آقای جهانبخش؛ فوتبالتان را بازی کنید، پولتان را بگیرید و دیگر طلبکار مردم نباشید

خلیج فارس: در مواجهه با اعضای تیم ملی فوتبال ایران، انگار روبه‌روی یک ارکستر منظم ایستاده‌ایم که خروجی‌اش فقط همین صداهاست. هر روز یک کدام از آنها شروع به سخنرانی می‌کنند و کنه و بن‌مایه حرف‌هایشان هم این است که «آی ملت؛ چرا حواس‌تان نیست ما چه کار‌های بزرگی داریم انجام می‌دهیم؟ چرا به اندازه کافی از ما ممنون و متشکر نیستید؟»

فقط گلایه، فقط توقع، فقط بزرگ کردن کار‌های کوچکی که خودشان انجام می‌دهند… در مواجهه با اعضای تیم ملی فوتبال ایران، انگار روبه‌روی یک ارکستر منظم ایستاده‌ایم که خروجی‌اش فقط همین صداهاست. هر روز یک کدام از آنها شروع به سخنرانی می‌کنند و کنه و بن‌مایه حرف‌هایشان هم این است که «آی ملت؛ چرا حواس‌تان نیست ما چه کار‌های بزرگی داریم انجام می‌دهیم؟ چرا به اندازه کافی از ما ممنون و متشکر نیستید؟»

امیر قلعه‌نویی، سرمربی تیم ملی که به تنهایی یک قطب داستان است. الان دیگر طوری شده که تا اسم و مصاحبه امیرخان را می‌بینیم، تا آخر حرف‌هایش را پیش‌بینی می‌کنیم؛ اینکه تیم ملی بهترین بازی‌ها را انجام می‌دهد، همه را برده، کلی گل می‌زند و اگر یک مربی خارجی این نتایج را گرفته بود، الان مجسمه‌اش را ساخته بودند و سایر قضایا. از این طرف بعضی بازیکنان تیم ملی هم دنباله‌رو همین داستان هستند و ایده مشابه را در مصاحبه‌هایشان پی می‌گیرند، مثل علیرضا جهانبخش که هر چند هفته یک بار یک مصاحبه این شکلی انجام می‌دهد. الان فقط به این بخش از تازه‌ترین حرف‌های جهانبخش توجه کنید تا روشن شود در مورد چه چیزی حرف می‌زنیم: «من رسانه‌های ژاپنی را نگاه می‌کردم و دیدم که چقدر بابت اینکه احتمالا در همین فیفادی صعودشان به جام‌جهانی قطعی می‌شود، خوشحالند، ولی ما شاید آن ارزش‌گذاری لازم را روی این صعود انجام ندادیم. به هر حال با وجود همه مشکلات و بعضی از ضعف‌های ستادی، مدیریت آقای قلعه‌نویی طوری بود که ما این موضوع را اصلا احساس نکردیم.»
‌
نمی‌دانیم علیرضا چطوری رسانه‌های ژاپنی را دنبال می‌کند، اما حقیقتا ما بیش از این بلد نیستیم بابت بردن قرقیزستان و کره‌شمالی ممنون نسل طلایی فوتبال ایران و مربیانش باشیم! آقا مگر دارید چه می‌کنید که این همه توقع دارید؟ برای هزارمین بار؛ جام‌جهانی بعدی ۴۸ تیمی است و ۲۵ درصد تمام کشور‌های جهان با هر سطحی می‌توانند در مرحله نهایی آن حاضر باشند.

در آسیا هم ۱۸ تیم در ۳ گروه با هم رقابت می‌کنند و در نهایت با احتساب پلی‌آف، ۸ یا ۹ تیم به جام‌جهانی می‌رسند. انصافا، خداوکیلی، بالاغیرتا چطوری می‌شود ایران بین ۹ تیم برتر قاره نباشد؟ حالا بگذریم از اینکه ژاپن و استرالیا و عربستان، همه با هم در یک گروه افتاده‌اند و ما ور دل کره‌شمالی و قرقیزستان و امارات همیشه بازنده و البته قطر و ازبکستان هستیم. خب واقعا انتظار داشتید با تیمی که ۱۰سال است کنار هم بازی می‌کند و بازیکنانش چشم‌بسته همدیگر را پیدا می‌کنند، همین رقبا را هم نبرید؟ اگر به جای این همه خودستایی، قدری واقع‌بینی در کار بود، الان باید بازیکنان تیم ملی به خاطر پیش رفتن تا آستانه کام‌بک خوردن از قرقیزستان و کره‌شمالی متاسف می‌بودند و دنبال رفع نقاط ضعف می‌رفتند، نه اینکه در این حجم و با این غلظت بر سر مردم منت بگذارند.