم بهترین مدال‌ها را هم با خود به خانه بیاورند.

اینجا دیگر حرف از سلیقه و یا کاهلی یک نفر و یا گروه از مدیران و مسئولان نیست، به صراحت بگویم وقتی این رویه مدام تکرار می‌شود دیگر این شائبه قوت می‌گیرد که این یک استراتژی است. استراتژی زشت نشان دادن ورزشکاران ایرانی. 

این قضیه واقعا دیگر قابل چشم‌پوشی نیست، به چه زبانی بگوییم؟

خلیج فارس: جانشین محترم نیروی انتظامی درباره گشت ارشاد گفته است: طرح نور تعطیل بردار نیست زیرا امر به معروف و نهی از منکر یکی از فروع دین است و نمی توان فروع دین را تعطیل کرد.

سردار قاسم رضایی این را هم گفته است که تغییر دولت‌ها خللی در اجرای طرح نور به وجود نمی‌آورد.

4 نکته در این باره قابل تأمل است:

1 – امر به معروف و نهی از منکر، از فروع دین است؛ این سخن درستی است ولی برخلاف آنچه سردار گفته، می توان در مواقع خاص و برای حفظ نظام اسلامی، حتی فروع دین را نیز تعطیل کرد.

امام خمینی (ره) سخن معروفی دارند که حفظ نظام از نماز بالاتر است و در شرح این سخن، مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی که وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علیمه قم است چنین می نویسد:
“بي ترديد در انجام نماز مصلحتي وجود داشته است كه خداوند آن را واجب كرده است، اما گاهي به خاطر امر ديگر اين فريضه الهي تعطيل و ساقط مي گردد، مثل اينكه حاكم اسلامي حكم حكومتي به تعطيل نماز صادر نمايد، ويا اگر كسي انسان را مجبور به ترك نماز كند، در اين صورت نماز ساقط مي شود. درحفظ نظام اسلامي مصالح مهم تر وجود دارد، كه مصلحت آن بيشتر از مصلحت نماز است. بر اين اساس است كه حاكم اسلامي- با توجه به قاعده اهم ومهم – مي تواند احكام را – با توجه به مصالح عمومي – تغبير و يا تعطيل نمايد، مانند اينكه امام راحل با شرايط كه به وجود آمد، حكم به تعطيل حج نمود.”

پس فارغ از بحث گشت ارشاد و طرح نور و امر به معروف و نهی از منکر و فقط از منظر فکری و فقهی، می توان با توجه به مصالح عمومي “عنداللزوم” حتی نماز را هم که “ستون دین” است تعطیل کرد چه برسد به فروع دیگر!

2 – امر به معروف و نهی از منکر، از فروع بسیار مترقی دین است ولی گشت ارشاد – که اخیراً نامش را گذاشته اند طرح نور – اساساً ربطی به امر به معروف و نهی از منکر ندارد. گشت ارشاد یک فرایند سازمانی در مجموعه نیروی انتظامی است که بعضی اوقات با دستور فرماندهان این نیرو، اجرا می شود و خیلی وقت ها هم خبری از آن نیست و حال آن که اگر مصداقی از یک فریضه دینی بود، هیچگاه نباید تعطیل می شد کما این که فریضه نماز در این نهاد انتظامی همواره اقامه می شود و این گونه نیست که گاه  باشد و گاه نباشد.

امر به معروف و نهی از منکر که در شرع، تکلیف دینی و در قانون اساسی، وظیفه ای همگانی شمرده شده است، شرایط ، مراتب و آدابی دارد.
اغلب فقها و از جمله امام خمینی (ره) این موارد را جزو شرایط امر به معروف و نهی از منکر می دانند:

1. شناخت به معروف و منکر
2. احتمال تأثیر امر به معروف و نهی از منکر
3. اطلاع‌داشتن ناهی منکر و آمر به معروف از تکرار گناه یا ترک معروف از سوی مکلف
4. نبود مفسده در امر و نهی.

و نیز مراتب امر به معروف و نهی از منکر را چنین توضیح داده اند:

مرحله اول

مرحله اول انجام کاری است که نشان‌دهنده بیزاری و انزجار قلبی از منکر باشد. خود این مرحله در درون، درجات و مراتبی دارد؛ مانند روگردانیدن، اخم‌کردن و چهره درهم‌کشیدن، کناره‌گیری و ترک معاشرت. هر یک از این موارد نشان‌دهنده مرتبه‌ای از انزجار قلبی است. اگر مراتب اولیه، اثر لازم را جهت ترک منکر به همراه داشته باشد، استفاده از مراتب بعدی جایز نیست.

مرحله دوم

مرحله دوّم امر و نهی زبانی است که از درجات پایین‌تر، مانند ارشاد و نصیحت با نرمش و مهربانی شروع می‌شود و تا مراتب بالاتر ادامه می‌یابد. اگر درجات اولیه این مرحله تأثیرگذار باشد، استفاده از مراتب بعدی، مانند گفتار تحکم‌آمیز و همراه با خشونت و بالابردن صدا و ترسانیدن جایز نیست.

مرحله سوم

مرحله سوّم توسل به زور و نیروی بازدارنده است که دارای مراتب شدید و ضعیف مختلفی است و باید با حفظ سلسله‌مراتب از آن استفاده کرد.

البته باید تصریح داشت که توسل به زور و مداخله فیزیکی مختص منکرات خاصی است که امام (ره) از آنها تحت عنوان “قتل نفس محترم و ارتکاب زشتی ها و کبایر هلاک‏‎ ‎‏کننده” نام برده است.

از سوی دیگر، امر به معروف و نهی از منکر آدابی دارد که امام‌ خمینی به برخی از آنها اشاره کرده‌است. ایشان از خطاب خداوند تعالی به موسی(ع)، و هارون(ع)، که دستور می‌دهد با فرعون سرکش با نرمی و ملاطفت سخن بگویند، نتیجه می‌گیرد آمر و ناهی باید از رحمت رحیمیه الهی به قلب خود بچشاند و با حس رحمت و انسان‌دوستی و برادری، به امر به معروف و نهی از منکر اقدام کند و به دنبال خودنمایی و تحمیل امر و نهی خود نباشد و با شیرینی حسن خلق و مدارا، تلخی و ناگواری امر و نهی را جبران کند. زیبنده است آمر به معروف، خود عمل‌کننده به معروف باشد و ناهی از منکر، تارک منکر باشد و با قصد قربت، مانند پزشکی دلسوز به نجات گناهکار و اجتماع بیندیشد، تا امر و نهی او نتیجه‌بخش شود.

حال سردار بگوید در گشت ارشاد یا همان طرح نور که مدعی اند مصداق فریضه امر به معروف و نهی از منکر است، کدام یک از شرایط، مراتب و آداب پیش گفته رعایت می شود؟

همان طور که ذکر شد، یکی از مهم ترین شرایط امر به معروف و نهی از منکر “احتمال تأثیر” است. سال هاست که در مقوله حجاب با روش پلیسی رفتار می شود، آیا وضع حجاب در این سال ها از نظر برخورد کنندگان بهتر شده با بدتر؟

جواب مشخص است و از این رو بدیهی است که نه تنها احتمال تاثیر مثبت نمی رود بلکه قطعاً اثر منفی نیز دارد. در واقع، روش مالوف کنونی، بهترین مدل برای بیزار کردن بانوان و به ویژه دختران جوان از حجاب است و شگفتا که برغم این همه آزموده شدن، باز هم بر ادامه اش اصرار می ورزند؛ گو این که “احتمال تأثیر” را که در رساله ها آمده، اعم از تاثیر مثبت و منفی می دانند!

این که دختری را به خاطر نوع پوشش، بگیرند و او را در حالی که از ترس جیغ می زند، کشان کشان به سمت ون پلیس ببرند و داخل آن بیندازند یا خودرویی را به دلیل آن که سرنشین اش، مثلاً روسری ندارد توقیف کنند، حداکثر می تواند یک دستورالعمل پرمناقشه انتظامی باشد نه امر به معروف و نهی از منکری که در دین آمده است.
اگر هم منظورشان تذکر لسانی است که نیازی به این همه طرح و جار و جنجال نیست.

3 – سردار رضایی گفته است: تغییر دولت‌ها خللی در اجرای طرح به وجود نمی‌آورد.
آقای مسعود پزشکیان، رئیس جمهور منتخب، در دوران رقابت های انتخاباتی، بر مخالفت خود را ادامه فعالیت گشت ارشاد به صراحت تمام تاکید کرده و حتی طرح نور را “طرح تاریکی” نامید. مردم نیز به این گفتمان رأی دادند و کیست نداند بخش عمده ای از آن 50 درصدی هم که رای ندادند، با این موضع او همراه اند.
بنابراین، اراده اکثریت که در رأی مردم متجلی شده است، جمع شدن گشت ارشاد و طرح نور است. اگر قرار باشد مردم از بین گفتمان های مختلف به یکی رأی دهند و بعد، اداره امور جامعه بر همان پاشنه قبلی بچرخد و خلاف اراده مردم محقق شود، دیگر چه نیازی است به انتخابات و جمهوریت و مردم سالاری؟!

مردم هر کشوری، تصمیم گیرندگان اصلی درباره نحوه اداره سرزمین شان هستند و ایران نیز از این اصل بدیهی مستثنی نیست؛ حتی قوانین نیز باید در چارچوب خواست و اراده مردم تصویب شوند و الّا، هر چند نام شان قانون باشد، ولی روح شان، اجبار است و نتیجه شان خسران سه گانه برای واضع و مجری و مردم.

4 – سردار در بخش دیگری از سخنان خود به نکته مهم دیگری اشاره کرده است: “قوانین بازدارندگی لازم را ندارند، این موضوع اقتدار پلیس را هم زیر سؤال می برد.”
این حرف درستی است و اگر قانون – قانون به معنای واقعی کلمه – ضمانت اجرا نداشته باشد اقتدار پلیس هم زیر سوال می رود، مثلاً اگر قانون سرقت بازدارنده نباشد و پلیس امروز دزدی را بگیرد و چند روز بعد او را در حال پرسه زدن در خیابان ها ببیند، حتماً اقتدارش خدشه دار می شود که قطعاً به زیان جامعه است.
حال از جانشین محترم نیروی انتظامی یک سوال می پرسیم و بحث را به پایان می رسانیم: آیا پلیسی کردن موضوع پوشش زنان و دختران، به اقتدار پلیس کمک کرده یا از آن کاسته است؟!
منبع:عصرایران

خلیج فارس: یک اظهارنظر نسنجیده از مسعود پزشکیان در سخنرانی روز یک شنبه در مجلس با واکنش‌های متفاوتی در فضای مجازی مواجه شد. در این باره دو نظر وجود دارد، یکی پروژه براندازها و مخالفان داخلی برای بی‌اعتبار کردن رئیس جمهور منتخب مردم و دیدگاه بعدی این است که پزشکیان هنوز آمادگی صحبت کردن در جایگاه یک رئیس جمهور را ندارد و روی حرفهایش مسلط نیست.

در ادامه به بررسی این دو نظر خواهیم پرداخت:

نظریه اول: 

روزنامه هم‌میهن در واکنش به این انتقادات موضع متفاوتی گرفت: اظهارات مسعود پزشکیان در مجلس، با واکنش گسترده‌ای مواجه شد و این شبهه را شکل داد که او گفته به دهان تحریمی‌ها و مردمی که رای نداده‌اند، مشت محکم زدیم! این درحالی است که بررسی‌های کانال تلگرامی راهبرد نشان می‌دهد وی چنین مطلبی نگفته است.

عین جمله پزشکیان در آن جلسه در مجلس چنین است: «امیدوارم خدا ما را شرمنده مردم عزیزی که علی‌رغم تبلیغات آمدند و مشت محکمی بر دهان دشمنان که در خارج و داخل نشسته بودند زدند، نکند.» آنچه پزشکیان گفت معطوف به رسانه‌هایی بود که تبلیغات می‌کردند. پزشکیان در پی این نقدها و ادعاها در حساب کاربری‌اش در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «بازتر شدن فضای سیاسی و افزایش مشارکت یک بازی برد-برد برای مردم و حاکمیت است.

دشمنان مردم ایران تمام تلاش‌شان را کردند تا نگذارند مردم پای صندوق‌ها بیایند. حساب مردم شریفی که به هر دلیلی ناراضی هستند، از دشمنان و بددلان جداست. وظیفه ‌دولت ایران پیگیری مطالبات بحق تمام مردم است.»

نظریه دوم:

کانال تلگرامی سهند ایرانمهر هم به نوعی این صحبت‌های پزشکیان را ناشی از جو ریاست جمهوری دانست: پدرم می‌گفت دهه شصت به اتفاق پدربزرگ مادری‌ات سوار اتوبوس بودیم و از سفر مشهد برمی‌گشتیم. پدربزرگت خسته از سفر، بنای غرولند و گلایه از زمین و آسمان گذاشت که این چه وضع جاده است؟ این چه وضع مملکت‌داری است؟ این چه وضع هواست؟ که ناگهان اتوبوس متوقف شد و خبرنگار صدا و سیما با دوربین همراه داخل شد و در کسری از ثانیه میکروفون را جلوی دهان پدربزرگت گرفت و پرسید:«حاج آقا سفر چطور بود؟». 

ایشان هم بی‌هیچ تامل و مکثی گفت:«همه چی بسیار عالی بود!». خبرنگار انگار که آمده بود چیزی را ثابت کند و اعترافش را هم گرفته باشد به همین جواب اکتفا کرد و رفت. پدرم می‌گفت از پدربزرگت پرسیدم:«حاج آقا! اون همه انتقاد و گلایه چی بود و این جواب درجا چی بود؟».پدربزرگت با شرمندگی گفت:«والله نمی‌دونم چی شد اصلا خودمم حرفی که جلو دوربین رو گفتم قبول ندارم اما لاکردار نمی دونم اون دسته بیل چی بود همچین که گرفت جلو دهنم حرفایی که میکرفون می‌خواست از حلقومم اومد بیرون».

جناب پزشکیان در مناظره‌های انتخاباتی خود را نسبت به کسانی که قصد مشارکت در انتخابات ندارند٬ دغدغه‌مند نشان می‌داد و می‌گفت باید صدای آنها را شنید و ما مسئول این عدم مشارکتیم. پس از انتخابات هم در اولین سخنرانی گفت که می‌خواهد «صدای آن ۶۰درصد باشد» و حالا وقتی پشت تریبون مجلس قرار می‌گیرد از «مشت محکم» می‌گوید. هواداران رییس‌جمهور می‌توانند کلی بحث کنند که:«منظورش فلان بوده است/ خیلی نباید وسواس داشت و خرده‌گیر بود/ آقای پزشکیان ته ذهنش می‌داند چه می‌خواهد و خواست شسته رفته‌ای دارد اما به اصطلاح عامیانه «کیلویی» حرف می‌زند/ یا به قول پدربزرگ ما: «بعضی چیزها و بعضی جاها کاری می‌کنند که بعضی حرف‌ها ناخوداگاه از حلقوم آدم می‌زند بیرون!»

همه این حرف‌ها را تا مدتی می‌توان به گوش جان نیوش(!)کرد و نشنیده گرفت یا برای مردم توجیه کرد اما یک واقعیت را نباید از نظر دور داشت که «کلمه» چیز بسیار مهمی است و برای کسی در چنین جایگاهی به مراتب مهم‌تر.

مشاوران آقای پزشکیان «باید» او را متوجه بار معنایی کلمات و مقید به «پرنسیپ»(اصولمند) سیاسی کنند. منظور از بارمعنایی کلمات این است که  فی المثل یادآور شوند در زبان فارسی یا دایره لغات در سپهر سیاسی ایران «مشت محکم» دقیقا چه معنایی می‌دهد و «من صدای آن ۶۰ درصد هم هستم»یا «ما مسئول قهر مردمیم» چه معنایی دارد؟  پرنسیپ داشتن هم به این معناست که ایشان به جای غریزی سخن گفتن، نسبت به آنچه که می‌خواهد «خودآگاهی» داشته باشد و اصول و ملزومات آن را در رفتار و گفتار هم نشان بدهد.