بودن یا نبودن در پای صندوق رای؛ همدیگر را سرزنش نکنیم

حمید آب آذر

انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری۱۴۰۳، این روزها به گفتگو ها و جدل های سیاسی در مملکت جانی دوباره بخشیده است.

در اغلب گروه های فضای مجازی که حضور دارم جامعه منتقد به وضع موجود، اعم از همه گروه های زیر مجموعه نارضیان، برخلاف انتخابات اسفند ۱۴۰۲ که یکدست مخالف شرکت در انتخابات بودند؛ اکنون به دو طیف تقسیم شده اند.

موافقان شرکت در انتخابات و رای به جناب پزشکیان و مخالفان شرکت در انتخابات.

موافقان؛ دلایلی برای تغییر موضع خود بیان می کنند. از جمله اینکه با تایید صلاحیت جناب پزشکیان حداقلی از فضای رقابت سیاسی به وجود آمده است. برخی از آنها می گویند؛ برای برون رفت از بحران های کشور، از راهکارهای گروه های خارج از کشور نومید شده اند.

دیگر آنکه به زعم موافقان، حاکمیت با تایید یک اصلاح طلب در میان پنج اصولگرا، دارد پیام آشتی به مردم معترض می دهد. همچنین حاکمیت متوجه خطر تندوری های یک گروه انحصارطلب شده و به دنبال حاشیه بردن آنها از قدرت است. عده ای از موافقین شرکت در انتخابات معتقدند اکنون حاکمیت کشف تازه ای از ناکامی های دولت های اصولگرا دارد و سیاست تغییر جدی است.

آنها با اشاره به بحران ها، معتقدند ادامه تفکر فعلی خسارات بیشتر و غیرقابل جبرانی بر مملکت وارد خواهد کرد و به استناد «از این ستون تا آن ستون فرج است» معتقدند دولت پزشکیان حداقل می تواند تب کشنده بحران ها را برای مدتی تسکین بخشد و حداقل سرعت این خسارت ها را کاهش دهد تا فرصت درمان اساسی مملکت بیمار فرا رسد.

در مقابل طیف مخالفین شرکت در انتخابات، با یادآوری تجربیات قبلی می گویند بارها پس از مشارکت گسترده مردم، مانع از نتیجه کار دولت ها و مجالس اصلاح طلب شده اند و این بار نیز تفاوتی با گذشته نخواهد داشت.

دیگر آنکه به زعم مخالفین، یکدست بودن جامعه ناراضی در تحریم انتخابات، قدرت آنها را در برابر انحصارگرایی بیشتر کرده بود ولی این انشقاق، باعث تضعیف جامعه معترض به سیاست های حکمرانی خواهد شد و انحصار گرایی فربه تر از گذشته به کار خود ادامه خواهد داد.

به نظر می رسد که در گزاره های فوق و مجموعا در دنیای سیاست هیچ قطعیتی وجود ندارد. بنابراین سرزنش همدیگر شایسته نیست.

معنی تضارب آرا همین است؛ خصوصا این که جامعه ناراضی و اصلاح طلب همیشه از حاکمیت درخواست پذیرش تکثر آرا و جامعه چند صدایی دارد. اکنون چگونه می توانند در گفتگوی درون گروهی خود ناقض این اصل مهم دمکراسی آن هم در برابر یکدیگر شوند.