کاش می دانستند می دانیم!

راضیه حسینی

قالیباف: «امروز کسانی که در دهک های پایین هستند از دنیا می روند ولی صاحب خانه نمی شوند. امروز ۵۰ درصد درآمد مردم مستقیما برای اجاره مسکن هزینه می شود و در کلان شهرها 70 درصد است.»

امروز هم مثل دیروز و پریروز و پس پریروز باز مسئولان فقط مسئول اعلام شرایط مردم شده اند. یک طوری اعلام می کنند که انگار ما نمی دانیم چه مشکلاتی داریم! مدام توهم می زنیم که در بورلی هیلز زندگی می کنیم و هر روز یادمان می رود لامبورگینی مان را کجا پارک کرده ایم. بعد که مسئولان اعلام وضعیت می کنند تازه با واقعیت مواجه می شویم!

هر بار مسئولان دور هم جمع می شوند. خودشان به خودشان اعلام می کنند که مردم در وضعیت بدی هستند، بعد یکی از خودشان می گوید این وضع غیر قابل قبول است، یکی دیگر تأیید می کند. تعدادی عصبانی می شوند و برخی از کوره در می روند.

ما هم معذب میشویم که نکند مقصریم؟ نکند کاری کردیم که نباید؟ مثلاً باید سعی می کردیم راه های تبدیل شدن به دست های پشت پرده را یاد بگیریم، یا آن قدر بزرگ شویم که وام های میلیاردی بدون بازپرداخت بگیریم، طوری قوی شویم که دکل نفتی را یک دستی بلند کنیم و با آن گل یا پوچ بازی کنیم یا لااقل تبدیل به سلطان و مافیای چیزی شویم. باید می توانستیم مثل آب خوردن اختلاس
کنیم و بعد نه تنها خانه که ویلاهای لاکچری در ایران و حتی مناطقی از جهان بخریم!

ما مردم بی عرضه ای هستیم، حتی نمی توانیم مسئولان را راضی کنیم. اگر هر کدام مان چند تا خانه و ماشین داشتیم الان آنها مجبور نبودند مدام آمار بدهند که چند درصدمان بیچاره تر از چند درصد دیگرمان هستیم یا چند نفرمان نمی توانیم خانه و ماشین بخریم.

نمی دانیم شاید هم ما مقصر نیستیم. ژن مان ایراد دارد. شاید اصلاً تقصیر پدرمان است که آقازاده نشدیم که اگر شده بودیم حالا با خیال راحت سرمان را بلند می کردیم و از کنار این اخبار با لبخند رد می شدیم. می دانستیم به ما هیچ ربطی ندارد؛ البته اگر این خبرها به گوشمان می رسید. احتمالا خارج از کشور در حال عشق و حال بودیم و از بس سرمان گرم خرید بود وقت خواندن اخبار نا امید کننده ایران را نداشتیم.

ولی متاسفانه نه آقازاده شدیم، نه خودمان بلد بودیم چطور سلطان شویم؛ همین شد که رفتیم قاطی مردم زیر خط فقر. همان ها که باعث ناراحتی مسئولان و بانی بالا رفتن درصد فقر هستند!