نرخ تورم 50 درصد، افزایش حقوق 20 درصد؟!

مهدی جعفری زاده

کارگزاران یا همان کارکنان دولت باید همه هم و غمشان، رسیدگی به خواسته ها و مطالبات مردم باشد. این تفکر اشتباه است که می پندارد چون کارمندان، حقوق بگیر و مستخدم دولت هستند پس باید به منافع دولت بیشتر از منافع ملت بپردازند.

منافع دولت جدای از منافع ملت نیست و اصولاً دولت بدون حمایت و همراهی ملت نمی تواند قوام و دوام داشته باشد. پس جهت حمایت از دولت، باید از ملت حمایت و دفاع کرد. در هر صورت یک کارمند باید همه دغدغه اش مردم باشد و تلاش ک تا رضایت آنها را جلب کند.

اما چه زمانی کارگزاران و کارکنان دولت می توانند شش دانگ حواسشان و تمامی انرژی شان را خرج مردم ارباب رجوع کنند؟ زمانی که فارغ از مشکلات روزمره، ابتدا توانسته باشند مشکلات خودشان را حل کنند و دغدغه فشارهای اقتصادی وارد بر خانواده شان را نداشته باشند.

کارمندی که برای تأمین معاش خویش مجبور است پس از پایان ساعات کار اداری اش به جای استراحت و رفع خستگی و آماده شدن برای فردا به شغل دوم روی آورده و تا نیمه های شب به شغل دیگری اشتغال داشته باشد؛ آغاز فردایش خسته تر از پایان روز کاری اش خواهد بود و یقیناً این حالت خستگی اخلاق، رفتار، کیفیت و کمیت خدمتش را تحت تأثیر قرار می دهد.

پس هم برای خدمت به مردم و هم خدمت به دولت باید آن قدر به کارگزاران و کارمندان رسیدگی شود که بدون دغدغه ،زندگی با چهره ای پرنشاط و توانی مضاعف به رتق و فتق امور بپردازند و بازدهی خدمات شان درحد اعلای تحسین برانگیز بوده، به مردم امید ببخشد.

افزایش ۲۰ درصدی حقوق کارمندان در سال در حالی که تورم چندین برابر رشد می کند و به 50 درصد رسیده، نه فقط زندگی خانوادگی بلکه محل کار آنها را نیز تحت تأثیر قرار داده و کارآیی اثر بخشی و نهایتاً بهره وری آنها را به حداقل می رساند.