علم‌الهدی و احمد خاتمی چرا مقابل توافق نانوشته دولت رئیسی و آمریکا سکوت کردند؟

سخنان ائمه جمعه علیه مذاکره با آمریکا با انتقادهای بسیاری مواجه شده است.

سایت انتخاب در این رابطه نوشت: روزی نیست که ائمه جمعه علیه مذاکره و توافق با آمریکا و غرب سخن نگویند، گویی موضوع دیگری برای سخنرانی باقی نمانده است.

امام جمعه مشهد با تأکید بر این‌که طوفان‌الاقصی مسئله پیروزی حماس و شکست اسرائیل نبود بلکه مسئله پیروزی اسلام و شکست استکبار جهانی، آمریکا و اروپای روباه‌صفت بود، خاطرنشان کرد: یک عده افرادی که در داخل کشور هنوز دل به غرب دارند و ساز مذاکره را کوک کردند، بدانید با چه کسی می‌خواهید مذاکره کنید؟ با عناصر شکست‌خورده‌ای که به این ذلت افتاده‌اند؟

موضوع، اما وقتی اسفناک می‌شود که امثال احمد خاتمی و احمد علم الهدی در دوره رئیسی از مذاکره پشتیبانی می‌کردند. علم الهدی حتی در حمایت از «تیم قهرمان» مذاکره کننده ایرانی، رئیس وقت تیم مذاکراتی را «نمازشب خوان» توصیف کرده بود.

بدتر آنکه، آقایان در مقابل توافق نانوشته دولت رئیسی و دولت آمریکا درمورد منطقه نیز سکوت کردند که لابد ناشی از رضایت آن‌ها بوده است.

براساس توافقی در مسقط در اسفند ۱۴۰۱ که نیویورک تایمز در ۱۴۰۲ خبر آن را درز داد، ایران موافقت کرد که غنی ‏سازی اورانیوم خود را از سقف ۶۰ درصد فراتر نبرد، از حمله به نیرو‌های آمریکایی در عراق و سوریه توسط گروه‏های متحد جلوگیری کند، همکاری‏هایش را با بازرسان آژانس بین ‏المللی انرژی اتمی تقویت کند و از فروش موشک بالستیک به روسیه خودداری کند. در مقابل آمریکا متعهد می ‏شود از وضع تحریم‏‌های جدید اجتناب کند، نفتکش‏‌های خارجی حامل نفت ایران را توقیف نکند، به دنبال تصویب قطعنامه‏‌های جدید در شورای امنیت سازمان ملل متحد و آژانس بین ‏المللی انرژی اتمی علیه ایران نباشد.

البته استاندارد دوگانه این آقایان به اینجا منتهی نمی‌شود. این جریان در مقابل مذاکره و قدم زنی ۴۵ دقیقه سعید جلیلی با ویلیام برنز مذاکره کننده آمریکا در سال ۲۰۰۹ سکوت کردند.

احمد زیدآبادی، تحلیلگر، در مورد استاندارد دوگانه جریان رادیکال می‌گوید «پای لحاف ملّا در میان است».

او می‌افزاید: «برخی از این تندرو‌هایی که آقای پزشکیان و ظریف را بر سر مذاکره با آمریکا، آماج انواع توهین‌ها و تهدید‌های خود قرار داده‌اند، من ندیدم که حتی در حد یک جمله نسبت به اظهارات محمدجواد لاریجانی در مورد لزوم “مذاکره با شیطان در قعر جهنم” در صورت ایجاب “مصالح نظام” موضعی گرفته باشند! این نوع برخورد‌های دوگانه نشان می‌دهد که مشکل آنان مذاکره نیست، پای “لحاف ملا” در میان است!»