بوشهر نیازمند تحول مدیریتی

خلیج فارس- رضا اکبری: «پشت میزی بزرگ با مبلمان شیک اداری، نیمی از روز خود را سپری می کند، چند تلفن جواب می دهد، روی چند نامه امضا می زند و اگر حال داشته باشد، یکی دو ارباب رجوع را می بینید.» این حکایت بسیاری از مدیران استان بوشهر می باشد که برایند حضورشان، روزمرگی در حوزه کاری و نارضایتی مردمی است.

به گزارش خلیج فارس؛ هرچند بی انصافی است همه مدیران را اینگونه دید، ولی بسیاری از آنها پشت در اتاق های بسته و میزهای خود جا خوش کرده و هیچ نیازی به یافتن مسیرهای میان بر یا موی دماغ شدن ستادشان در تهران برای جذب اعتبارات بیشتر نمی بییند.

افرادی که ایده شان مدیریت در حاشیه امن، فعالیت به اندازه اعتبارات در اختیار، عدم گرفتاری بابت پاسخگویی به بازرسی و دیوان محاسبات است و در یک کلام مدیران اصطلاحا بخشنامه ای هستند که دستاوردشان، پروژه های ناتمام بسیار و بلاتکلیفی پروژه های اولویت دار استان است.

اکنون که در فصل تغییرات مدیریتی قرار گرفته ایم، افکار عمومی توقع دارد فراتر از رفت و آمد چهره ها، تحول مدیریتی مدنظر باشد.

انتظار می رود استاندار در انتصاباتی که با امضای او یا موافقتش صورت می گیرد، اولویت را بر مدیرانی بگذارد که در حوزه موردنظر خبره هستند، استعداد مدیریتی و خوشنامی دارند، قوانین را به نفع مردم تفسیر می کنند و برای ارتفا شاخص های دستگاهی که به آنها سپرده شده، اهل دوندگی و ریسک پذیری هستند.

برای کارهای بزرگ باید قدم های بزرگ برداشت و این مهم نیز با انتخاب مدیران میانی و عملیاتی توانمند و لایق قابل دستیابی است. چرا که کارها با دست و بال های همین افراد انجام می گیرد و اگر این دست ها ضعیف و نحیف باشد یا از استعداد و قدرت مدیریتی خوبی برخوردار نباشد، حال و روز استان شاید از روزگار فعلی هم نامناسب تر شود.

صداقتی که محمدی زده استاندار سابق بوشهر در ائین خداحافظی اش به خرج داد و گفت که «مدیران هماهنگ ولی ضعیف را به مدیران کارآمد اما ناهماهنگ ترجیح دادم» نمایان کننده رویکرد دولت خالص ساز در حاکم کردن کوتوله هایی در مدیریت بود که خروجی موردانتظار را برای استان نداشتند و تنها روزمه ای برای خودشان ساختند.

زمان مشخص خواهد کرد استاندار بوشهر تا چه اندازه در سپردن مدیریت های استانی، انتخاب های درست و منطقی دارد و افرادی در پست ها گمارده می شوند که مسیر توسعه بوشهر را هموارتر می سازند، یا برالعکس با ناتوانی و ضعف خود، سرعت گیر هستند؛ همان روندی که سالهاست گرفتار آنیم.