بی‌انصافی‌های پایان‌ناپذیر در مورد علی دایی

خلیج فارس: همین روزها، در داخل کشور و مخصوصا بخش خاصی از فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی شاهد انواع بداخلاقی‌ها و بی‌انصافی‌ها در مورد دایی بوده‌ایم.

روز‌هایی که گذشت، مقارن بود با زادروز علی دایی، اسطوره فوتبال ایران که وارد ۵۶ سالگی شد. به همین مناسبت هم سیل تبریک‌ها بود که به سمت او سرازیر می‌شد؛ از باشگاه‌ها و چهره‌های سرشناس داخلی تا فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا. دلایلش هم نیازی به توضیح ندارد. دایی شناسنامه فوتبال ایران است، نخستین کسی که از رکورد ۱۰۰گل زده ملی در جهان عبور کرد و حالا تنها دو نابغه تاریخ فوتبال دنیا یعنی لیونل مسی و کریستیانو رونالدو را از این بابت شریک خودش می‌بیند.

با این همه اما، درست در همین روزها، در داخل کشور و مخصوصا بخش خاصی از فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی شاهد انواع بداخلاقی‌ها و بی‌انصافی‌ها در مورد دایی بوده‌ایم. اگر قرار باشد بدون تعارف حرف بزنیم، بخشی از این داستان به خاطر موضع‌گیری‌های اجتماعی شهریار است که در داخل کشور به مذاق برخی خوش نمی‌آید. به ویژه بعد از دیگری لفظی و رسانه‌ای اخیر دایی با علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی بود که حس می‌شود برخی حملات مجازی به شهریار اوج گرفت. در این میان عده‌ای در پی نقد مواضع اجتماعی دایی هستند که خب در این مورد خیلی می‌شود حرف زد و باز بدون رودربایستی باید گفت بخش چشمگیری از محبوبیت این روز‌های شهریار، اتفاقا به خاطر همان دیدگاه‌هاست. عده‌ای دیگر، اما در ناسپاسی و بی‌معرفتی فراتر از این حرف‌ها رفته‌اند و حتی ارزش‌های فنی و ورزشی دایی را هم زیر سوال می‌برند. از جمله مطالبی که این اواخر زیاد شنیده می‌شود، مثلا این است که او کار خاصی نکرده و فقط به مالدیو و گوام گل زده است. عجب؛ باورتان می‌شود؟

همان‌طور که می‌دانید دایی نسبتا دیر به سطح اول فوتبال حرفه‌ای رسید و نخستین بازی ملی‌اش را در ۲۴ سالگی انجام داد. با این حال او توانست ۱۰۹ گل برای تیم ملی ایران به ثمر برساند و بر خلاف ادعای مکرر و اشتباه رایج جماعت قدرنشناس، بسیاری از این گل‌ها برابر قدرت‌های بزرگ فوتبال آسیا از جمله کره‌جنوبی، ژاپن و عربستان بوده است. دیگر بگذریم از دو پاس گل هوشمندانه و تراز جهانی دایی برابر استرالیا به خداداد عزیزی و مقابل آمریکا به مهدی مهدوی‌کیا که دو مورد از بزرگ‌ترین جشن‌های خیابانی تاریخ معاصر ایران را به وجود آورد. بعد هم پرسش اینجاست که آیا چشمه بازی با مالدیو و گوام خشک شده؟ چرا دیگران نتوانستند به رکورد دایی برسند؟ قبلی‌ها و معاصران او؟ دیگر مهاجمان آسیایی چطور؟ آیا فوروارد‌های عربستانی و کره و ژاپنی با این تیم‌ها بازی نمی‌کردند؟ یا فقط علی دایی فرصت درخشش مقابل آنها را داشت؟ سامی جابر عربستانی ۱۵۶ بازی ملی انجام داده، تیمش هم آن زمان خیلی قدرتمند بوده و تا دلتان بخواهد با امثال مالدیو و گوام بازی کرده؛ در نهایت، اما فقط ۴۶ گل زده است. توضیحی دارید؟ نه خب، شما خودتان را خسته نکنید، بگذارید یک نقل قول قدیمی از شخص سامی جابر بیاوریم: «همه ما ستاره‌های آسیا بودیم، اما علی دایی سوپراستار بود.»

روشن است که در کارنامه مسی و رونالدو و خیلی از مهاجمان بین‌المللی دیگر هم گلزنی به تیم‌های ضعیف دیده می‌شود و این هیچ چیز عجیب و بدی نیست. بعید هم به نظر می‌رسد هیچ ناسپاسی در ملک آنها یافت شود که به خاطر مسائل جناحی و سیاسی، توی سر ستاره خودشان بزند؛ ستاره‌ای که از قضا محبوب مردم است و سابقه بازی با سر شکسته و طحال پاره برای تیم ملی را دارد. نکنید از این کارها. نتیجه این رویکرد مطلق‌گرایانه، فقط هر چه بی‌اعتبارتر کردن خودتان است.