آقای چاوشی! بیشتر مراقبت خودت باش برادر

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از برترین‌ها؛ خبر آمده که محسن چاوشی از ابتدای سال ۱۴۰۳ تاکنون هفت میلیارد تومان برای آزادی زندانیان کمک کرده است. چاوشی خب خواننده‌ای‌ست که هواداران خاص خود را دارد و از جریان‌سازان پاپّ بعد انقلاب است. فرهیختگان در شماره امروز خود درباره او می‌نویسد: “بیش از پنج سال است که تریبونش را برای انعکاس صدای کمک‌خواهی مردم به کار گرفته و تا امروز بیش از دو هزار زندانی را به آغوش خانواده برگردانده است. ”

اما درباره چاوشی و کارهای خیرش چیزی که بیش از پیش به چشم می‌خورد، رسانه‌ای کردن کارهای خیر او توسط برخی رسانه‌هاست که البته به‌نظر می‌رسد معنادار باشد. در واقع انگار جریانی به میان آمده و قصد دارد چاوشی را مصادره کند و با بازنشر کارهای خیر او این را به مخاطب برساند که چاوشی از تبار ماست، با عقیده ما حرکت می‌کند و ما هم پز این قسم از نیکوکاری‌هایش را می‌دهیم.

صبح نو: خواننده‌ای که به رهایی رسیده

مثلا روزنامه صبح نو که مواضع اصولگرایانه دارد در شماره امروز خود برای محسن چاوشی به او لقب “عیار” داده. در واقع صفت “پهلوانی” در نظرگاه این روزنامه به قواره محسن چاوشی می‌نشیند. البته که احتمالا خود چاوشی هم علاقه‌ای به این تعریف و تمجیدها ندارد. اما خب در این میان پرسشی هم درباره افرادی مثل رسول خادم به وجود می‌آید که چرا با وجود وقف زندگی‌شان در راه مردم ایران، هنوز از طرف رسانه‌ای چنین القابی را نگرفته‌اند؟ این برش از مطلب امروز روزنامه صبح نو را در ستایش چاوشی بخوانید: آنچه محسن چاوشی را متمایز می‌سازد، پیوند میان هنر و انسانیت است. او با ترانه‌هایی که دردهای اجتماعی را می‌سرایند و ندای مظلومیت را به گوش‌ها می‌رسانند، روح جامعه را لمس می‌کند. صدای او، پژواک دردهایی است که شاید هرگز مجال شنیده شدن نیافته بودند. این هنرمندِ مردمی، هرگز خود را از جامعه جدا نکرده و با فروتنیِ مثال‌زدنی، در صف اول کمک به هم‌نوعان ایستاده است.

محسن چاوشی با این اقدامات، بار دیگر نشان داد که هنر می‌تواند فراتر از عرصه‌های مرسوم خود، به ابزاری برای خدمت به جامعه و بهبود زندگی افراد تبدیل شود. او با پیوند دادن موسیقی و فعالیت‌های انسان‌دوستانه، مسیر تازه‌ای را برای هنرمندان و دوستداران هنر ترسیم کرده است؛ مسیری که در آن، صدا و نوا، هم‌زمان پژواک دردها و امیدهای جامعه است. این حرکت چاوشی، نه‌تنها به آزادی ۶۰۰ زندانی انجامیده، بلکه خانواده‌های بسیاری را نیز از نگرانی و اضطراب رهایی بخشیده و به آن‌ها فرصت دوباره‌ای برای زندگی در کنار عزیزانشان داده است. این اقدام، نمونه‌ای بارز از تأثیر مثبت همبستگی و همکاری در جامعه است و نشان می‌دهد که با اتحاد و همدلی، می‌توان بر مشکلات فائق آمد و آینده‌ای روشن‌تر برای همگان رقم زد.

فرهیختگان: چرا محسن، چاووشی شد؟

ارگان مطبوعاتی دانشگاه آزاد هم در اقدامی هماهنگ با صبح نو، چاوشی را ستوده: هنوز خیلی‌ها او را از نزدیک ندیده‌اند، اما نام و صدایش به گوش همه آشناست. کنسرت نمی‌‌گذارد، اما می‌خواند. آن هم نه هر موسیقی را. می‌گوید درد دارم و دردمندم و از درد‌هایم می‌خوانم. درد‌های او اما تنها به خودش برنمی‌گردد و فعالیت‌های اخیرش گویای این موضوع است. محسن چاوشی دغدغه مردم وطنش را دارد و از محبوبیتش بین مردم در راه خود مردم استفاده می‌‌کند. چاوشی مسیر خودش را می‌رود و مراقب است در این راه دنبال دیده شدن نرود. او می‌خواهد در مسیری که پیش رو دارد، به آرامی حرکت کند؛ بی‌حاشیه، بی‌سروصدا و بدون بولد شدن در رسانه‌ها. با کسی مصاحبه نمی‌کند و آن خبر‌هایی هم که دست به دست می‌چرخد توسط ارگان‌‌های رسمی اعلام می‌شود.

کاش آقای چاوشی بیشتر مراقب خودش باشد!

در این میان چنین رپورتاژهای هماهنگی برای شخص محسن چاوشی شاید نتیجه بلندمدت و مطلوبی نداشته باشد. به نظر می‌رسد این جریانی که پشت رسانه‌ای کردن نیکوکاری‌های چاوشی قرار دارد احتمالا و در نهایت منجر به مخدوش کردن چهره‌اش خواهد شد. البته که محسن چاوشی خودش هم می‌داند که مردم آگاه‌تر از هر رسانه و نهادی هستند و می‌دانند که دقیقا او کیست و چقدر این خیرخواهی به دل هم می‌نشیند اما کاش خودش هم گامی بردارد و این فضا را به قولی بشکند تا مستقل‌تر از هر اندیشه‌ای به مسیر خود ادامه دهد.

به هر حال چاوشی از معدود هنرمندانی‌ست که در مارکت موسیقی ما کار خوب ارائه می‌دهد و البته که اگر بخواهد می‌تواند به دوران اوجش هم برگردد. ما منتظریم آقای چاوشی.