مقاله

کودکان گل های خوش بوی بهشت و حلقه های زنجیره تداوم زندگی نوع انسان، اشرف مخلوقات و خلیفه خداوند بر روی زمین و گرمی بخش زندگی خانواده ها و آینده سازان کشورها و جهان می باشند.

برای ساختن و داشتن جهانی امن، آزاد و عدالت محور توجه به تربیت، پرورش و امنیت و حقوق کودکان جهان، اصلی اساسی و حیاتی است .حقیقتی که اکنون در جهان بویژه در کشورهای در گیر جنگ و خشونت و فقر کمتر شاهد آن هستیم.

خشونت علیه کودکان بدلیل نادیده گرفتن حقوق کودک در کشورها انجام می پذیرد. حقوق کودک ذیل حقوق بشر تعریف می‌ شود.
متاسفانه امروز در گوشه و کنار جهان این مهم توسط بسیاری از کشورهای که در زبان و نه در عمل خود را مدافع حقوق بشر می دانند، به وضوح نادیده گرفته می شود.

کودکان بد سرپرست یا کار، ساکن در کشورهای در گیر جنگ و خشونت و نیازمند داروهای خاص و فقر مالی و غذایی بدلیل تحریم های برخی از کشورها را می توان در زمره کودکان قربانی خشونت قلمداد نمود.

نمونه بارز و به روز خشونت علیه کودکان را می توان به وضوح امروز در سرزمین اشغالی فلسطین توسط رژیم صهیونسیتی مشاهده نمود.

قریب بیش از 20 هزار کودک طی هشت ماه گذشته در غزه بوسیله رژیم صهیونسیتی به شهادت رسیده اند.

رژیمی که مورد حمایت برخی از کشورهای به اصطلاح مدعی حقوق بشر است. کشورهای که در برابر نسل کشی که در غزه اتفاق می افتد سکوت اختیار نموده اند.

نابرابری توزیع امکانات آموزشی ، بهداشتی ، تفریحی و … را به تعبیری می توان خشونت علیه کودکان دانست.

به امید جهانی امن برای کودکان و آینده انسان.

انقلاب اسلامی ایران که در بهمن 57 به رهبری فقیه دوراندیش و مجتهد زاهد امام خمینی(ره) و با همراهی خیل عظیم و متنوع مردمی به ثمر نشست، همواره کوشیده تا پاسدار و پاسبان سرمایه اصیل خویش یعنی توده‌های مردمی باشد. بی‌تردید و گمان، برگزاری انتخابات‌ بهترین و موثرین معبر برای شراکت دائمی و واقعی مردم در جریان تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری حاکمیتی برای به‌زیستی و توسعه شاخص‌های زندگی سعادت‌مندانه بوده و هست.

نیک بختانه جمهوری اسلامی در 45 سال از عمر و حیات خویش، با برگزاری سی و نه انتخابات و رفراندم گوناگون، کارنامه‌ای ممتاز از مردم سالاری دینی و مشارکت ملت در سرنوشت خود به یادگار گذاشته است.

به دلیل جفرافیای گسترده وطن و آب و هوای متنوع در چهار سوی این نقشه گربه‌سان، مجریان انتخابات از ابتدا در تصمیمی عاقلانه و آگاهانه، زمان برگزاری انتخابات‌ها را در فصل زمستان و بهار، جایگذاری کرده‌اند تا همه مردم بتوانند با آسایش بیشتری، بر پای صندوق‌های رای حضور یابند. اما با این وجود، به دلیل برخی از حوادث، مجریان مجبور به تغییر تقویم شده‌اند.

از 39 انتخابات پیشین، سی حماسه در فصل بهار و زمستان رقم خورده و 9 بار مردم در 2 فصل همسایه تابستان و پاییز، بر پای صندوق‌های رای حاضر شده‌اند. با وجود اینکه بر اساس تقویم عادی می بایست چهلمین انتخابات در بهار سال آتی شمسی برگزار شود، اما چون دست تقدیر چنان شد که رییس جمهور و یاران کاروان خدمت، خلعت شهادت را پوشیده و شربت شهادت را نوشیده و به جاودانی همیشگی برسند، انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری با تعجیل به هشتمین روز از تابستان سال جاری موکول شده است.

به بهانه تابستان انتخاباتی پیش‌رو، در این نوشتار کوتاه، نگاهی کوتاه و گذرا به انتخابات‌های تابستانی در عهد جمهوری اسلامی می‌اندازیم:

 مرداد 85؛ مجلس خبرگان قانون اساسی

هنوز شش ماه از شکل‌گیری انقلاب اسلامی ایران نگذشته بود تا پس از برگزاری رفراندوم تعیین حکومت، دومین وعده بزرگ امام امت برای مشارکت مردم در سرنوشت‌شان محقق شود تا حدود 10 میلیون و هشتصد هزار ایرانی در دوازدهم مرداد سال 58، نمایندگان خود را برای نگارش قانون اساسی جدید انتخاب کنند. هر چند مقبولیت و مشروعیت بنیانگذار فقید انقلاب آن چنان محکم بود که ایشان می‌توانست گروهی را برای نگارش قانون اساسی بگمارد و خروجی کار آنها را برای اجرا ابلاغ کند و جامعه نیز مشتاقانه، کلام وی را بپذیرد، اما امام(ره) نه تنها متن پیش نویس قانون اساسی را به رای عمومی گذاشت، بلکه نمایندگان مجلس قانون نویس را نیز به نظر و اراده مردم واگذار کرد.

ملت نیز در میانه تابستان و در 12 مرداد 58 که زمین و زمان، اسیر خشم گرمای خورشید بود، با حضور در شعب به 75 نفر رای دادند که در این میان می‌توان به افراد شاخصی همچون شهید بهشتی، مرحوم منتظری، شهید باهنر، مرحوم سید محمود طالقانی، شهید رجایی، شهید حسن آیت، شهید عبدالحسین دستغیب، سید عبدالکریم هاشمی نژاد، مرحوم آیت‌الله مشکینی، مرحوم آیت‌الله خزعلی، مرحوم علی اکبر پرورش، مرحوم ربانی املشی، شهید ربانی شیرازی، مرحوم آیت‌الله صافی گلپایگانی، مرحوم عباس شیبانی و مرحوم آیت الله محمد یزدی اشاره کرد که همه این نیک‌نامان رخ در نقاب خاک کشیده‌اند. از اعضا این مجلس که همچنان آفتاب عمرشان گرما افروزی می‌کند و دفتر حیات‌شان گشوده و گشاده است، می‌توان از حضرات آیات جوادی آملی، مکارم شیرازی و سبحانی یاد کرد.

نمایندگی مردم استان بوشهر در این مجلس را مرحوم سیدمحمدحسن نبوی بر عهده داشت. ایشان بعدها به نمایندگی مردم استان در دوره اول مجلس خبرگان رهبری و نمایندگی مردم بوشهر، گناوه و دیلم در دوره‌های اول، دوم و سوم مجلس شورای اسلامی نیز رسید.
مجلس خبرگان قانون اساسی در 28 مرداد 58 فعالیت خود را آغاز و با برگزاری رفراندم در آذر همان سال، فعالیت خود را برای همیشه به پایان رسانید.

مرداد 60 و رییس جمهور دوم

سال پنجاه و هشت را می‌توان سال انتخابات در ایران نامید زیرا مردم تقریباً هر 2 ماه و نیم یک بار، صف‌های رای‌گیری را شکل داده‌اند. یکی از انتخاب‌های این سال، اولین دوره ریاست جمهوری در بهمن ماه بود که مرحوم ابوالحسن بنی‌صدر به عنوان اولین رییس جمهور ایران برگزیده شد.

دومین دوره انتخابات ریاست جمهوری باید در زمستان 4 سال بعد برگزار می‌شد اما با توجه به اینکه مجلس اول شورای اسلامی در 31 خرداد سال 60 رای به عدم کفایت سیاسی رییس جمهور اول داد و بنی‌صدر را عزل کرد، مردم خود را برای برگزاری انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری در دوم مرداد سال 60 آماده کردند. محمدعلی رجایی نخست وزیر وقت، عباس شیبانی وزیر کشاورزی دولت موقت و نماینده مجلس خبرگان قانون اساسی، علی‌اکبر پرورش عضو هیات رییسه مجلس اول و حیبب‌الله عسکر اولادی معاون نخست وزیر و رییس سازمان اوقاف برای دومین دوره انتخابات ریاست جمهوری نام نویسی کردند که از ۱۴ میلیون و ۵۷۳ هزار و ۸۰۳ رای ماخوذه، شهید رجایی با کسب ۱۲ میلیون و ۷۷۰ هزار و ۵۰ رای( معادل 90 درصد آرا ماخوذه) ردای ریاست جمهوری را پوشید.

مرحوم شیبانی با 658 هزار و 498 رای، مرحوم پرورش با 339 هزار و 646 رای و مرحوم عسکراولادی با 249 هزار و 457 رای در رده‌های بعدی قرار گرفتند.

با انفجار ساختمان نخست وزیری و شهادت محمدعلی رجایی و محمدجواد باهنر در روز هشتم شهریور و فقط 28 روز پس از آغاز کار، دومین دوره ریاست جمهوری خیلی زودتر از آنچه تصور می‌شد، به سرانجام و فرجام رسید و مردم می‌بایست بار دیگر و در انتخاباتی به جلو افتاده، رییس جمهوری جدید بر می‌گزیدند.

این نکته قابل یادآوری است که شیبانی در سال 1368 نیز یک بار دیگر نامزد انتخابات شد که در ادامه نوشتار به آن اشاره می‌شود.
علی‌اکبر پرورش هم که بعدها وزیرآموزش و پرورش کابینه‎های شهید باهنر و مهندس میرحسین موسوی شد، در انتخابات پاییز 60 برای آخرین بار نام‌نویسی کرد که در این دوره پس از آیت‌الله خامنه‌ای رییس جمهور منتخب با کسب 348 هزار و 294 رای رتبه دوم را کسب کرد.

مرداد 64 و باز هم ریاست جمهوری

پس از شهادت رجایی و باهنر، انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری در دهم مهر 60 با انتخاب آیت‌الله خامنه‌ای برگزار شد. پس از اینکه برای اولین بار دوره ریاست جمهوری به پایان چهار ساله رسیده بود، مردم در 25 مرداد 1364برای انتخاب رییس جمهوری جدید صف کشیدند اما ناگفته پیدا بود که منتخب مردم در آن سال، رییس جمهور محبوب مستقر، آیت‌الله خامنه‌ای باشد.

از مجموع ۱۴ میلیون و ۲۳۸ هزار و ۵۸۷ نفر شرکت کننده در انتخابات، ۱۲میلیون و ۲۰۳ هزار و ۷۰۸ رای معادل ۸۷٪ درصد رای خود را به نام سید معمم انتخابات به صندوق انداختند. پس از ایشان، سید مکلای آن دوره، سید محمود کاشانی فرزند آیت‌الله کاشانی مشهور با کسب یک میلیون و 402 هزار و 416 رای، آرایی قابل توجه را بدست آورد و حبیب‌الله عسکراولادی با افزایش حدود 27 هزار رای نسبت به چهار سال قبل و با کسب ۲۷۶ هزار و ۵۰۲ رای رتبه سوم، پرونده نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری را برای همیشه بست.

آیت‌الله خامنه‌ای که چهار سال بعد به رهبری انقلاب رسید نیز آخرین نامزدی را تجربه کرد اما سید محمود کاشانی در خرداد سال 1380 باز هم نامزد انتخابات ریاست جمهوری شد که این بار فقط با کسب 237 هزار و 660 رای، پس از سید محمدخاتمی، احمد توکلی، علی شمخانی و عبدالله جاسبی در رده پنجم جدول ده نفره هشتمین دوره انتخابات ریاست جمهوری قرار گرفت.

مرداد 68 و دو انتخابات

بعد از گذشت حدود یک دهه از عمر انقلاب و شناسایی ضعف‌ها و قوت‌های قانون اساسی، امام خمینی(ره) در چهارم اردیبهشت سال 68، هیاتی20 نفره از رجال مذهبی و سیاسی به ریاست مرحوم مشکینی را مامور بازنگری در قانون اساسی کرد. فردای آن روز نیز مجلس شورای اسلامی، 5 نماینده را به این هیات افزود تا این مجموعه، کار ویرایش قانون اساسی را بر عهده بگیرند. این هیات در حال فعالیت بود که در 14 خرداد، آفتاب بلند عمر بابرکت بنیانگذار انقلاب به خاموشی گرایید و رییس جمهور وقت با رای مجلس خبرگان، به عنوان رهبر جدید برگزیده شد.

با انتخاب آیت‌الله خامنه‌ای به رهبری نظام، جایگاه ریاست جمهوری خالی ماند و مردم بار دیگر باید رییس جمهوری جدید را بر می‌گزیدند که تفاوت این انتخابات با دوره‌های پیشین این بود که این بار، با حذف پست نخست وزیری، رئیس جمهور به عنوان رییس هیات دولت، مسئولیت اداره کشور را پس از مقام معظم رهبری بر عهده می‌گرفت.

همچنین باید کار نیمه تمام برگزاری همه‌پرسی نسخه جدید قانون اساسی نیز به سرانجام می‌رسید به همین دلیل مردم در ششم مرداد 1368 برای برگزیدن رییس جمهور جدید و اظهار نظر در خصوص تغییرات قانون اساسی پای صندوق‌های رای رفتند.

انتخابات پنجم ریاست جمهوری با حضور فقط 2 نامزد برگزار شد که تا کنون، خلوت‌ترین انتخابات در شاخص تعداد نامزد در تاریخ جمهوری اسلامی بوده است. مرحوم آیت‌الله هاشمی رفسنجانی رییس مجلس شورای اسلامی در 3 دوره اول و از شخصیت‌های شاخص نظام و مرحوم عباس شیبانی در این دوره نام نویسی کردند که هاشمی از مجموع ۱۶ میلیون و ۴۵۲ هزار و ۶۷۷ رأی مأخوذه، با کسب ۱۵ میلیون و ۵۵۰ هزار و ۵۲۸ رأی، اولین رییس دولت در عهد جمهوری اسلامی انتخاب شد. هاشمی در این انتخابات موفق به کسب 94 درصد آرا شد که بالاترین نرخ در بین همه روسای جمهور تاکنون بوده است.

مرحوم رفسنجانی 3 بار دیگر نیز نامزد انتخابات ریاست جمهوری شد، یک بار در سال 72 که توانست با رای مردم، عمر دولتش را هشت ساله کند، در سال 84 که از احمدی‌نژاد شکست خورد و بار آخر در سال 92 که با ردصلاحیت توسط شورای نگهبان، از گود رقابت کنار گذاشته شد.

مرحوم شیبانی نیز با جلب نظر و رای 635 هزار و 165 نفر از مردم، آخرین نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری را پشت سر گذاشت.
همچنین از 16 میلیون و 428 هزار و 976 نفر شرکت کننده در همه پرسی 97 درصد از مردم یعنی 16 میلیون و 25 هزار و 459 نفر با انداختن رای آری به صندوق‌های آرا، با اصلاح قانون اساسی موافقت کردند.

تیر 84 و تنها انتخابات 2 مرحله‌ای

انتخابات نهمین دوره ریاست جمهوری در 27 خرداد 1384 با حضور 3 باره هاشمی رفسنجانی، شیخ مهدی کروبی رییس مجلس سوم و ششم، محمود احمدی‌نژاد شهردار وقت تهران، علی لاریجانی وزیر اسبق فرهنگ و ارشاد و رییس سابق صدا و سیما، مصطفی معین وزیر سابق آموزش عالی، محمدباقر قالیباف فرمانده مستعفی انتظامی کل کشور و محسن مهرعلیزاده رییس وقت سازمان تربیت بدنی برگزار شد. با تنوع و تکثر نامزدها از 2 طیف اصلاح طلب و اصولگرا قال پیش‌بینی بود که هیچ کدام نتوانند نظر مثبت 50 درصد مردم را بدست بیاورند. مرحوم هاشمی با 6 میلیون و 211 هزار و 937 رای معادل 21 درصد و محمود احمدی‌نژاد با 5 میلیون و 711 هزار و 969 رای معادل 19 درصد آرا برای کسب جایگاه ریاست جمهوری به دور دوم راه یافتند. اما در دور دوم، جایگاه این دو کاندید با فاصله زیاد با هم جابجا شد و محمود احمدی‌نژاد با بدست آوردن 17 میلیون و 248 هزار و 782 رای در مقابل 10 میلیون و 46 هزار و 701 رای، هاشمی را از گردونه خارج کرد تا پس از 24 سال، دوباره یک غیر روحانی رییس پاستور شود.

در دور اول انتخابات، مهدی کروبی با 5 میلیون و 70 هزار و 124 رای، محمدباقر قالیباف با 4 میلیون و 95 هزار و 827 رای، مصطفی معین با 4 میلیون و 83 هزار و 951 رای، علی لاریجانی با یک میلیون و 713 هزار و 810 رای و محسن مهرعلیزاده با یک میلیون و 288 هزار و 640 رای به ترتیب در رده‌های سوم تا هفتم قرار گرفتند.

مهدی کروبی چهار سال بعد دوباره نامزد انتخابات شد که این بار با سقوطی فاحش، فقط 338 هزار و 278 رای را بدست آورد.
قالیباف 3 بار دیگر داوطلب انتخابات ریاست جمهوری شده است. اولی در سال 92 که با کسب 6 میلیون و 77 هزار و 292 رای پس از حسن روحانی رییس جمهور منتخب در رتبه دوم قرار گرفت. در سال 96 پس از حضور در مناظرات به نفع شهید آیت‌الله رییسی کناره گرفت و آخرین بار هم انتخابات پیش رو است که باید به انتظار سرنوشت وی در چهارمین تجربه انتخاباتی بنشینیم.

مصطفی معین پس از سال 84، هیچ‌گاه داوطلب انتخابات نشد، علی لاریجانی 2 بار در سال 1400 و انتخابات چهاردهم نامزد انتخابات شد که 3 سال قبل با تابلوی ردصلاحیت، از قطار رقابت بازماند و قصد دارد تا در صورت دریاقت جواز حضور توسط شورای نگهبان، شانس خود را برای تابستان 1403 بیازماید.

محسن مهر علیزاده نیز در سال 1400 برای بار دوم کاندید پاستور شد که او نیز بعد از شرکت در مناظرات با اعلام انصراف، صحنه را ترک کرد.

تیر 1403 و انتخابات چهاردهم

با شهادت رییس دولت سیزدهم آیت الله رییسی در سانحه دلخراش سقوط بالگرد، بعد از حدود 43 سال، مردم باید به استقبال انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری بروند. انتخاباتی برای کسر قابل توجهی از واجدان انتخابات از متولدین دهه‌های شصت تا هشتاد، تجربه‌ای نو از سیاست‌ورزی است تا تابستانی انتخاباتی داغ و متفاوت را شروع کنند.

باید به انتظار نشست تا ببنیم چهاردهمین اعتبارنامه ریاست جمهوری به نام کدام شخصیت سیاسی مذهبی صادر خواهد شد.

امروزه با وجود اینکه تقریبا تمامی افراد جامعه نام روابط عمومی را بسیار شنیده اند ولی همچنان در کمال ناباوری عده ی معدودی تصور شفاف و روشنی از روابط عمومی دارند که همین امر موجبات عدم تحقق و اجرای وظایف ذاتی و اصلی روابط عمومی در سازمان ها، موسسات و شرکت ها را فراهم ساخته است.

چه بسا در این میان هستند سازمان هایی که با تفهیم و تبیین جایگاه و نقش راهبردی روابط عمومی ها در ساختار و بدنه ی خود، توانسته اند مجموعه و سازمانی پویا و اثر بخش بیافرینند و این نقش آفرینی و اثر بخشی مرهون نگرش حرفه ای و تخصصی به وظایف این واحد کلیدی و حیاتی آن سازمان و مجموعه است.

در قرن ۲۰ اولین تعریف از «سواد» که به طور رسمی توسط سازمان جهانی یونسکو به ثبت رسید، توانایی خواندن و نوشتن بود. ولی این تعریف در طول زمان دچار تغییر و تکمیل این واژه شد که در سومین تعریفی که از سواد از سازمان جهانی یونسکو اعلام شد، ۱۲ نوع سواد اعلام شد که از اهم آن میتوان به «سواد رسانه ای» اشاره کرد.

این تعریف یونسکو از سواد بیانگر اهمیت، جایگاه و نقش رسانه و ارتباطات در زندگی بشر را نشان میدهد که به چه اندازه میتواند اثر بخش و تاثیر گذار باشد، ولی در حال حاضر آنچنان که باید برخی سازمان ها و مجموعه ها در راستای ارتقا سطح سواد رسانه ای خود و مخاطبین خود گامی بر نداشته اند که همین عدم توجه، میتواند زمینه ساز بستری مناسب جهت جولان افراد سو استفاده گر در فضای رسانه را فراهم سازد.

در طی این سال ها، نگرش های سلیقه ای و گوناگونی به روابط عمومی وجود داشته است که عمدتا به تهیه خبر یا تبلیغات و مناسبات روزمره خلاصه می شود، در صورتیکه این موارد فقط و فقط یکی از ده ها وظایف روابط عمومی ها بشمار می رود و همین امر موجب تحریف افکار و دور شدن روابط عمومی ها از رسالت ذاتی خود شده است.

متاسفانه نگاه برخی سازمان ها و نهاد ها به حوزه روابط عمومی یک نگاه غیر مسئولانه بوده و عملکرد این حوزه دقیقا به سلیقه و خواست مدیریت آن سازمان بستگی دارد که این امر به کاملا با تخصص و حرفه ی روابط عمومی در تضاد است.

کارشناسان، مدیران و فعالان حوزه ارتباطات و روابط عمومی در حالی این روز را گرامی می دارند که پایش عملکرد ساختاری سازمان ها، نشان از گمنامی هر چه بیشتر این تخصص و عدم وجود تصور روشنی از وظایف ذاتی آن را گواه می دهد، همچنین با نگاهی اجمالی به جهان توسعه یافته و سازمان های برجسته در عصر ارتباطات، جایگاه واقعی روابط عمومی بیشتر آشکار می شود و آنگاه بررسی فاصله ی موجود با جایگاه فعلی روابط عمومی، تبدیل به حدیثی دردناک می شود.

از دیگر فعالیت های فراموش شده ی روابط عمومی نیز میتوان به تقویت روابط درون سازمانی و همسو نمودن آن با اهداف سازمان اشاره کرد که به طرز شگفت انگیزی میتواند باعث افزایش بهره وری و بهبود عملکرد منابع انسانی شود. چرا که اگر روابط عمومی نتواند روابط درونی همان مجموعه را بهبود ببخشد و آن را با اهداف و سیاست های سازمان همسو نکند، چطور می تواند ارتباط با مخاطب و عموم مردم را تقویت کرده و با مخاطب ارتباط تاثیر گذاری داشته باشد؟

این امر مستلزم شناخت مدیران ارشد سازمانی به توانایی، دانش و تخصص این واحد کلیدی بوده و می بایست تمامی تلاش ها و اقدامات مدیران به بهره گیری تمام توان و تخصص روابط عمومی با استفاده از نیروی انسانی پویا و خبره، تقویت زیرساخت ها و امکانات معطوف باشد.

چرا که روابط عمومی چشم، گوش و زبان هر مجموعه ای محسوب می شوند و عدم توجه به جایگاه و نقش کلیدی آن، سازمانی نابینا، ناشنوا و بی زبان می سازد و از آنجا که روابط عمومی ها خط مقدم جهاد تبیین هستند، توسعه تجهیز و ارتقا این واحد منجر به پیروزی در نبرد های رسانه ای می گردد.

امید است با تکیه بر دانش و تخصص فعالان این حوزه ی خطیر گام هایی استوار در راستای دستیابی به اهداف کلان ملی و مردمی میهن عزیزمان را شاهد باشیم.

*عضو انجمن متخصصان روابط عمومی ایران

دختران سرزمینم، گوهران زیبای هر خانواده روزتان مبارک.

از سال ۲۰۱۲ روز ۱۱ اُکتبر توسط سازمان ملل متحد به عنوان روز جهانی دختر ثبت شد. روز دختر در ایران نیز ١ ذی القعده همزمان با ولادت حضرت معصومه (س) روز دختر نامیده شد.

این روز یاد آور شخصیت و نجابت و وقار حضرت معصومه (س) و ترویج ابعاد وجودی این دختر اهل بیت در بین دختران مسلمان است.

یکی از اصلی ترین اهداف نامگذاری این روز، حمایت از دختران جامعه و افزایش سطح درک و آگاهی افراد از جایگاه دختران، زنان و مادران است.

حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها در اوّلین روز ماه ذى القعده سال ۱۷۳ هجری قمری، ۲۵ سال بعد از تولد حضرت امام رضا (ع) در شهر مدینه چشم به جهان گشود.

از میان فرزندان بزرگوار حضرت امام موسى بن جعفر(ع)، دو فرزند ایشان یعنى حضرت امام على بن موسى الرضا (ع) و حضرت فاطمه کبری (ع) ملقّب به معصومه، از ویژگی های خاص برخوردار بوده اند تا ادامه دهنده خطّ امامت بعد از پدر باشند.

حضرت معصومه به همراه امام رضا (ع) هر دو در دامان پاک یک مادر بزرگوار به نام حضرت نجمه خاتون (س) که از مهاجران مغرب بود، رشد و پرورش یافته اند. این در حالى است که پدر بزرگوارشان پیوسته در زندان هارون الرشید بسر مى بردند و سرانجام در همان زندان، هنگامى که حضرت معصومه (س) در سن ده سالگى بود، به شهادت رسیدند و از آن زمان به بعد حضرت معصومه (س) تحت مراقبت برادرش امام رضا (ع) قرار گرفت.

نام حضرت معصومه، فاطمه است. در کتاب های روایی و تاریخی نیز، از آن حضرت با عنوان فاطمه بنت موسى بن جعفر (ع) یاد شده است، امّا صدها سال است که آن حضرت با این لقب مشهور هستند و نزد ایرانیان تبدیل به اسم برای ایشان شده است.

حضرت معصومه (س)، معصوم به معنایی که در مورد پیامبران و امامان به کار می رود نبوده، امّا ایشان دارای طهارت روح و کمالات معنوی بالایی بودند، به گونه ای که به زائرانش وعده بهشت داده شده است.

حضرت معصومه(س) با نام اصلی فاطمه، دختر امام کاظم(ع) و خواهر امام رضا(ع) است. در میان فرزندان امام کاظم(ع)، پس از امام رضا(ع) کسی هم‌پای معصومه نیست. معصومه و کریمه اهل‌بیت(س) لقب‌های مشهور فاطمه دختر امام کاظم(ع) هستند.

امام رضا(ع) از او با نام معصومه یاد کرده است. حضرت معصومه در سال ۲۰۱ق به درخواست برادرش امام رضا(ع) و برای دیدار او از مدینه راهی ایران شد؛ اما در راه بیمار شد و به درخواست اهالی قم به آن شهر رفت و در خانه شخصی به نام موسی بن خَزْرَج اَشعری ساکن شد و پس از ۱۷ روز درگذشت.

جنازه وی در قبرستانی به نام بابِلان (حرم کنونی) دفن شد. شیعیان، فاطمه معصومه(س) را بزرگ می‌دارند و برای زیارت او اهمیت قائل‌اند. همچنین روایاتی درباره او نقل می‌کنند که از شفاعت وی برای شیعیان سخن گفته شده و بهشت پاداش زیارت او دانسته شده است.

گفته شده پس از حضرت فاطمه(س)، او تنها زنی است که از امامان برای او زیارتنامه روایت شده است.

روز دختر در ایران باستان روز پنجم اسفند، با نام جشن سپندارمذگان و یا اسفندگان را تحت عنوان روز زمین، روز دختر و روز زن و مادر هم جشن می گیرند چرا که دختران امروز مادران فردا هستند و آینده جامعه دست آنان است.

از این بابت توجه به جایگاه مهم دختران در جامعه و فرهنگ و حضور آنان در صحنه های علمی، اجتماعی و سیاسی حائز اهمیت است. چرا که دختران پاک، فرشته‌های زمین هستند و خداوند به معصومیت آنها بر فرشتگان آسمان مباهات می‌کند.

پس ای دختران پاک، امروز روز شماست، بدون شک خدا به وقت آفریدن تان بیشتر از همیشه لبریز از عشق بوده و تو ای لبخند خدا اگر نبودی در جهان احساس ناب مادرانه و عشق ناب دخترانه ای وجود نداشت،. قدر و ارزش خود را بدانید که شما از بهترین مخلوقات خداوند هستید.

یاد آن روزهایی که احمد حیدری در پست گوش چپ ایرانجوان به عنوان یک فوتبالیست دونده ی سرعتی و تاثیر گذار در هنگامی که توپ عمقی برای وی ارسال می کردیم چنان پا به توپ و با سرعت از دفاع های حریف فاصله می گرفت که دستیابی و مهار وی غیر ممکن بود و لقب «ایر تاکسی» به همین منظور به وی اطلاق می شد.این لقب به گفته ی آقای رسول حیدری، برادر بزرگوار ایشان، توسط آقای چعبی به وی داده شده بود.

در فرارها از گوش چپ در صورتیکه میدان مانور کافی داشت در کسری از ثانیه دروازه بان حریف، خود را روبروی احمد می دید.و عموما شگرد بازی وی طوری بود که قبل از اینکه به دروازه بان نزدیک شود معمولا از فاصله پنج متری با اعتماد به نفس کافی اقدام به شلیک توپ می کرد. چنین اعتماد به نفسی حتی اکنون هم در خیلی از فورواردها کمتر دیده می شود.و بستگی به قرار گرفتن دروازه بان، نزدیک به تیر یک یا تیر دو (تیر دور تر) توپ را بصورت زمینی با شوتی محکم و با پای چپ روانه دروازه می کرد.اینجا بود که استادیوم یکپارچه برای هنرنمایی احمد بر می خاستند.

پس از گل زدن چنان خونسرد و با حجب و حیا بود که هیچگونه حرکتی دال بر تحقیر تیم حریف و هواداران آنان از خود نشان نمی داد.به همین دلیل در بین حریفان هم از محبوبیت خاصی برخوردار بود.

در طول کل سالهای دهه ی چهل و پنجاه تیم ایرانجوان از سیستم ۴_۲_۴ استفاده می کرد. در پست فوروارد زنده یادان محمد علی برزین(مندل), با شماره هشت و احمد حیدری در پست گوش چپ با شماره ی یازده وحمید راستیان با شماره ی ده از بازیکنان ثابت و دائمی بازیها بودند. ضمنا سایر همبازی های نامبرده عبارت بودند از: محمدرضا و ابراهیم سملیان (کاپیتان ایرانجوان)، مرحوم مجید چاهی بخش،مرحوم یدالله خراجی،مرحوم ماشاالله فروزانی،حسین وزانی، حمید چاهی بخش(اردلان)، باقر کرمی(شادکامی)، غلامحسین پورچنگی،عباس شریفیان ، احمد صالحی زاده، نادر اقدام، حسین فهیمی،کاظم و رحمت میرتقوایی ،ابراهیم نجاتی، عبدالعلی ارفعی،رسول حسن پور، رضا اخلاقی، حسین حیدری(تینو) و….

احمد در طول سالیان مقام های زیادی از جمله مقام سوم مسابقات سراسری در بندر انزلی (۱۳۴۷) همراه با تیم کلنی بوشهر، شرکت در بازیهای قهرمانی کشوری در شیراز (۱۳۵۱)، قهرمانی باشگاههای بوشهر در چندین دوره، قهرمانی دو صدمتر و…..در ویترین افتخارات خود دارد. او تنها فوتبالیست بوشهری است که حتی عزیز اصلی دروازه بان تیم ملی وقت در بازی بین ایرانجوان و پرسپولیس در ورزشگاه پیر تهران(امجدیه)در حضور بازیکنان نامداری چون حسین کلانی، زنده نامان همایون بهزادی ، حمید جاسمیان، جعفر کاشانی و ابراهیم آشتیانی طعم ضربه های سهمگین و دقیق احمد را چشیده و با پاس نادر اقدام در ثانیه های آغازین بازی دروازه اش باز شده است.

پاتوق وی قبل و پس از بازنشستگی در خیابان ولیعصر در کنار دوست عزیزش آقای مسعود گلافان مکانیک معروف اتومبیل بود که دوستان همیشه می توانستند او را در آنجا ملاقات کنند.

جا دارد از زنده یاد احمد حیدری به عنوان یکی از ناخداهای شجاع، ماهر، فنی و مسلط به امور دریانوردی یاد کنیم.

احمد از آن جمله دریانوردانی بود که سفرهای زیادی با لنج ها و بوم‌های بوشهری به کشورهای عربی داشته و هیچگاه در سفرهای دریایی ترسی از توفان ها و امواج سهمگین به خود راه نداده و بعنوان ناخدایی ماهر همیشه کشتی را به ساحل امن می رسانده است.

ناخدا اکنون در آغوش خدا آرام گرفته است.

یاد و نامش تا ابد گرامی باد.

در این زمینه

عکس/ پیشکسوت فوتبال بوشهر درگذشت

مرتضی خضری

نفت در استان خوزستان در مقابل مدیران خوزستانی تا کمر خم شده و هر چه گفته‌اند و خواسته‌اند انجام داده است. همین که وارد استان خوزستان می‌شوید تفاوت‌ها را در زمینه زیرساخت‌های ورزش احساس می‌کنید و می‌بینید.

می‌بینید که نفت بهترین زیرساخت‌ها را در ورزش برای استان خوزستان همسایه دیوار به دیوار استان بوشهر وجود آورده است.

در دور افتاده‌ترین شهرهای استان خوزستان بهترین امکانات را نفت پاشیده است؛ واقعاً پاشیده است، در بعضی نقاط زیاده روی کرده است.

اما در استان بوشهر گاز تخته گاز می‌رود، پتروشیمی همه را شیمیایی کرده است و نفت به خدا هم پاسخ‌گو نیست.

این سه غول برای ورزش استان بوشهر چه کرده‌اند؟

چند تیم را در زیرمجموعه خود دارند؟

چند استادیوم آبرومند ساخته‌اند؟

چند سالن استاندارد به پا کرده‌اند؟

می‌دانید چرا هیچ کدام را انجام نداده‌اند و اگر هم داده‌اند، کم، جزیی و غیر استاندارد است؟

همه برمی‌گردد به مسئولین، وقتی مسئول توان به چالش کشیدن مدیران نفتی را ندارد از این هم که هست بدتر می‌شود.

کی می‌خواهید بفهمید؟

مدیران نفتی پی به ضعف‌های مدیران ارشد استان بوشهر از دیر باز تا امروز برده‌اند و برای مدیران دولتی در استان بوشهر تره هم خرد نمی‌کنند.
منبع:یاران سبز

در روابط بین الملل برخی ماوقع و اتفاقات را به عنوان نقاطی عطف و مبنا برای برآورد سایر اتفاقات و حوادث پیرامونی مدنظر قرار می دهند. جنگ های جهانی اول و دوم، حادثه یازده سپتامبر و حمله به برج های دوقلو، بهار عربی و حوادث در پی، شکل گیری داعش و حوادث در پی و امثالهم قابلیت چنین تعریفی را خواهند داشت؛ شاید مقیاس چنین نقاط عطف هایی متفاوت باشد و دامنه ی آن در ابعاد یکسان صلاحیت تعریف را دارا نباشد و به تحولات ملی، منطقه ای و بین المللی دسته بندی شود اما در اصل و ماهیت آن و تقسیم بندی تحولات به قبل و بعد از چنین مبناهایی – نقاط عطفی – تفاوتی وجود نخواهد داشت.

حمله اول آوریل (سیزدهم فروردین) اسرائیل به ساختمان کنسولگری ایران در دمشق که با 6 موشک و کمک هواپیماهای جنگی اف 35 این رژیم انجام شد و به شهادت جمعی از مستشاران نظامی جمهوری اسلامی از جمله سردار زاهدی از فرماندهان ارشد سپاه منجر شد اگر چه قابلیت تعریف در زمره نقاط عطف بین المللی نظیر آنچه مورد اشاره قرار گرفت را نخواهد داشت اما بی تردید در تقابل و رودررویی ایران و اسرائیل که پس از غافلگیری اسرائیل در طوفان الاقصی و حمله 7 اکتبر 2023 (15 مهر 1402) – در پنجاهمین سالگرد جنگ “یوم کیپور” در سال 1973 – انجام شد به اوج خود رسیده است، نقطه ی عطفی خواهد بود که در مقیاس منطقه ای می تواند منشا حوادثی پیرامون خود حتی با ابعاد بین المللی در ادامه باشد.

در این ارتباط بر اساس گزارش آکسیوس، تل آویو پس از تهاجم به ساختمان کنسولگری ایران به واشنگتن گفته است: “اگر ایران به تلافی حمله دمشق، از خاک خود حمله‌ای را انجام دهد، پاسخ قوی اسرائیل را به دنبال خواهد داشت و اسرائیل درگیری کنونی را به سطح دیگری می‌برد.” بر اساس این خبر آکسیوس، این موضوع در جریان تماس تلفنی گالانت وزیر دفاع اسرائیل با وزیر دفاع ایالات متحده به تفصیل مورد بحث قرار گرفته است. در این خصوص ذکر نکاتی که بر اساس این ادعا شایسته ی توجه است لازم و ضروری به نظر می رسد.

نکته نخست آنکه باید به این امر مهم توجه کرد که تا پیش از این حمله ی مستقیم از سوی اسرئیل، آنچه بیشتر در خصوص نزاع میان ایران و اسرائیل مشاهده می شد نبردهای غیرمستقیم و به تعبیری نیابتی بوده و حمله ی بی واسطه ی اسرائیل به مکانی دیپلماتیک متعلق به ایران که بصورت آشکارا اصل اساسی مصونیت دیپلماتیک و کنسولی را نقض کرده، بر خلاف ماده دوم منشور سازمان ملل متحد است که چنین تجاوزی ناقض کنوانسیون روابط دیپلماتیک ۱۹۶۱، کنوانسیون وین درباره روابط کنسولی ۱۹۶۳ و کنوانسیون پیشگیری و مجازات جرایم علیه افراد تحت حمایت بین‌المللی از جمله عوامل دیپلماتیک ۱۹۷۳ است و حتی از سوی دیگر نقض قواعد حقوق بین الملل عُرفی نیز محسوب می شود و مطابق با ماده 8 مکرر اساسنامه دیوان بین الملل کیفری مصداق جنایت بین المللی تجاوز محسوب می شود.

در ادامه ی توضیح برای این نکته ی مورد اشاره باید به تهدید گالانت در گفت وگویش با وزیر دفاع ایالات متحده که آکسیوس آن را منتشر کرده است بازگردیم و عنوان کنیم اسرائیل در حقیقت با چنین ریسک و شاید آزمون استراتژیک یا دیدگاه مدنظر و قابل پذیرش تل آویو، عملاً و علناً درگیری های خود با ایران را به سطح دیگری هدایت کرده بود و بر این اساس تهدید گالانت که در حقیقت می توان آن را استراتژی مدنظر اسرائیل نیز تعبیر کرد از همان حمله و تجاوز یکم آوریل به ساختمان دیپلماتیک کنسولگری ایران هم عملیاتی شده است. بنابراین چنین سخنی حتی اگر در ادامه و پس از واکنش ایران با عکس العمل اسرائیل به گونه ای دیگر صورت پذیرد نیز محلی از اعراب نخواهد داشت و شایستگی توجه با چنین ماهیتی را از خود سلب کرده و همان گونه که اشاره شد چنین ریسکی از سوی تل آویو در واقع منازعه و درگیری را بصورت رسمی پیشتر نیز وارد سطح دیگری کرده است.

دلیل این مدعا نیز واضح است: اگر چه برخلاف آنچه بصورت عوام و در عُرف، مکان های دیپلماتیک شامل سفارتخانه ها، کنسولگری ها و سایر اماکنی چنین را جزیی از خاک کشور صاحب آن مکان دیپلماتیک می دانند اما در واقعیت روابط بین الملل چنین چیزی وجود ندارد، ولی حقیقت آن است که تجاوز آشکار به چنین مکانی در افکار عمومی و حتی جامعه ی بین الملل کم از تجاوز به خاک کشور صاحب آن مکان نیز تعبیر نمی شود. پر واضح آنکه البته چنین قلمدادی ناقض اصل هوشیاری در اتخاذ تصمیمات واکنشیِ معقولانه و بر پایه ی تدبیر و نه احساس نخواهد بود و این نکته شاید بتواند مهم ترین اصل در خصوص موضوع مورد اشاره مدنظر قرار گیرد.

نکته ی دیگر آنکه تهران و در حقیقت جمهوری اسلامی ایران در سال های مختلف و به گواه نمونه ی های مصداقی فراوان، پاسخ صریح در چنین مواردی را به عنوان اصلی مبنایی در سیاست های راهبردی بازدارندگی خود تعریف کرده است و حمله به پایگاه نظامی ایالات متحده در عین الاسد عراق پس از ترور شهید سلیمانی، حمله ی توپخانه ای به مواضع تروریست ها در اقلیم کردستان عراق و حتی مواضع تروریست ها در کشور پاکستان را می توان بعنوان گواهی روشن و نزدیک در همین اواخر مورد اشاره قرار داد. بر این اساس در اصلِ نه تنها احتمال، که قطعیت استراتژی پاسخ ایران نمیشد تردیدی وارد کرد اما در نحوه، زمان، کیفیت و مواردی چنین در این پاسخگویی از سوی ایران گمانه های گوناگونی می توانست مدنظر قرار گیرد و شاید کمتر کسی چنین سطح و مقیاسی از پاسخ جمهوری اسلامی ایران با استفاده از پهپادها و موشک ها به سمت اسرائیل را پیش بینی می کرد.

البته در این رابطه ایران بلافاصله با استناد به ماده 51 منشور ملل متحد اقدام چهاردهم آوریل (26 فروردین) خود را دفاع مشروع عنوان کرد و بر استراتژی خود در خصوص عدم آغازگری جنگ اما عدم تردید در پاسخ به هر تجاوز، تاکیدی آشکار کرد چرا که این ماده به صراحت تهاجم جنگی را دلیلی بر اقدام به دفاع مشروع عنوان می کند و اقدام ایران در حقیقت دفاع از خود و نه تهاجم و آغازگری جنگ تلقی خواهد شد.

دیگر آنکه بر آن باور و عقیده ام که تجاوز اسرائیل به ساختمان کنسولگری ایران در دمشق صرفاً در پاسخ به طوفان الاقصی که به هر روی اسرائیل ایران را نیز در آن سهیم می داند نیست، بلکه بخشی از استراتژی بزرگ تر مدنظر تل آویو برای ورود ایران به چالشی چندسطحی در ادامه است. به نیکی به یاد داریم که نفتالی بنت، وزیر آموزش اسرائیل در سال 2018 استراتژی و سیاست “دکترین اختاپوس” را مطرح کرد که بر اساس آن اسرائیل معتقد است به جای رفتن به سراغ نیرو‌های نیابتی تهران در منطقه باید مستقیما با خود ایران رودررو شود و بعید نیست که عبور اسرائیل از چنین خط قرمز بین المللی و تجاوز آشکار به مکانی دیپلماتیک متعلق به ایران با هدف ورود مستقیم ایران به چالشی است که نتیجه آن شاید بتواند تطهیر و ترمیم چهره ی آسیب دیده ی رژیم اسرائیل در جریان تجاوزات جنگی مستمرش در غزه حتی نزد متحدان دائمی و همیشگی اش نظیر فرانسه و انگلیس و البته ایالات متحده باشد.

در تایید این دیدگاه شایسته می دانم به این موضوع اشاره شود که مطرح شدن ضرورت مشروط شدن استمرار حمایت های ایالات متحده از اسرائیل در مقابل عکس العمل ارائه شده از سوی این رژیم که توسط برخی سناتورهای مطرح از هر دو حزب جمهوری خواه و دموکرات در ایالات متحده حتی اگر موضع رسمی این کشور – ایالات متحده – نیز نباشد و از سوی دیگر تاکیدات چندین باره ی ایالات متحده در عدم دست داشتن و همراهی این کشور با تهاجم اسرائیل به ساختمان کنسولگری ایران در دمشق و نیز تاکید بایدن و سیاستگذاران امنیتی ایالات متحده بر ضرورت عدم پاسخگویی اسرائیل به پاسخ ایران و عدم همراهی ایالات متحده در صورت ماجراجویی جدید اسرائیل با این کشور، موضوعات و اتفاقات قابل تاملی است که نمی توان به آسانی از آن چشم پوشید و آن را چندان کم اهمیت قلمداد کرد.

بر این فرض اضافه شود دور شدن ایده ی دوستی و عادی سازی روابط اسرائیل و عربستان سعودی به عنوان کشوری دارای وزن در جهان اسلام و خاورمیانه که شکستی استراتژیک برای نتانیاهو خواهد بود و شاید بتوان تلاش برای ورود ایران به جنگی تمام عیار منطقه ای با هدف بهبود شرایط تحقق این ایده ی عادی سازی و اهداف پشت پرده ی درگیر کردن ایران در چنین چالشی را نیز مورد نظر قرار داد چرا که پیش دستی استراتژیک ایران در پایان بخشیدن به قطع روابط هفت ساله اش با عربستان سعودی، اهداف اسرائیل در زمینه هدف غایی اش در تلاش برای عادی سازی روابطش با سعودی ها که انزوای منطقه ای و بین المللی ایران بوده را با چالش و شاید بتوان عنوان کرد تاکنون با شکست مواجه کرده است و این برای نتانیاهو و کابینه ی جنگی اش شکستی راهبردی تلقی خواهد شد و این موضوع را در کنار نتیجه ی جنگ با حماس که برای نتانیاهو و ادامه ی حیات سیاسی اش بسیار پراهمیت و راهبردی است باید مدنظر و توجه قرار داد.

اقدام استراتژیک ایران در عدم شتابزدگی در اتخاذ تصمیماتش را می توان از دیدگاه عقلانیت و از منظر منافع ملی شایسته ی حمایت جمعی دانست و بر تلاش ها برای عدم قرار گرفتن در زمین و طراحی شطرنجی اسرائیل و کابینه ی جنگ طلب نتانیاهو مراقبت جدی کرد و از این منظر لازم و ضروری به نظر می رسد که در خصوص این استراتژی، ورای اختلافات داخلی در زمان رخداد چنین موضوعات و چالش ها و حتی دام هایی اعلام موضعی بر اساس اصل در نظر گرفتن منافع ملی کرد.