تکرار «مختارنامه» پربیننده‌تر از اغلب سریال‌های جدید

خلیج فارس: آمار بازدید سریال‌های سیما در تلوبیون نشان می‌دهد مجموعه «مختارنامه» در بازپخش مجدد مخاطب بیشتری نسبت به دیگر سریال‌های روی آنتن دارد.

به گزارش ایسنا، مجموعه تلویزیونی «مختارنامه» که در بازپخش از شبکه آی‌فیلم به قسمت‌های پایانی نزدیک شده و به‌زودی به اتمام می‌رسد، بار دیگر نسبت به دیگر سریال‌های در حال پخش، آمار بهتری را از نظر میزان بیننده ثبت کرده است.

بر اساس آمار خروجی پلتفرم تلوبیون، ۱۰ قسمت اخیر «مختارنامه» در بازپخش اخیر به ازای هر قسمت به طور میانگین ۳۳ هزار بازدید دارد. این در حالی است که طی یک دهه اخیر، این مجموعه بارها و بارها تکرار شده و حالا یکی از رکوردداران بازپخش در تلویزیون است.

این رقم برای ۱۰ قسمت آخر «فراری» شبکه یک ۵.۴ هزار بازدید، «پشت پرده» شبکه دو ۹.۲ هزار بازدید، «آقای قاضی ۲» شبکه دو ۳۰.۱ هزار بازدید و «دربندون» شبکه سه ۹.۸ هزار بازدید است. مجموعه «بدل» شبکه سه نیز که تنها سه قسمت از آن پخش شد، در آن سه قسمت به طور میانگین ۱۵.۷ هزار بازدید داشت.

تنها مجموعه تلویزیونی جدید هفته‌های اخیر که در تلوبیون بیش از «مختارنامه» بازدید داشته، «رخنه» شبکه یک است که در ۱۰ قسمت آخر به طور میانگین ۹۵.۹ هزار بازدید ثبت کرد.

البته در این محاسبه، امکان بررسی سریال «سرزمین مادری» وجود ندارد؛ چراکه به جای قرارگیری در بخش اصلی تلوبیون، در بخش تلوبیون پلاس قرار می‌گیرد و آمار بازدیدش قابل رهگیری نیست.

بر این اساس به نظر می‌رسد مجموعه «مختارنامه» با وجود آن که بیش از هر سریال دیگری بازپخش می‌شود، همچنان بیش از اغلب سریال‌های تازه تلویزیون برای مخاطبان جذابیت دارد و محصولات تازه، همچنان قابلیت رقابت با آن را ندارند.

این در حالی است که طی سال‌های اخیر شوخی‌ها و اعتراض‌هایی در شبکه‌های اجتماعی نسبت به بازپخش چندین باره سریال «مختارنامه» منتشر شده، ولی با مختصاتی که این سریال دارد، تکرار آن توجیه‌پذیر به نظر می‌رسد؛ «مختارنامه» از سویی بیش از پنج سال از عمر کارگردانی مثل داوود میرباقری را به خود اختصاص داده، از گروه بازیگران شاخص سینمایی برخوردار بوده و تولید پرهزینه و سنگینی داشته است.

اگرچه نقدها به بازپخش گاه و بی‌گاه این سریال را می‌توان تا حدی وارد دانست، اما وقتی مخاطب عام تلویزیون به تماشای تکرار این اثر تمایل دارد، بازپخش آن از شبکه‌های تأمینی منطقی است. به هر حال شمار سریال‌های سیما با این حد از محبوبیت به تعداد انگشت‌های دو دست نمی‌رسد و این آثار به عنوان یک سرمایه مهم برای رسانه ملی مطرح‌اند.

احتمالا در صورتی که با بودجه ویژه مجلس برای سریال‌های الف ویژه و همچنین مدیریت هزینه‌ها توسط مدیران رسانه ملی، تولید این‌گونه آثار در صداوسیما سرعت گرفته و کارگردان‌های بیشتری در پروژه‌های پرتعدادتری درگیر شوند، می‌توان انتظار داشت بازپخش این آثار با فاصله‌های بیشتری رخ دهد و دست تلویزیون برای پخش مجموعه‌های باکیفیت پرتر باشد.