در انتخابات امروز صدای کدامیک از این 3 گروه واضح‌تر شنیده می‌شود؟

مهرداد خدیر

جامعه را در مواجهه با انتخابات می‌توان به سه دسته تقسیم کرد:

گروه اول: رأی تأییدی.
گروه دوم: رأی اصلاحی یا اعتراضی (یا از سرِ ناگزیری)
گروه سوم: کسانی که رأی نمی‌دهند.

اول این که اگر رأی ندادن به قصد سلب مشروعیت باشد این یادآوری مفید است که کاهش فاحش آرا در ۱۴۰۰ سلب مشروعیت نکرد و دیدیم آمریکا و ناتو هم جان باختن رییس جمهوری فقید برآمده از همان انتخابات را تسلیت گفتند. پس به طریق اولی در 1403 هم سلب مشروعیت نخواهد کرد.

نکته دوم این که رأی تأییدی قابل تفسیر است: استمرار رویه‌های موجود.

رأی اصلاحی یا اعتراضی یا از سرِ ناگزیری هم: تغییر رویه‌های موجود از طرق مسالمت‌آمیز.

اما رأی ندادن را نمی‌توان به دقت و با تفکیک تحلیل کرد.

چون اولا 20 تا 25 درصد در هیچ حالتی رأی نمی‌دهند. بی‌انگیزهٔ‌ عمیق مخالفت و تحریم سیاسی. در بقیه هم مشخص نیست به قصد تحریم است یا به خاطر بی‌ علاقه شدن به امر سیاست؟ یا کی باشد رأی می‌دهند؟ یا چون کل ساختار را قبول ندارند؟ چقدر بر این اساس و اگر چنین است چطور در جاهای دیگر به اشکال مختلف همکاری می‌کنند. برخی خیلی جاها در حال همکاری اداری و کارشناسی و حتی سیاسی اند و دراین فقره گمان می کنند پا پس کشیده اند و اگر به صورت رسمی مورد سوال قرار گیرند چه بسا دلیل دیگری بیاورند. در سال ۹۸ هم بخشی از کاهش آرا به حساب کرونا گذاشته شد.

به عبارت دیگر اگر گروه سوم (مخالفت با رای) دنبال ارسال پیام است این پیام به وضوح شنیده نمی‌شود و به دقت قابل تحلیل نیست.

ثانیا اگر به قصد سلب مشروعیت است آرای تأییدی و اصلاحی مجال آن را نمی‌دهد.

احساس زخم عاطفی و فاصله البته کاملا قابل درک است اما صحبت این است که مشخص نمی شود پیام چیست و با دلایل دیگر اختلاط پیدا می کند در حالی که مفهوم پیام دو گروه اول و دوم اختلاطی ندارد.

کوتاه این که در جامعۀ سه قطبی، پیام آرای تأییدی و اصلاحی (یا اعتراضی) به وضوح قابل تحلیل است اما آرای غایبان نه چرا که قابل تأویل به دلایل گوناگون است و الزاما خواست مورد نظر رأی دهندگان از آن شنیده نمی‌شود یا به گونه‌ای دیگر تفسیر خواهد شد.

اگر غرض ارسال پیام است از وسیله‌ای استفاده کنیم که پیام را به وضوح منتقل کند.