رشیدی کوچی: روش‌های سرهنگی کار را خراب‌تر می‌کند

خلیج فارس:نماینده مردم مرودشت، پاسارگاد و ارسنجان در مجلس شورای اسلامی گفت: دولت‌مردان گرامی؛ تکرار مسیرها و روش‌های غلط گذشته جز تکرار نتایج غلط و تحمیل هزینه‌های بیشتر عایدی برای کشور نخواهد داشت. حل مشکلات فرهنگی و اجتماعی باید با روش‌های نرم و با ظرافت انجام گیرد؛ روش‌های سرهنگی کار را خراب‌تر می‌کند.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از ایلنا، جلال رشیدی کوچی، نماینده مردم مرودشت، پاسارگاد و ارسنجان در مجلس، در نشست علنی امروز (یک‌شنبه، ۹ اردیبهشت‌ماه) مجلس شورای اسلامی در ابتدای نطق میان دستور خود با قرائت این بیت شعر «ما را به جرم آیینه بودن شکسته‌اند/ زیرا به روی رنگ تبسم نکرده‌ایم، عنوان کرد: ملت بزرگ و شریف ایران در این مدت که به عنوان خادم شما در خانه ملت حضور داشتم، تمام تلاشم را به کار بستم تا صادقانه، شجاعانه و با حرّیت صدای شما ملت در خانه ملت باشم.

نور امید را در دل‌های غم‌دیده و صبورتان روشن کنم، فریاد مظلومیت‌تان باشم و از حقوق اولیه شما دفاع کنم، در برابر پدرخوانده‌ها و اربابان زر و زور و تزویر که زندگی را بر شما سخت‌تر کرده در حد توان بایستم به این امید که زندگی زیباتر و آرام‌تری را برای شما رقم بزنم.

نماینده مردم مرودشت، پاسارگاد و ارسنجان در مجلس یازدهم ادامه داد: از آنجایی که باور دارم با دستمال کثیف نمی‌توان شیشه را تمیز کرد، لذا تلاش کردم با سخت گرفتن بر خودم، اطرافیان و دوستانم از امتیازات و فرصت‌ها استفاده نکرده که در دفاع از حق شما ملت زبان گویاتری باشم و همین امر موجب رنجیده شدن و بعضاً از دست دادن دوستان و نزدیکانم شد.

رشیدی کوچی در ادامه خطاب به ملت بزرگ ایران گفت: خدا را گواه می‌گیرم در این مسیر سخت و گاهاً پرخطر و در این جنگ نابرابر و ناجوانمردانه -چه آن زمان که با طرح ضدمردمی صیانت مخالفت کردم، چه آن زمان که نسبت به عملکرد نامناسب گشت ارشاد تذکر دادم و شنیده نشد؛ چه آن زمان که برای واردات خودرو ایستادگی کردم و مورد غضب مافیای خودرو قرار گرفتم و چه آن زمان که با فیلترینگ و ممنوعیت واردات آیفون مخالفت کردم- لحظه‌ای شک و تردید و ترس به دل راه نداده و بارها مورد تهدید، عتاب، تطمیع، توهین، تخریب و تمسخر قرار گرفتم.

وی تصریح کرد: در این مدت سعی کردم با شناسایی عامل اصلی آسیب به کشور، نظام، دین و ملت، خار در چشم و تیغ در گلوی جماعت متعصب خشگ‌مغز و پرمدعای سوپرانقلابی و انقلابی‌نماهای متهجر باشم. خوارج مسلکانی که سال‌ها با تمسّک به برخی ظواهر دین و با توهین و تهدید و تزویر و ریاکاری و تخریب، به اسم دین و انقلاب منافع حزبی و شخصی خود را پیش برده و حقوق ملت را پایمال و ملت و نظام را نسبت به شعائر دین، آرمان‌های امامین انقلاب و شهدا بدبین کرده و خون به دل دینداران و دلسوزان و وطن‌پرستان واقعی و رهبری کردند.

رشیدی کوچی تاکید کرد: به آن‌ها می‌گویم از من عصبانی باشید؛ عصبانیت شما از من برایم مقدس و یقیناً توشه آخرتم است. ایستادن در برابر این جماعت که در طول تاریخ بیشترین ضربه را به اسلام زده، وظیفه الهی، انسانی و انقلابی خود می‌دانم.

نماینده مردم مرودشت، پاسارگاد و ارسنجان در مجلس یازدهم بار دیگر خطاب به ملت بزرگ ایران گفت: خدا را گواه می‌گیرم آنچه امروز از مال دنیا دارم همان است که قبل از ورود به مجلس داشتم و خدا را شاکرم در این مسیرذره‌ای از قوانین الهی، حکومتی، شرعی و عرفی خارج نشدم. در دفاع از حق شما مردم نه معامله‌ای کردم و نه سکوت کردم. اگر قصوری بوده خارج از توان و اختیار و اراده بوده که همین جا از همه شما حلالیت می‌طلبم و به دعای خیر شما نیاز مبرم دارم و از مردم شریف و عزیز حوزه انتخابیه خود تشکر می‌کنم که این فرصت را به این حقیر دادند.

رشیدی کوچی در ادامه با اشاره به چند تذکر دلسوزانه از سوی کسی که با تقدیم پنج شهید، همه چیز خود را برای کشور و نظام داده خطاب به مسئولان گفت: دولت‌مردان گرامی؛ تکرار مسیرها و روش‌های غلط گذشته جز تکرار نتایج غلط و تحمیل هزینه‌های بیشتر عایدی برای کشور نخواهد داشت. حل مشکلات فرهنگی و اجتماعی باید با روش‌های نرم و با ظرافت انجام گیرد؛ روش‌های سرهنگی کار را خراب‌تر می‌کند.

وی تصریح کرد: آقایان عزیز! حضور واقعی در بین آحاد مردم آگاهی از مشکلات آن‌ها و فهم و پذیرش مشکلات آن‌ها است و ارائه راهکار در گرو آن است، از ظرفیت جوانان خوش‌فکر و آگاه به جامعه استفاده کنید، تا فرصت باقی است به خواسته‌های به‌حق ملت اهمیت دهید و مسیر را اصلاح کنید.

رشیدی کوچی در پایان با بیان اینکه اگر حرفی زدم برای این کشور، دین، انقلاب و نظام دلسوزانه بود، سخنان خود را با قرائت سه بیت زیر به پایان برد

«باری سوار گرده مردم نکرده‌ایم/ خود را به نعمتی گذرا گم نکرده‌ایم

جنگل گواه باش اگر خانه سرد بود/ یک شاخه از درخت توهیزم نکرده‌ایم

گر درتنور دست تهی پیش برده‌ایم/ یک جو طمع به حرمت گندم نکرده‌ایم»