اقبال مسعود!

محمد توکلی

اقبال مسعود پزشکیان در انتخابات ۱۴۰۳ مسعود و مبارک است و به نظر می آید درصورت مشارکت بالای رای دهندگان، شانس نخست ریاست جمهوری است.

اقبال نخست وی اینجاست که او و جریان میانه رو حامی اش در این دوره انتخابات دردسری برای اجماع سازی ندارند؛ شورای نگهبان و تصمیم گیران اثر گذار دیگر اجازه حضور بیشتر از یک کاندیدای اصلاح طلب و میانه رو در میدان رقابت را برای این جریان صادر نکرده اند.

اقبال دیگری که به پزشکیان روی آورده آن است، او با اینکه به عنوان اصلاح طلب شناخته می شود اما جایگاه منافع دولتهای یازدهم و دوازدهم نیست و تقدهایش به دولت روحانی ثبت شده و قابل رصد است.

در نتیجه بر خلاف آقایان جلیلی، قاضی هاشمی و زاکانی که در مقام دفاع از دولت خواهند بود و همینطور قالیباف که قاعدتا باید پاسخگوی عملکردش در مجلس باشد، مسعود پزشکیان در مناظره ها ضرورتی برای قرار گرفتن در جایگاه مدافع دولت روحانی احساس نخواهد کرد.

سومین اقبالی که به پزشکیان روی آورده به ویژگی شخصیتی او باز می گردد. وزیر بهداشت دولت خاتمی وجود آنکه سال ها در مناصب حکومتی از وزارت تا نمایندگی مجلس حضور داشته و قاعدتا دستش برای استفاده ناصواب در قدرت و ثروت باز بوده، بر خلاف بسیاری خدشه ای بر سلامت اخلاقی و مالی اش وارد نیامده است و همین امر باعث می شود که در فضایی که به درست یا غلط در ذهن بخش قابل توجهی از اقشار مختلف جامعه «همه دزد هستند» او شانس قابل توجهی برای جلب نظر مردم پیدا کند.

دیگر اقبال مسعود پزشکیان سبد رای متنوع اوست. با اینکه پزشکیان را یکی از جریان اصلاح‌طلب می‌نامند اما واقعیت این است که به دلیل خلق و خوی شخصی‌اش و همینطور دوری کردن او از فعالیت‌های تشکیلاتی اصلاح‌طلبان در همه‌ این سال‌ها، سبد رای او محدود به این جریان سیاسی نیست. درصد بالایی از مردم جناحی رای نمی‌دهند و در نتیجه هیچ بعید نیست که بخشی از سبد رای پزشکیان در انتخابات 8 تیر را علاوه بر حامیان گفتمان میانه‌روی، تحول‌خواهی و اصلاح‌گری، افرادی تشکیل دهند که در سال‌های دورتر به احمدی‌نژاد و در سال ۱۴۰۰ به مرحوم رئیسی رای داده‌اند. درصدی از رای‌دهندگان به محمود احمدی‌نژاد و ابراهیم رئیسی برخی از ویژگی‌های مثبت این دو مثل پرکاری، مردمی بودن، تواضع و… را در مسعود پزشکیان هم می‌بینند.

و اقبال پنجمی که به پزشکیان رو کرده، تغییر تدریجی دیدگاه بخشی از جامعه است که در دوره‌های اخیر انتخابات گزینه‌ی «رای ندادن» را انتخاب کرده بودند. درصدی از این گروه از جامعه با توجه به نتیجه‌ یکدستی حاکمیت در سه سال اخیر، ذره ذره به تغییر نگرش خود می‌اندیشد و آمادگی بیشتری نسبت به قبل برای مشارکت دارند.