۸ روش برای تربیت کودکانی با اعتماد به نفس

خلیج فارس: ۸ روشی که والدین می‌توانند اعتماد به نفس و ارتباط را در فرزندانشان تقویت کنند تا با اطمینان صحبت کنند، درگیری‌ها را مدیریت کنند و از خودشان دفاع کنند.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از فرارو، در عصر امروز، به‌ویژه پس از همه‌گیری کرونا و در فضا‌های شهری، تأخیر گفتار و شکاف‌های ارتباطی در بین کودکان شایع شده است. دلایل زیادی برای این موضوع وجود دارد، اما تمرکز باید بر روی نحوه برخورد ما با ارتباطات است، زیرا والدین به بچه‌ها یاد می‌دهند چگونه صحبت کنند. دکتر لاکشمی منون، مشاور نوزادان و متخصص اطفال در مصاحبه‌ای به اشتراک گذاشت: «کودکان مهارت‌های گفتاری را عمدتاً از همسالان، مراقبان و الگو‌های خود، از جمله والدین و خواهر و برادر می‌آموزند. آنها لحن، استفاده از کلمات و تفاوت‌های ظریف را از آنچه در اطراف خود مشاهده می‌کنند، دریافت می‌کنند.»

به کودکان از سنین آموزش داده می‌شود که چه زمانی و چگونه صحبت کنند یا صحبت نکنند. همچنین کودکان در این سنین یاد می‌گیرند آرام و محترمانه صحبت کنند. اغلب، وقتی بچه‌ها می‌خواهند نقطه نظراتی را بیان کنند، به سرعت ساکت می‌شوند و به آنها گفته می‌شود «ساکت بمانند.» با این حال وقتی زیر لب صحبت می‌کنند، از آنها خواسته می‌شود «صحبت کنند». این سیگنال‌های مختلط می‌توانند کودکان را گیج کنند. در بسیاری از جوامع، این تصور که کودک به بهترین شکل دیده می‌شود، اما شنیده نمی‌شود، غالب است. در نتیجه، کودکان یاد می‌گیرند که افکار و احساسات خود را سرکوب کنند، که منجر به مهارت‌های ارتباطی ضعیف می‌شود. آنها ممکن است پرخاشگر، خجالتی شوند و یا برای ابراز احساسات خود به مشکل برخورد کنند.

قاطعیت برای کمک به کودکان در صحبت کردن و تبدیل شدن به افرادی توانمند کلیدی است.

صدای تهاجمی: فریاد زدن، استفاده از صدا‌های بلند و حرکات زیاد برای شنیده شدن

صدای منفعل: اجتناب از تماس چشمی، زمزمه کردن یا بی‌قراری.

صدای قاطعانه: صدایی شفاف و آرام، حفظ تماس چشمی و حفظ آرامش. والدین و معلمان می‌توانند با استفاده از نقش آفرینی، قاطعیت و تمرین به کودکان استفاده از صدای مناسب را نشان دهند.
چرا حرف زدن برای بچه‌ها مهم است؟

بیان اعتقاداتشان: آموزش نحوه صحیح صحبت کردن به کودکان به آنها کمک می‌کند تا یک قطب‌نمای اخلاقی قوی داشته باشند و از آنچه باور دارند، دفاع کنند.

توسعه مهارت‌های ارتباطی: ارتباط خوب به کودکان کمک می‌کند دوستان مختلفی پیدا کنند، در حرفه خود موفق شوند و زبان بدن و نشانه‌ها را درک کنند. کودکان را تشویق کنید تا در رستوران غذا سفارش دهند یا برای تمرین صحبت کردن با صندوقدار تعامل داشته باشند.

حل مشکل و حل اختلاف: صحبت کردن در مورد مسائل می‌تواند تضاد‌ها و اختلاف نظر‌ها را حل کند.

هوش هیجانی: صحبت کردن به کودکان این امکان را می‌دهد که موقعیت‌های دشوار را درک کنند و با آن کنار بیایند. گفت‌و‌گو‌های منظم انفرادی با فرزندتان می‌تواند به او کمک کند تا رویداد‌ها را درک کند و راه‌های رسیدگی به آنها را کشف کند.

ایمنی و حفاظت از خود: کودکانی که به خوبی صحبت می‌کنند در موقعیت‌های ناامن یا ناراحت کننده بیشتر به دنبال کمک می‌روند. نقش بازی کردن می‌تواند به کودکان کمک کند که چگونه در چنین شرایطی واکنش نشان دهند.
نکاتی برای تشویق کودکان به بیشتر صحبت کردن

تشویق به ابراز وجود: با مکالمات متناسب با سن شروع کنید و به کودکان نوپا کمک کنید تا احساسات خود را نام ببرند (مثلاً عصبانی، غمگین، خوشحال هستی؟). همانطور که کودکان رشد می‌کنند، آنها را تشویق کنید تا توضیح دهند که چرا این احساس را دارند. صبور باشید و به آنها اجازه دهید تا در مورد پاسخ‌های خود فکر کنند، بدون اینکه آنها را به سمت پاسخ هدایت کنید.

بگذارید همه صحبت کنند: کودکان را در گفت‌و‌گو‌های خانوادگی قرار دهید و به آنها اجازه دهید تا عقاید و نظرات خود را بیان کنند. از ساکت کردن آنها در طول بحث خودداری کنید.

به همدیگر احترام بگذارید: با اطمینان از اینکه هیچکس با یکی دیگر از اعضای خانواده بحث و جدل نمی‌کند، گفتگوی محترمانه را آموزش دهید. به کودکان بیاموزید که با احترام و بدون استفاده از زبان تحقیرآمیز مخالفت خود را نشان دهند.

اجازه دهید خودشان یاد بگیرند: اگر بار اول کاری را درست انجام ندادند، بگذارید تمرین کنند. از نجات آنها یا حل مشکلات برای آنها بپرهیزید، زیرا کودکان با یافتن راه حل‌های خود بهتر یاد می‌گیرند.

یادگیری از طریق بازی: بازی کردن راهی سرگرم کننده برای کودکان است تا ببینند کلمات و زبان بدنشان چگونه بر موقعیت‌ها تأثیر می‌گذارد.

آگاهی از زبان بدن: زبان بدن خوب را از طریق نقش بازی کردن به کودکان آموزش دهید. به آنها نشان دهید که چگونه صاف بایستند، بنشینند، تماس چشمی خود را حفظ کنند و با اعتماد به نفس صحبت کنند.

سوال بپرسید: از شروع مکالمه با «چرا» که ممکن است کودکان را حالت تدافعی به خود بگیرد، خودداری کنید. در عوض، سؤالاتی از این قبیل بپرسید: «امروز در مدرسه چه چیز جالبی اتفاق اقتاد؟» اینگونه سوالات نیاز به پاسخ‌های طولانی‌تر و متفکرانه‌تری دارند.

در دسترس باشید: نوجوانان ممکن است بیشتر سکوت کنند و در بیان خود تردید کنند. برای اطمینان از احساس شنیده شدن هر کودک، به خصوص در خانواده‌های بزرگتر، زمانی تک به تک فرزندان اختصاص دهید. هیچ فرمول جادویی برای تشویق کودکان به برقراری ارتباط بیشتر وجود ندارد. با این حال، با تمرین، حوصله و راهنمایی، می‌توانیم حتی به کودکان کوچک کمک کنیم تا صدای خود را پیدا کنند و با اعتماد به نفس خود را بیان کنند.