عجب سعادت غمناکی

خلیج فارس: امروز سالروز درگذشت منوچهر آتشی است؛ شاعر مطرح و جریان‌سازی که در معرفی نسل جدید از شاعران ایرانی نقش قابل توجهی داشته است.

به گزارش خلیج فارس؛ او روز دوم مهرماه سال ۱۳۱۰ در روستای دهرود از بخش ارم دشتسان بوشهر به دنیا آمد: «خانواده ما جزو عشایر زنگنه کرمانشاه بودند که در حدود ۴ نسل پیش به جنوب مهاجرت کرده بودند. نام خانوادگی من به‌دلیل اینکه نام جد من «آتش‌‌خان زنگنه» بود «آتشی» شد.»

شاعری بزرگ که بسیاری او را نیمای جنوب می‌خوانند. آتشی در سال ۱۳۸۴ چهره ماندگار شد. اما تنها چند روز بعد از این اتفاق بر اثر ایست قلبی درگذشت.

قصه شاعر شدن آتشی،‌ قصه جالب و همزمان غم انگیزی است. او خودش نوشته است: «کلاس ششم را با موفقیت در دبستان گلستان به پایان رساندم، در این سال‌ها بود که هوایی شدم و دلم برای روستا تنگ شد و با مخالفت‌‌هایی که وجود داشت دست مادر و دو برادر و خواهرم را گرفتم و به روستا بازگشتیم و در چاهکوه بود که با عشق آشنا شدم و اولین شعرهایم نیز مربوط به همین دوران است.»

و همچنین درباره عشق و شاعری هم نوشته: «دختری بود اهل چاهکوتاه که من سخت عاشق او شدم. او نیز توجهی پاک و ساده‌دلانه به من داشت. آن دختر خیلی روی من اثر گذاشت و در واقع او بود که مرا شاعر کرد. ما با هم خیلی پیوند روحی داشتیم. با وجودی که هنوز نوجوان بودیم، قرار گذاشتیم با هم ازدواج کنیم. عشق به آن دختر مرا شاعر کرد. در چاهکوتاه ترانه‌های عاشقانه می‌سرودم و می‌دادم عباس تا به‌صورت شروه برایم بخواند. اگر چه قرار گذاشته بودیم با هم ازدواج کنیم اما آن عشق بنا به‌دلایلی نافرجام ماند. خاطره آن عشق همواره با من بوده و رد آن را می‌توانید در شعرهای من در سال‌های بعد نیز پیدا کنید. ما دو نفر به هم نرسیدیم. آن دختر ازدواج کرد و سرانجام جان او را نیز سرطان گرفت و به‌طور غم انگیزی مُرد.»

از مهم‌ترین آثار او می‌توان به مجموعه‌ شعرهای آواز خاک، دیدار در فلق، اتفاق آخر، حادثه در بامداد، ریشه‌های شب و غزل و غزل‌های سورنا اشاره کرد.