وعده های پوچی که بی سرانجام است

مهدی جعفری زاده

بخشی از وعده های بعضی نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری به اندازه ای نامعقول و غیر قابل باور است که نیاز نیست روشنفکران و طبقه با سواد و فرهیخته جامعه آن را رد کند، بلکه حتی افراد بی سواد و کم سواد هم به راحتی تشخیص می دهند که این وعده ها و قول ها، هیچگاه قابل اجرا و عمل نیست.

البته شاید بالاخره چند درصدی از مردم گول این وعده ها را بخورند و به این نوع نامزدها رأی دهند ولی آرای شان به اندازه ای نیست که سرنوشت انتخابات را رقم بزند.

در دهه ۸۰ که هنوز اینترنت و شبکه های مجازی در بین مردم ایران گسترش نیافته بود برخی کاندیداهای آن دوره با عوامفریبی و غوغا سالاری توانستند جمعیت قابل توجهی را با خود همراه کنند ولی در حال حاضر که هر فرد موبایل به دستی خود یک رسانه است و آگاهی می دهد و می گیرد، نمی توان به راحتی با عوامفریبی بر افکار عمومی، موج سواری کرد.

هر چه زمان جلو می رود و امکانات مدرن اطلاع رسانی به صورت گسترده تر در اختیار مردم قرار می گیرد، احتمال فریب دادن جامعه کمتر می شود. بله به کمک همین رسانه های مجازی هم می توان مسیر عوامفریبی را در پیش گرفت و تعدادی را با خود همراه ساخت ولی به سرعت عقربه های فهم مردم، جابه جا می شود و برای بلند مدت نمی توان مردم را فریفت.

نامزدهایی که در چند جلسه مناظره و سایر برنامه های تلویزیون با استفاده از امکانات بیت المال به تبلیغات گمراه کننده و وعده های بی پشتوانه پرداختند باید توسط شورای نگهبان به قوه قضاییه معرفی و مورد مواحده قرار گیرند تا در دوره های بعدی انتخابات برای دیگران عربت شده و این روش غلط و مضر برای همیشه برچیده شود.

با پایان یافتن انتخابات نباید این افراد رها شوند و مسیر کج را برای آیندگان نیز کج تر کنند.