دختران نوجوان و جوانی که در حال نابود شدن هستند

مهدی جعفری زاده

بعضی مواقع که مسئولان آمارهایی از آسیب ها و بزهکاری های جامعه می دهند باعث تاسف عمیق و اندوهگین شدن انسان می شود. آسیب هایی مانند فقر، طلاق، افزایش تعداد مجردان، آمار بیکاران و…. از یک طرف و بزهکاریهایی مانند سرقت، کلاهبرداری، قتل ،خیانت رشوه خواری، ربا، جعل، اخاذی، اختلاس، تهدید، افترا و توهین و… از طرف دیگر موجب کدورت خاطر می شود، اما در اکثر این آسیب ها و جرائم، نوجوانان و جوانان کمتر نقش دارند.

مصیبت زمانی است که پای اعتیاد به میان می آید و غمناکترین حالت آن زمانی است که اعلام می کنند نوجوانان ۱۳ تا ۱۵ ساله و جوانان در دام اعتیاد دخانیات گرفتار شده اند.

آماری که دبیر ستاد فرهنگی و اجتماعی شورای عالی انقلاب فرهنگی داده و اذعان کرده که رشد ۱۳ درصدی استعمال دخانیات در حوزه نوجوانان ۱۳ تا ۱۵ ساله شرایط خاصی ایجاد کرده و این امر در دختران نوجوان حادتر است و شاهد رشد ۱۳۳ درصدی در این حوزه در بین نوجوانان «دختر هستیم» بسیار ناراحت کننده است و روح و روان انسان را آزار دهد. به راستی چرا چنین شده است؟

تا چند دهه قبل، ما دختر نوجوان سیگاری نداشتیم، چطور شده که یک دفعه و در مدت کوتاهی به این آمارهای وحشتناک رسیدیم؟ ریشه این بدبختی ها کجاست و چرا به این نقطه رسیده ایم؟ چه باید کرد؟ مسئولان برای «پیشگیری از شیوع آن» و برای درمان معتادان دختر و پسر چه برنامه جدی دارند؟

گفته اند تا سال 1404 حدود ۳۰ درصد این اعتیادها را کاهش میدهیم می گوییم: ۷۰ درصد بقیه را چه کار باید کرد؟ از حالا تا دو سال آیا همین دختران معتاد فعلی باعث معتاد کردن چند برابری دختران دیگر نمی شوند؟ چگونه می خواهید جلوی این سیل ویرانگر را بگیرید؟

این دختران قرار است فردا مادران فرزندان این مرز و بوم باشند. تربیت نسل آینده می خواهد در دست چه مادرانی تکوین یابد؟ سرنوشت کشور ما در نیم قرن آینده چه خواهد بود؟ در گذشته مادران با سلامت نفس و پاکی جسم و روح به فرزندان خود شیر می دادند و در فردا و فرداها با استعمال مواد افیونی و دخانی فرزندان خود را چگونه رشد خواهند داد؟

متاسفانه امروز از صبحگاهان تا شامگاهان افراد معتادی در کوچه و خیابان می بینیم که به صورت دسته جمعی و زن و مرد جوان، زندگی اشتراکی افیونی دارند و بدون شرم و حیا، جلوی خانواده ها کودکان، نوجوانان و جوانان مواد مخدر استمعال می کنند و خود را نیازمند مخفی گاه و مکان خلوت نمی بینند و لذا قباحت و زشتی اعتیاد و معتادی را شکسته اند.

باید با ریشه یابی واقعی و نه کاذب این پدیده شوم به راه حل اساسی و فوری رسید و گرنه سرنوشت این جامعه در ۱۰ سال آینده و خیم تر از امروز خواهد بود.