تبعیض در بیمارستان توحید جم

خلیج فارس: سال هاست مدیران بهداشت و درمان صنعت نفت بوشهر و بیمارستان توحید جم از ارائه خدمات بدون تبعیض به مردم و خانواده صنعت نفت می گویند و در هر نشست خبری از غلبه‌ی تعداد بیماران سرپایی و بستری غیر نفتی به نفتی ها، به عنوان ابزار راستی آزمایی نگاه عدالت محور خود یاد می کنند.

به گزارش خلیج فارس به نقل از آوای بوشهر؛ اما واقعیت های عینی در نحوه ارائه خدمات و برخورد برخی از اعضای کادر درمان و پرسنل، حاکی از تبعیض ریشه دار در این بیمارستان است حتی اگر بخش بزرگی از مدیرانش را نیروهای بومی جم تشکیل دهند.

اینکه در داروخانه داخلی بیمارستان، به محض دیدن کدهای تامین اجتماعی، اعلام می کنند داروها را نداریم از بیرون تهیه کنید اما کدهای پرسنلی نفت را با احترام به رایانه می دهند و از زیر سنگ هم شده دارو بیرون می آورند نشان می دهد تبعیضی نانوشته اما دیکته شده وجود دارد.

این البته پایان ماجرا نیست؛ همان کدهای تامین اجتماعی هم در داروخانه بیمارستان، پذیرش می شوند البته به یک شرط؛ «در زمره افراد سرشناس یا آشنا باشید.» (تکذیب نکنید تا ناچار به باز کردن بیشتر ماجرا نشویم)

بر خلاف همیشه از مدیریت بیمارستان و بهداشت صنعت نفت نمی خواهیم بیایند و پاسخ دهند چون اصلا نیازی به پاسخ نیست؛ فقط این رویه و تبعیض سیستماتیک را اصلاح کنند!

علت این تبعیض سیستماتیک هم این است؛ بیمارستان متعلق به صنعت نفت است، اعتبار درمان از سرانه درمان کارکنان نفت است پس اولویت خدمات دهی و احترام متمایز با کیست؟! خانواده صنعت نفت که پول خدمات را می دهند.

به هر حال خانواده صنعت، حق آب و گل برای خود قائل هستند و گاهی هم پیش می آید که این حق متمایز را با صدای رسا جلوی پیشخوان اعلام می کنند!

با همه اینها، مدیران نفت و بهداشت نفت یادشان نرود اگر مصوبات و قوانین جاری، سرانه درمان را از خود کارکنان نفت می گیرد قانون بالاترش یعنی قوانین برنامه های ۵ ساله، وزارت نفت را ملزم کرده در مناطق استقرار صنایعش، هم خدمات درمانی به ساکنان محیط پیرامون ارائه کند، هم مراکز درمانی اش را توسعه دهد و هم عادلانه خدمات دهد.

اگر سرانه درمان از مزایای خدمات به کارکنان نفت است اما در فیش های حقوقی شان، تاثیری ندارد! این در حالی است که میزبانان صنعت نفت، صبورانه دارند با ذره ذره وجود، مصائب صنعت را می بینند و می چشند پس کسی منتی بر ساکنان ندارد تا تبعیض سیستماتیک روا داشته شود.

مهم تر از همه اینکه قانون ملاک عمل است؛ نمی شود با گلایه فلان و نگرانی بهمان، تبعیض ساخت یا به بهانه کمبود دارو و دغدغه خیل داروخانه سازان، بخشی از جمعیت بیمار را اسیر «نه» گفتن های بدون ترحم کرد!