فرهنگی

خلیج فارس: آمار بازدید سریال‌های سیما در تلوبیون نشان می‌دهد مجموعه «مختارنامه» در بازپخش مجدد مخاطب بیشتری نسبت به دیگر سریال‌های روی آنتن دارد.

به گزارش ایسنا، مجموعه تلویزیونی «مختارنامه» که در بازپخش از شبکه آی‌فیلم به قسمت‌های پایانی نزدیک شده و به‌زودی به اتمام می‌رسد، بار دیگر نسبت به دیگر سریال‌های در حال پخش، آمار بهتری را از نظر میزان بیننده ثبت کرده است.

بر اساس آمار خروجی پلتفرم تلوبیون، ۱۰ قسمت اخیر «مختارنامه» در بازپخش اخیر به ازای هر قسمت به طور میانگین ۳۳ هزار بازدید دارد. این در حالی است که طی یک دهه اخیر، این مجموعه بارها و بارها تکرار شده و حالا یکی از رکوردداران بازپخش در تلویزیون است.

این رقم برای ۱۰ قسمت آخر «فراری» شبکه یک ۵.۴ هزار بازدید، «پشت پرده» شبکه دو ۹.۲ هزار بازدید، «آقای قاضی ۲» شبکه دو ۳۰.۱ هزار بازدید و «دربندون» شبکه سه ۹.۸ هزار بازدید است. مجموعه «بدل» شبکه سه نیز که تنها سه قسمت از آن پخش شد، در آن سه قسمت به طور میانگین ۱۵.۷ هزار بازدید داشت.

تنها مجموعه تلویزیونی جدید هفته‌های اخیر که در تلوبیون بیش از «مختارنامه» بازدید داشته، «رخنه» شبکه یک است که در ۱۰ قسمت آخر به طور میانگین ۹۵.۹ هزار بازدید ثبت کرد.

البته در این محاسبه، امکان بررسی سریال «سرزمین مادری» وجود ندارد؛ چراکه به جای قرارگیری در بخش اصلی تلوبیون، در بخش تلوبیون پلاس قرار می‌گیرد و آمار بازدیدش قابل رهگیری نیست.

بر این اساس به نظر می‌رسد مجموعه «مختارنامه» با وجود آن که بیش از هر سریال دیگری بازپخش می‌شود، همچنان بیش از اغلب سریال‌های تازه تلویزیون برای مخاطبان جذابیت دارد و محصولات تازه، همچنان قابلیت رقابت با آن را ندارند.

این در حالی است که طی سال‌های اخیر شوخی‌ها و اعتراض‌هایی در شبکه‌های اجتماعی نسبت به بازپخش چندین باره سریال «مختارنامه» منتشر شده، ولی با مختصاتی که این سریال دارد، تکرار آن توجیه‌پذیر به نظر می‌رسد؛ «مختارنامه» از سویی بیش از پنج سال از عمر کارگردانی مثل داوود میرباقری را به خود اختصاص داده، از گروه بازیگران شاخص سینمایی برخوردار بوده و تولید پرهزینه و سنگینی داشته است.

اگرچه نقدها به بازپخش گاه و بی‌گاه این سریال را می‌توان تا حدی وارد دانست، اما وقتی مخاطب عام تلویزیون به تماشای تکرار این اثر تمایل دارد، بازپخش آن از شبکه‌های تأمینی منطقی است. به هر حال شمار سریال‌های سیما با این حد از محبوبیت به تعداد انگشت‌های دو دست نمی‌رسد و این آثار به عنوان یک سرمایه مهم برای رسانه ملی مطرح‌اند.

احتمالا در صورتی که با بودجه ویژه مجلس برای سریال‌های الف ویژه و همچنین مدیریت هزینه‌ها توسط مدیران رسانه ملی، تولید این‌گونه آثار در صداوسیما سرعت گرفته و کارگردان‌های بیشتری در پروژه‌های پرتعدادتری درگیر شوند، می‌توان انتظار داشت بازپخش این آثار با فاصله‌های بیشتری رخ دهد و دست تلویزیون برای پخش مجموعه‌های باکیفیت پرتر باشد.

سه روز پیش شروین حاجی‌پور کلیپی منتشر کرد در باره اینکه حکم ۴۴ ماه زندانش تایید شده و باید به زندان برود. پرسش اصلی او این است که «آیا راه دیگری برای اعتراض کردن وجود دارد؟» و «آیا مدنی‌تر از قطعه برای، شیوه‌ای برای اعتراض هست؟» شروین معترض است، نمی‌خواهد ایران را ترک کند و به زندان هم نمی‌خواهد برود.

اگر بنا باشد اصلاحی در جامعه ایران رخ دهد، باید کاری کرد که جمع این سه گزینه غیرممکن نباشد. و کسانی که طبق ارزش‌هایشان، نمی‌خواهند طبق ارزش‌های رسمی عمل کنند، امکان کنش در ایران را داشته باشند. آنها، نه خودشان، خود را مجرم می‌دانند نه عرف آنها را مجرم و برانداز می‌شناسد؛ بلکه فقط متفاوت با نظام رسمی هستند و معترض به آن.

روشن است که انتظار شروین فقط این نیست که زندان نرود، بلکه می‌خواهد بتواند ترانه اعتراضی بسازد. ولی می‌داند که وقتی ترانه اعتراضی می‌سازد، نمی‌تواند از فضاهای رسمی استفاده کند، روی استیج برود و از پلتفرم‌ها و تلویزیون استفاده کند. اما او می‌خواهد ترانه بسازد و در همین فضای مجازی فیلترشده منتشر کند.

چرا باید تنها راه‌های پیش پای معترضین، محکومیت قضایی یا خروج از کشور باشد؟

آلبرت هیرشمن در کتاب خروج، اعتراض و وفاداری، این سه‌گانه را به خوبی نشان داده است. منظورم از وفاداری، وفاداری به اصل نظام است که اصول‌گرایان و اصلاح‌طلبان هر دو در آن مشترک هستند. خروج هم خروج از نظام سیاسی است که براندازان با همه شقوق گوناگون، معرفش هستند.

گروه سوم، یعنی معترضان، در همین کشور ساکن هستند، برانداز نیستند و نمی‌خواهد باشند، اما پاره‌ای از قواعد اساسی نظام رسمی را قبول ندارند و علنا با آن مخالفت می‌کنند. ولی در مخالفت با آن، با براندازان همدست نمی‌شوند. و این، آن مرز آشکار ولی باریکی است که به آن توجه نمی‌شود. سیاست آنها سیاست زندگی است برخلاف براندازان، که تنفر و کین‌توزی مبنای عملشان است.

درگذشت مهسا امینی در ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ مقدمه اعتراضاتی شد که هنوز هم جامعه ایران تحت تاثیر آن است. چند روز پس از آن، ژانر «برای…» در توییتر به راه افتاد که معترضین توییت می‌کردند که به چه چیزی در ایران اعتراض دارند و ابعاد گوناگون اعتراض‌شان را می‌نوشتند.

از میان هزاران «برای…»ی توییت‌شده در آن چند روز، شروین حاجی پور،  ۲۹ مورد از آنها را انتخاب کرد و ترانه «برای…» را در ۶ مهر منتشر کرد.

ترانه در یکی‌دو روز اول انتشار، فقط در صفحه اینستاگرام حاجی‌پور بیش از ۴۰ میلیون بار دیده شد، و به یکی از نمادهای این جنبش اعتراضی تبدیل شد.

این ترانه، یکی از نمونه‌های «ممکن‌ترین اعتراض در جامعه ایران» است. نه در متن ترانه‌ای که شروین حاجی‌پور خواند، نه در توییت‌هایی که به عنوان شاهد مثال در کلیپ آورد و نه در تصاویری که در یک روایت تصویری دیگر از این ترانه، همان روز ارائه شد، اعتراضی متوجه اصل نظام و رهبری نبود و تنها یک بار از تصویر رئیس‌جمهوری فقید استفاده شد.

محور اعتراض‌ها هم عمدتا اجتماعی بود و نه سیاسی؛ اجتماعی‌ به معنای عام و عمومیت‌یافته آن. من همان روز انتشار در توییتی نوشتم که «شعار زن_زندگی_آزادی و ژانر برای… که شروین حاجی‌پور امروز ترانه‌ای برای آن سرود، نشان داد معترضین عاقل‌‌اند و از ایران‌ستیزان گذر کرده‌‌اند؛‌ نه شعار تجزیه‌طلبانه دادند و نه به میل پهلوی و رجوی و علی‌نژاد عمل کردند. جامعه‌ فرسنگ‌ها از تحلیل‌گران جلوتر است و از سیاست‌بازان متفاوت».

آنچه آن ترانه انجام داد، ایجاد بالاترین آگاهی جمعی ممکن یک گروه اجتماعی است، یعنی اینکه معترضین از طریق این ترانه به یک آگاهی جمعی و مشترک رسیدند که از چه چیزی ناراضی هستند و چگونه می‌توان در ایران به همه چیز اعتراض کرد بدون آنکه اعتراض کردن غیرممکن شود.

تبدیل اعتراض سیاسی به اعتراض اجتماعی، پس از شکست اعتراض سیاسی، در چارچوب همین رویکرد است. ترانه «برای…» یک نقد مدنی است، اعتراضی در قالب یک اثر هنری، بدون توهین به کسی. اما اینکه اثر به سرعت و به صورت گسترده دیده شد، بخاطر شرایط ایران بود.

غیرممکن کردن اعتراض و اسکات یا راندن معترضین به خارج از کشور، فرصت‌های اصلاح در جامعه را هم از دست می‌دهد. باید برای نقد مدنی و شنیدن صدای متفاوت جایی گذاشت.

نگاه کنید بعد از رای آوردن پزشکیان چقدر امید در جامعه افزایش یافته، با آزاد گذاشتن اعتراضات ممکن، و با بسط دامنه اعتراضات ممکن، این امید چند برابر خواهد شد. جناب آقای اژه‌ای، جلوی زندانی شدن شروین را بگیرید. بگذارید امید به ایران با کمک «همه» ایرانیان اوج بگیرد.

منبع: عصرایران

خلیج فارس: سحر دولتشاهی و همایون شجریان یک استوری مشابه در واکنش به حکم زندان شروین حاجی‌پور منتشر کردند و حمایت خود را از این خواننده نشان دادند.

این استوری مشابه همایون و سحر در شبکه‌های اجتماعی بحث‌برانگیز شده است، در واقع از آنجایی که خبر جدایی سحر دولتشاهی و همایون شجریان بر سر زبان‌ها افتاده، برخی از کاربران فضای مجازی انتشار این استوری هماهنگ را یک نوع واکنش غیرمستقیم این دو هنرمند به شایعات جدایی دانستند.

خلیج فارس: عکسی از عیادت اکبر عبدی و سعید ملکان از استاد جمشید هاشم پور در فضای مجازی منتشر شده که تغییر ظاهری این هنرمند سرشناس مورد توجه کاربران  قرار گرفته است.

این تصویر مربوط به پیش از بستری شدن جمشید هاشم پور در بیمارستان است.

خلیج فارس: دادستانی تهران علیه مجری یک برنامه گفتگومحور در بستر فضای مجازی اعلام جرم کرد.

پس از انتشار یک مصاحبه در بستر فضای مجازی که حاوی مطالبی خلاف عفت عمومی بود، دادستانی تهران علیه مجری برنامه اعلام جرم کرد.

خبرگزاری فارس نوشت: علی ضیا به‌تازگی در گفت‌وگویی با اردشیر رستمی از همجنس‌بازی گفته و رستمی نیز گفته بود: کسی حق ندارد به بقیه بگوید چطور باش. چرا همجنس‌گرایی بد است؟»

علی ضیا به بازی اخیر اردشیر رستمی در یک فیلم در نقش فرد همجنسگرا اشاره می کند و هر دو در این باره گفتگو می کنند. این برنامه با نام ” با ضیا” در قالب مصاحبه ای است که در فضای اینترنت منتشر می شود.

خلیج فارس: جمشید هاشم‌پور که مدتی است شرایط جسمانی خوبی ندارد، در بیمارستان بستری است.

اگرچه از چند روز قبل خبرهایی غیر رسمی از حال جمشید هاشم‌پور شنیده می‌شد و پیگیری از نزدیکان این بازیگر به نتیجه ای نرسید اما حالا با عیادت مدیرعامل صندوق توسعه اعتباری هنر از جمشید هاشم‌پور در بیمارستان خبر بستری شدن این بازیگر در بیمارستان تایید می‌شود.

طبق گزارش روابط عمومی و اطلاع رسانی صندوق اعتباری هنر، سید مجید پور احمدی با حضور در بیمارستان محل بستری جمشید هاشم‌پور ضمن ابلاغ سلام محمد مهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، پیگیر آخرین وضعیت درمانی این هنرمند شد.

در این دیدار پزشک معالج جمشید هاشم پور توضیحاتی را از آخرین وضعیت درمانی این هنرمند نامدار سینما و تلویزیون ارائه کرد.

مدیرعامل صندوق اعتباری هنر ضمن آرزوی سلامتی عاجل برای این هنرمند محبوب گفت: رویکرد صندوق اعتباری هنر، تکریم پیشکسوتان و فعالان عرصه فرهنگ و هنر و حمایت مادی و معنوی و رسیدگی به نیازهای ضروری جامعه تحت پوشش است.

وی در ادامه اظهار داشته است: امیدوارم با بهبود آقای هاشم پور شاهد حضور و ایفای نقش این استاد فرهیخته در سینما و تلویزیون باشیم و ما نیز در صندوق اعتباری هنر از هیچ کمک و مساعدتی در روند درمانی ایشان دریغ نخواهیم کرد.

در این دیدار و عیادت نیکنام حسینی پور مشاور مدیر عامل صندوق اعتباری هنر، پوراحمدی را همراهی کرده است.

خلیج فارس:سام راد، پسر سعید راد با انتشار عکسی در اینستاگرامش، خبر از درگذشت پدرش داد؛ «روحش شاد/ خداحافظ باباجون…»

سام راد با این عکس از پدرش خداحافظی کرد

منبع:فرارو

خلیج فارس:سعید راد که از اواخر سال گذشته، اخبار نگران‌کننده‌ای راجع به سلامتی وی منتشر شده بود، درحالی‌که تنها ۳ ماه تا فوت کردن شمع ۸۰ سالگی‌اش مانده بود، درگذشت.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از ایرنا، شهریورماه سال گذشته سعید راد در منزل و به‌دنبال یک زمین خوردگی، دچار مصدومیت شد و پس از مراجعه به بیمارستان، مورد عمل جراحی قرار گرفت و بعد از یک ماه توانست با واکر راه برود.

پیشتر دختر این هنرمند اعلام کرده بود به دلیل اینکه پروتز مورد استفاده به خوبی در کمر ایشان قرار نگرفته بود، مشکلات بعدی پیش آمد که بعد از مراجعه به بیمارستان، دوباره عمل جراحی انجام شد و مدت هشت هفته فیزیوتراپی مداوم انجام شد، اما متاسفانه علی‌رغم فیزیوتراپی‌ها، دیگر ایشان توانایی راه رفتن پیدا نکرد.

به مرور از اواخر سال گذشته، مشکلات دیگری، چون عفونت ریه و مثانه نیز به مشکلات راه رفتن ایشان اضافه شد و وی تحت یک عمل جراحی ناموفق قرار گرفت. به طوری‌که این هنرمند، حدود ۱۰ ماه در بستر بیماری بود، اما طی ۲ ماه اخیر، روند درمان به خوبی پیش نرفت تا اینکه قلمرو هنر ایران، دقایقی قبل، این هنرمند را از دست داد.

راد بازیگری در سینما را از اوایل دهه ۵۰ و با آثاری، چون فاتحین صحرا و خداحافظ رفیق آغاز کرد. منش لوطی‌وار راد در کنار فیزیک بدن و میمیک خاص چهره، وی را خیلی زود به جوان اول سینمای ایران تبدیل کرد به‌طوری‌که وی در فاصله سال‌های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷، در ۳۴ فیلم سینمایی به ایفای نقش پرداخت که از مهمترین این کار‌ها می‌توان به کافر، صادق‌کرده، تنگنا و سفر سنگ اشاره کرد.

این بازیگر در فاصله سال‌های ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۳، در ۷ فیلم ازجمله خط قرمز، برزخی‌ها، دادشاه و عقاب‌ها به ایفای نقش پرداخت، اما تیغ تیز ممیزی شامل این بازیگر شد تا وی برای نزدیک به ۲ دهه از سینما به دور باشد.

دوئل در سال ۸۲، بازگشت قدرتمندانه راد به سینمای ایران بود. بازگشتی که با سخت‌پسندی‌های این بازیگر در انتخاب نقش همراه بود. یکی از آثاری که وی در این برهه بازی کرد، نقش تیمسار فلاحی فیلم چ بود که با اقبال خوبی از جانب مخاطبان و منتقدان مواجه شد.

راد در طول دو دهه اخیر، بازی در آثار تلویزیونی و شبکه نمایش خانگی را نیز تجربه کرد که ازجمله این تولیدات می‌توان به آثاری، چون در چشم باد، سرزمین مادری و ترور خاموش اشاره کرد.

آخرین حضور راد مقابل دوربین، به سریال‌های ارثیه پدری و گیلدخت مربوط است.

خلیج فارس:سریال «سال‌های دور از خانه» از دیشب روی آنتن شبکه تماشا رفت. شبکه تماشا برای جایگزین کردن باکس سریال‌های شرقی در هفته گذشته یک نظرسنجی برگزار کرد و از مخاطبانش خواست بین سریال‌های «سال‌های دور از خانه»، «تاجر پوسان»، «امپراتور دریا» و «اوک نیو» یکی را انتخاب کنند.

به گزارش «خلیج فارس» به نقل از دنیای اقتصاد، در همین رابطه ۲۷هزار نفر پیام دادند و از این میان ۵۱درصد درخواست کردند مجموعه «سال‌های دور از خانه» که در ایران با نام «اوشین» شناخته می‌شود روی آنتن برود. این نظرسنجی اگرچه با مشارکت طیف وسیعی از مخاطبان انجام نشده، اما احتمالا می‌توان از نتایج آن به شناخت دقیق‌تری از مخاطبان صداوسیما رسید.
اوشین که بود؟

«سال‌های دور از خانه» به نویسندگی هاشیدا سوگاکو و کارگردانی مجموعه‌ای از فیلم‌سازان، یک سریال ژاپنی بود که از چهارم آوریل ۱۹۸۳ تا ۳۱ مارس ۱۹۸۴ ساخته شد و در سال‌های دهه ۶۰ در قالب ۷۷ قسمت ۵۰دقیقه‌ای در کنداکتور سیمای ایران قرار گرفت. این سریال با اقبال گسترده مخاطبان ایرانی روبه‌رو شد. این مجموعه روایت زندگی دختربچه فقیری است که روزی صاحب و مالک بزرگ‌ترین فروشگاه‌های زنجیره‌ای در ژاپن می‌شود و مشکلات و سختی‌های ژاپن را در زمان جنگ جهانی دوم به تصویر می‌کشد.

چه کسانی می‌خواهند اوشین را ببینند؟

سریال اوشین یا همان «سال‌های دور از خانه» را کسانی به خاطر می‌آورند که امروز ۴۰ سال و بیشتر دارند. سریالی که در سال‌های میانی دهه ۶۰ در ایران روی آنتن رفت، از نخستین و معدود سریال‌های خارجی بود که صداوسیمای ایران بعد از انقلاب برای مردم پخش می‌کرد و بسیار مورد توجه قرار گرفت و محبوب شد. مثل‌ها و متل‌های بسیاری پیرامون این سریال در فرهنگ عامه ایران شکل گرفت و جامعه ایرانی بعد از انقلاب، یکی‌از نخستین سریال‌های خارجی این دوره را پیگیرانه تماشا می‌کرد و در گفتار‌ها و تعاملات روزمره شهروندان، غیر از موضوع تلخ و شکننده جنگ تحمیلی، حرف‌ها و تحلیل‌های بسیاری درباره قصه این سریال نیز شنیده می‌شد.

این سریال را بیشتر قشر جوان و طبقات متوسط ایران در دهه ۶۰ دنبال می‌کردند؛ خانواده‌ها و زوج‌های جوانی که کودکان زیر ۱۰ سال داشتند و شاید تنها سرگرمی این نسل و این قشر از شهروندان در سال‌های جنگ به شمار می‌رفت.

اما حالا نسل نخست بینندگان این سریال، دست‌کم بیش از ۴۰ سال دارند و به نظر می‌رسد نظرسنجی سیما به‌نوعی تکمیل‌کننده این فرضیه است.

در نظرسنجی یادشده، ۲۷هزار نفر شرکت کرده و ۵۱درصدشان گفته‌اند که تمایل به دیدن سریال اوشین دارند. این یعنی احتمالا بیش از ۱۳هزار نفر از این تعداد پاسخگو، دست‌کم بیش از ۴۰ سال دارند. این یک نشانه برای تحلیل مخاطبان تلویزیون است. اینکه مخاطبان سیما عمدتا شهروندان متولد دهه‌های شصت، پنجاه، چهل، سی و … هستند. به این اعتبار، نسل جوان و نوجوان امروزی کمتر رسانه ملی را می‌بینند و احتمالا ارتباطی چندان با آن ندارند.
راستی‌آزمایی

آیا این ادعای مطرح‌شده درست است؟ در سال ۱۳۹۹خبرگزاری‌های ایران گزارش‌هایی را از وضعیت مخاطبان صداوسیما منتشر کردند که شورای عالی انقلاب فرهنگی بر مبنای یک نظرسنجی انجام داده بود. آن تحقیق با حضور یک نمونه ۱۵هزار و ۶۰۶نفری به صورت مصاحبه‌های رودررو و در ۳۱ استان کشور انجام شده بود.

در این نظرسنجی آمده که افراد در سطح تحصیلات ابتدایی و متوسط بیشتر از افراد بی‌سواد یا دارای تحصیلات عالی، خانه‌دار‌ها بیشتر از دیگر گروه‌های فعال این پیمایش و همچنین افراد در پایین‌ترین رتبه منزلت شغلی و در قشر متوسط اقتصادی بیشتر از دیگران از تلویزیون استفاده می‌کنند.

همچنین بر اساس داده‌های نظرسنجی افراد در سن ۴۱ تا ۶۴سال بیشتر از دیگر گروه‌های سنی (گروه ۱۵ تا ۲۵سال و گروه ۲۶ تا ۴۰سال) از برنامه‌های صداوسیما استفاده می‌کردند. این شاخص، درست بودن فرض نخست را درباره اینکه مخاطبان برنامه‌های سیما از نسل چهل‌ساله‌ها به بعد هستند، تقویت می‌کند. نکته دیگر اینکه نظرسنجی یادشده در سال ۱۳۹۹ منتشر شده است، یعنی ۴ سال پیش؛ پس احتمالا با توجه به رخداد‌های این مدت و بالا رفتن سن پاسخگویان، می‌توان گفت مخاطبان رسانه ملی حالا پیرتر هم شده‌اند و نسل جوان کمتر رغبتی به تماشای برنامه‌های این رسانه دارند. به نظر می‌رسد تلویزیون در سال‌های اخیر در وضعیت بسیار عجیبی به سر می‌برد و اصلا نتوانسته مخاطبان گسترده‌ای از نسل جوان را جذب خود کند. آمار‌ها گویای این نکته است و اگر روند فعلی ادامه پیدا کند حتما وضعیت عجیب‌تر هم خواهد شد. صداوسیما با بودجه‌ای کلان در این سال‌ها نتوانسته پاسخگوی نیاز‌های مردم باشد و رسانه‌ها بار‌ها درباره کاهش مرجعیت رسانه‌ای آن گزارش‌های مهمی را منتشر کرده‌اند.